[Fuji]

Επειδή στους δηλώσαντες συμμετοχή υπάρχει μία, λίγο πολύ διαμορφωμένη, θα τολμήσω να πω και κοινή, άποψη για τον σκοπό της εκδρομής αυτής, θα μου επιτρέψετε, να κάνω και μια παρενθεσούλα.

Η πρώτη φορά που πήγα στο Όρος, ήταν το 1994, όντας φοιτητής στη Θεσ/κη. Πήγαμε παρέα με έναν φίλο και συμφοιτητή, μέσα στη τρέλα και τη καλή χαρά. Διάθεση για αναζητήσεις οιουδήποτε πνευματικού βάθους, δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Κάναμε καθαρή πορεία, από μοναστήρι σε μοναστήρι. Τσιπουράκι - λουκουμάκι, και σφαίρα για την επόμενη.

Που θέλω να καταλήξω. Υπάρχει η μερίδα των ανθρώπων, που μπαίνει εκεί συνειδητά, διψασμένοι να βρουν απαντήσεις, στηρίγματα και ανακούφιση απ' την αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής. Υπάρχουν όμως και αυτοί, που θα μπουν είτε από απλή περιέργεια, είτε για να βαδίσουν στα ξεχωριστά μονοπάτια του Άθω, είτε για οποιδήποτε άλλον λόγο, άσχετο με όλους τους παραπάνω. Είναι όλοι καλοδεχούμενοι, γιατί; Απλά, κανείς, μα κανείς μας δε μπορεί να ξέρει σε ποιόν, και πως, θα μιλήσει αυτό που λέμε, η χάρις του Θεού. Και το να μπεις μέσα, είναι μια αρχή, ένα βήμα. Γιατί, Αυτός γνωρίζει ποιά είναι η πραγματική μας διάθεση, και τι θα μας ωφελήσει να πάρουμε από 'κει. Μπορεί εγώ να πάω με συναίσθηση, πνευματική αναζήτηση και πίστη (λέμε τώρα ...), και ο άλλος να πάει για να μαζέψει βότανα και να βγάλει φωτογραφίες, κι όμως, στο τέλος να 'χει κερδίσει από μένα πολλά περισσότερα.