Ημέρα 6η: Krakow to Litschau
Το πρωϊνό ήταν ηλιόλουστο και πολύ «ανεβαστικό», φαινόταν η τέλεια μέρα για μοτοσυκλέτα και όλοι είχαμε μια ιδιαίτερη ανυπομονησία να καβαλήσουμε τα άτια, αφου την προηγούμενη μέρα την περάσαμε μακριά τους.
Μετά από το κλασικό ελληνικό πρόγευμα στο παρα πολύ καλό ξενοδοχείο, που σίγουρα ανάγκασε τους υπεύθυνους σίτισής του, να τρεξουν ξανά στα super market της περιοχής για προμήθειες, αρχίσαμε να μαζευόμαστε στο πάρκιγκ και να φορτώνουμε σιγα-σιγά τα πράγματά μας και να ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση.
[IMG]
[IMG]
Σήμερα θα ήταν η πρώτη μέρα που το κονβόι θα ήταν σε πλήρη απαρτία και σίγουρα θα έθετε σε δοκιμασία την συνοχή του και την τήρηση του προγράμματος.
Ενα άλλο σημαντικό concern ήταν ότι είχαμε πλέον μαζί μας τον rain-man Ηλία που ώς γνωστόν είχε φάει τη βροχή της αρκούδας μέχρι να μας συναντήσει ενώ αντιθέτως εμείς δεν είχαμε φάει ούτε στάλλα εκτός απο κάτι ψιλές την πρώτη μέρα όταν πλησιάζαμε στην Παναγία Σουμελά.
Ειχαμε σκεφτεί όμως ότι αν βλέπαμε βροχή να πλησιάζει, θα τον στέλναμε μόνο του στην αντίθετη κατεύθυνση, να την .... πάρει μαζί του!!
Προς το παρόν η κατεύθυνσή μας ήταν η πίστα του Brno στο........ Brno φυσικά! Αφου χωριστήκαμε σε 2 γκρούπ καθώς οι μισοι ήθελαν να περάσουν από το κέντρο της Κρακοβίας και οι άλλοι μισοί να πάνε λίγο πιο περιφεριακά, συναντηθήκαμε στην έξοδο της πόλης επι της αρτηρίας 44 προς Oswiecim (που βρισκεται το Αουσβιτς), για να πορευτούμε όλοι μαζί.
Παραλίγο να με φάει
Η διαδρομή στην Πολωνία μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Από την 44 περάσαμε στην 52 στο ύψος της πόλης Βαντοβίτσε (Wadowice) και συνεχίζοντας φτάσαμε στην πίστα κατά τις 15:00.
Προφανώς ο φύλακας δεν συμεριζόταν καθόλου τον ενθουσιασμό μας που ήρθαμε στην πίστα, αφού όχι μόνο δεν μας άφησε να μπούμε μέσα να τη δούμε έστω και λίγο, αλλά φώναζε όλη την ώρα που στήσαμε τις μηχανές για μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά από την είσοδο της πίστας, κάτω απο την επιγραφή. Τί στριφνός άνθρωπος, χειρότερος απο Έλληνας δημόσιος υπάλληλος που του ζητάς μια πληροφορία! Τώρα που είπα πληροφορία θυμήθηκα ότι και κάτι εργάτες οδοποιοίας που συναντήσαμε λίγο πριν βρούμε την πίστα και τους ρωτήσαμε προς τα πού να πάμε, δεν ήταν καλύτεροι καθώς όχι μόνο δεν μας απάντησαν αλλά έδειξαν ότι ενοχλήθηκαν κι όλας!! Τους στολίσαμε και μεις με την «εθνική» προσφώνηση και γυρίσαμε να φύγουμε προς την κατεύθυνση που ο τελευταίος της ομάδας τους (που τον είχαν όλοι πλάτη) μας έγνεψε συνομωτικά, με το φόβο ότι αν τον έβλεπαν οι σύντροφοί του θα τον φύτευαν στην καυτή άσφαλτο (και θα τον πάταγαν μετά με τον οδοστρωτήρα!).
Ψιλο..κακάκες μας φανήκανε οι Τσέχοι λοιπόν.
Anyway, εμείς και τις φωτογραφιούλες μας βγάλαμε και τα αναμνηστικά πήραμε από το «φαρμακείο»- σουβενιρομάγαζο, έξω απο την είσοδο φυσικά.
Με αυτά και με αυτά είχε πάει πέντε η ώρα και εμείς αφενός δεν είχαμε φάει τίποτα ακόμα αφετέρου δε, δεν είμαστε ακόμα σίγουροι προς τα που θα πηγαίναμε για το βράδυ.
Το πρόγραμμά μας κανονικά έλεγε κάτι για έξω απο τη Βιέννη, για να συνεχίζαμε την επόμενη προς Salzbourg. Απο τη μια υπήρχε μια διχογνωμία σχετικά με το πόσο μέσα θα μπαίναμε στη Βιέννη (άλλοι ήθελαν καράκεντρο για να κυκλοφορήσουμε το βράδυ και άλλοι όπως εγώ δεν ειναι γενικώς υπέρ της ιδέας να μπαίνουμε με τα θηρία φορτωμένα στην κίνηση των πόλεων, για πολλούς προφανείς λόγους) και απο την άλλη υπήρχε ένα θέμα με την πρόγνωση του καιρού που έδειχνε αποθαρυντική προς εκείνη την κατεύθυνση
Αποφασίσουμε να σταματήσουμε στο πρώτο μέρος που θα βρούμε για φαγητό και μεταξύ τυριού και λουκάνικου (το «αχλαδιού» δεν νομίζω ότι πάει εδώ) θα κάναμε μίνι σύσκεψη και θα ψάχναμε στο internet για κατάλυμμα.
Ετσι και έγινε. Σε μικρή απόσταση απο την πίστα βρήκαμε κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια που είχαν και τη δυνατότητα φαγητού και κάναμε απόβαση. Ο τυπάκος έπαθε την πλάκα του, στις πεντέμιση ώρα το απόγευμα έτρεχε πανικόβλητος να μας εξυπηρετήσει όλους.
Πολύ καλό το μοτέλ και καλό το φαγητό. Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα αν κάποιος είναι στην περιοχή. Ονομα: Hotel Kobero (
Motel Kobero. U nás jako doma), ας το σημειώσουμε εδώ να το έχουμε και εμείς εύκολο για το μέλλον.
Το συμβούλιο και η αναζήτηση στο διαδίκτυο μας είχε σαν αποτέλεσμα να αποφασίσουμε να κατευθυνθούμε δυτικά προς τα σύνορα Τσεχίας-Αυστρίας σε μια μικρή πόλη ονόματι Litschau που βρήκε ο Παύλος ένα πολύ ωραίο κατάλυμα. Δεν ήταν σίγουρο ότι θα γλυτώναμε τη βροχή, αν όχι θα ήταν σίγουρα πολύ λιγότερη απο το αν πηγαίναμε προς Βιέννη, τελείως νότια από κει που είμαστε.
Και πάλι πολύ όμορφες διαδρομές, λίγο πολύ στη μέση του πουθενά φαινόταν ότι είμαστε, δεν νομίζω ότι ήταν πολλοί στην ομάδα που είχαν ιδέα που πηγαίναμε!
Το τοπίο μαγευτικό καθώς είχε αρχίσει να νυχτώνει και ένα κόκκινο χρώμα είχε απλωθεί παντού, ενώ ακριβώς μπροστά μας ο ουρανός ήταν κατάμαυρος και κάτι τρομερές αστραπές έσκιζαν τον ορίζοντα, ενώ γινόταν όλο και πιο προφανές ότι πολύ σύντομα θα «έσκιζαν» και εμάς! Πηγαίναμε καρφί προς μια καταιγίδα σαν αυτές που έκαναν τον Οδυσσέα να χάνει συνεχώς το δρόμο για την Ιθάκη. Η αλήθεια είναι ότι όλοι είχαμε κ*άσει μέντες ενώ ελπίζαμε ο δρόμος να παρεκλίνει λίγο και να γλυτώσουμε την νεροποντή. Επειδή είμαστε σαφώς καλοί άνθρωποι όλοι μας, ο θεούλης μας λυπήθηκε και φάγαμε ελάχιστη βροχή μέχρι να βρούμε το ξενοδοχείο, στο οποίο φτάσαμε κατά τις 21:45, ψιλοκατάκοποι αλλά όλοι χαρούμενοι και χαμογελαστοί!
Χωριστήκαμε ανά δυάδες-τριάδες στα πανέμορφα bungalows και ξεφορτώσαμε τα πράγματα. Ενα ζεστό μπάνιο και οι μισοί για ύπνο ενώ οι άλλοι μισοί για ένα γρήγορο μπυρο-φαγοπότι σε παρακείμενο φαγάδικο, με επεισοδιακή αντιμετώπιση από τον ντόπιο ιδιοκτήτη!
Εμβόλιμο Κέιμενο απο Παύλο
Εκείνο το βράδυ ο Πάνος δεν ήρθε μαζί μας. Οι υπόλοιποι περπατίσαμε από το ξενοδοχείο μέχρι το κέντρο του χωριού από ένα μονοπάτι δίπλα σε μία λίμνη όπου το όλο σκηνικό ήταν Τζάκ ο Αντεροβγάλτης. Αφόυ φτάσαμε στο χωριό, γύρω στις 10 μμ όλα τα εστιατόρια ήταν κλειστά φυσικά, εκτός από ένα. Ο τύπος μας είπε ότι δεν μπορούσε να μας σερβίρει επειδή έκλεινε σε 10 λεπτά. Αφού του εξηγήσαμε απο που ερχόμαστε και οτι δεν έχουμε φάει τίποτα μαε είπε ότι το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να μας σερβίρει μία μπύρα αλλά μόνο μία, ωστε να κλείσει γρήγορα. Εμείς καθήσαμε και καθώς απολαυμβάναμε τις μπύρες μας μάλλον μας λυπύθηκε και άλλαξε γνώμη. Το τι έγινε μετα δεν περιγράφεται. Πρέπει να φάγαμε 20 σνίτσελ και 20 μεριδες πατάτες τηγανητές και ο καθένας μας ήπιε 3 μισό λιτρα μπύρα τουλάχιστον!!! Τελίκα τον μηχανόβιο όλοι τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά
Ααααα.... Ξέχασα να αναφέρω ότι το εκέινη την ημέρα ήατνα και τα γενέθλια του Δημήτρη Π. Χρονιά πολλά Δημήτρη και να είσαι πάντα όρθιος
Οι καλές μας θα περνούσαν όλη τη νύχτα έξω στην βροχή και το αγιάζι, καθώς δεν είχε κανένα υπόστεγο να τις προφυλάξουμε. Ελπίζαμε να μην τις βρούμε κρυωμένες το πρωϊ!!
Χλμ 486.
Συνεχίζεται.....