[VILLY]

Το παρακάτω είναι ελαφρώς μακάβριο και για γερά στομάχια οπότε όσοι δε τ’ αντέχετε αλλάξτε thread.

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε κάποια Ελληνική Εθνική οδό, και ενώ οδηγείτε άκρως συνετά και εντός ορίων ταχύτητας ξαφνικά πετάγεται ένα άτομο από το πουθενά, πέφτει πάνω στο ι.χ. σας και τον σκοτώνετε.
Οδηγείστε βιαίως (ενίοτε και χειροπεδάτος) ενώπιον της δικαιοσύνης, η οικογένεια του εκλιπόντος κυνηγά να σας λυντσάρει και εσείς χεσμένος από το φόβο, την έκπληξη και τη τεράστια στεναχώρια (διότι όπως και νάχει-σκοτώσατε έστω και ακούσια) ψάχνεται μέρος να κρυφτείτε (μεταφορικά & νοητά βέβαια).
Περιγράψτε τα αισθήματα που σας προκαλεί το παραπάνω.
Αδικία, πίκρα, θυμό, λάθος ή σωστό της δικαιοσύνης.
Έπειτα διαβάστε και αυτό:

Από AgoraPress.gr (http://www.agorapress.gr/el/news.php?n=1665)
...Στην προσπάθειά του ο άτυχος ιερέας να διασχίσει κάθετα το οδόστρωμα, παρασύρθηκε από ένα διερχόμενο ΙΧ αυτοκίνητο, που είχε κατεύθυνση από το Ηράκλειο προς το Ρέθυμνο.
Ο 51 ετών οδηγός του οχήματος δεν πρόβαλε να τον αντιληφθεί με αποτέλεσμα να τον παρασύρει και να τον σκοτώσει.
Άμεσα στην περιοχή έσπευσε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, όπου οι διασώστες του μετέφεραν τον άτυχο ιερωμένο στο νοσοκομείο, όμως ήταν ήδη πολύ αργά καθώς ο 75χρονος είχε ήδη εκπνεύσει.
Άνδρες του τμήματος τροχαίας Ρεθύμνου συνέλαβαν τον οδηγό του ΙΧ, ο οποίος κατάγεται από το Ρέθυμνο αλλά διαμένει στην Αθήνα.
Ο 51 ετών άνδρας κατηγορείται για ανθρωποκτονία από αμέλεια και τις επόμενες ώρες θα οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης.
Την προανάκριση για τα ακριβή αίτια του δυστυχήματος διενεργεί το τμήμα τροχαίας Ρεθύμνου.

Φίλοι μου το 1995 και ενώ πήγαινα στη δουλειά μου μέρα μεσημέρι έπεσε πάνω μου ένας υπερήλικας ο οποίος λες και ήθελε να αυτοκτονήσει στόχευσε το αμάξι μου και το πέτυχε!
Αποτέλεσμα: Ο παππούς έμεινε επί τόπου και εμένα ξεκινούσε ο 12ετής Γολγοθάς μου.

Στοιχεία ατυχήματος:
Ευθεία οδός μέρα μεσημέρι με άπειρη ορατότητα. Τον είδα αριστερά πάνω στο μηχανάκι του αλλά δε φανταζόμουνα με τίποτα ότι θα έκανε το "σάλτο μορτάλε" προς το αμάξι μου. Ούτε το πόδι στο φρένο δε πρόλαβε να πάει.
Ξηρό οδόστρωμα. Από το φρενάρισμα αποδείχθηκε η ταχύτητα μου ότι ήταν εντός ορίων.
Ο δρόμος ήταν β' εθνικό δίκτυο δηλαδή ταχεία οδός με διπλή γραμμή στη μέση που σημαίνει τοίχος και που σε καμία περίπτωση δεν διασχίζεις κάθετα.
Ο παππούς όμως ήθελα να πάει από το χωράφι στο απένταντι χωράφι, κοίταξε μόνο απο τη μια μπάντα, δεν κοίταξε από τη δικιά μου και βγήκε αστραπή!
Ο παππούς ήταν πρόσφατα εγχειρισμένος σε κακή κατάσταση υγείας και με καταρράχτη στα μάτια.
Είχε 4 παραβάσεις του κοκ ενώ εγώ καμία.
Το ψυχολογικό μου σοκ μεγάλο για χρόνια και έκτοτε στη θέα του αίματος ή ενός ατυχήματος νοιώθω το "κόμπο" στο στομάχι μου.

Και όμως... οδηγήθηκα στη δικαιοσύνη, σύρθηκα είναι ο όρος, η οικογένεια που την έπεσε.
Στο 1ο ποινικό δικαστήριο και ενώ αποδείχθηκε ότι ήμουν παντελώς αθώος εντούτοις έφαγα 2 μήνες μόνο, με το σκεπτικό της δικαιοσύνης και βάσει ενός άγραφου νόμου, ότι πρέπει να προσέχουμε το τρελό και το τυφλό.
Η δικαιοσύνη όμως δεν μας εξηγεί το πως! Πως μπορείς τεχνικά και ενώ οδηγείς με 70 ή 80 χλμ να προλάβεις να σταματήσεις στα 2 μέτρα όταν πέσει ξαφνικά κάποιος πάνω σου? Πως? Ούτε υπερσύγρονο κομπιούτερ της NASA δεν μπορεί να τα καταφέρει!

Έπειτα από αρκετά χρόνια, ο γιος του εκλιπόντα θέλησε να αντικαταστήσει το αμάξι του (το ταξί του) και εκμεταλλεύτηκε το γεγονός του θανάτου του πατέρα του και προσπάθησε να μου αποσπάσει χρηματική αμοιβή.
Αφού αρνήθηκα οδηγηθήκαμε στα δικαστήρια.
Στο 1ο μια προεδρίνα με δίκασε με συνυπαιτιότητα 40% και ο δικηγόρος του διεκδικούσε κάποια εκατομμύρια.
Στο 2ο (εφετείο) αθωώθηκα πλήρως και
στο 3ο στον Άρειο Πάγο δηλαδή ... μια από τα ίδια. Αθωώθηκα παμψηφεί
Ο γιος πλήρωσε μια περιουσία στο δικηγόρο που προφανώς τους είχε τάξει ότι τα τον ξεβρακώσουμε το μαμακα τον Villy και θα γίνει πλούσιος.
Εγώ όμως φίλοι μου τελικώς έλαβα την απόφαση του ¨Άρειου Πάγου με πλήρη αθώωση και μάλιστα παμψηφεί έπειτα από 12 ολόκληρα χρόνια, ταλαιπωρίας. 12 χρόνια ψυχολογικής πίεσης και αρκετής στεναχώριας που όλα αυτά δεν τα χρωστούσα σε κανένα όταν πήγαινα στη δουλειά μου νηφάλιος και απερίσκεπτος εκείνο το μοιραίο μεσημέρι του 1995.

Τα συμπεράσματα δικά σας φίλοι μου και απλά απαντήστε στο ερώτημα:
Μήπως ο νομοθέτης πρέπει να αναθεωρήσει τη πρακτική που ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις με στόχο να προασπίσει τη τιμή, την υπόληψη και κυρίως τη ψυχή των άτυχων οδηγών που μαζί με τα πραγματικά θύματα είναι και αυτοί με τη σειρά τους θύματα?
Εχει τελικά ο Ελληνικός νόμος κενά σε αυτή τη περίπτωση ή όχι?