Ημέρα 7η: Litschau to Berchtesgaden.
Το βράδυ πέρασε με βαθύ ύπνο, με ψιλόβροχο όλη τη νύχτα και το πρωϊ ήταν όλα βρεγμένα.
Το ξενοδοχείο είχε φανταστικό πρωϊνό, ενω οι πρώτοι που κατέβηκαν πρόλαβαν όλα τα καλά της κουζίνας, σε παράταξη στο μπουφέ πριν η μαρίδα κατακλύσει το εστιατόριο και μετατραπει σε «ακρίδα» που τα εξαφάνισε όλα!
Εκτός απο εμάς, το συγκρότημα ήταν γεμάτο απο πιτσιρίκια που είχαν έρθει με το σχολειο τους για εκδρομή. Ηταν παιδιά του δημοτικού αλλά η πειθαρχία τους μάλλον διέφερε από αυτή των συνομιλήκων τους στην Ελλάδα!
Ο Πάνος Κ. περπατούσε με δυσκολία από το τράβηγμα που έπαθε στο χτεσινό «ξάπλωμα» του RT και ακόμα πιο δύσκολα θα ανεβοκατέβαινε στη μηχανή για καναδυό μέρες ακόμα, στα σίγουρα,
Το πρόγραμμά μας για σήμερα είναι να πάμε στην περιοχή της λίμνης Konigsee στα νοτιοανατολικά της Γερμανίας, να επισκεφτούμε την Αετοφωλιά και να περάσουμε τη νύχτα στο Berchtesgaden.
Αφού φάγαμε καλά και πληρώσαμε το δωμάτια, φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε για τον 1ο προορισμό μας που ήταν ...... 500 μέτρα πιο κάτω!
Η λίμνη του Litschau, στις όχθες της οποίας ήταν το ξενοδοχειο μας ήταν πανέμορφη οπότε οι φωτογραφίες ήταν απαραίτητες για την συλλογή μας.
Βέβαια κάποιοι είχαν ήδη περπατήσει στις όχθες της, κάνοντας το ρομαντικό τους περίπατο πριν έρθουν για πρωϊνό, Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε αλλά ......
Τέλος οι φωτό και έτοιμοι για αναχώρηση ή μάλλον έτοιμοι για την πρώτη πατάτα της ημέρας: βγαίνοντας απο το χωριό προς το δάσος κάπου χάθηκε η επαφή και έσπασε η αλυσίδα της ομάδας. Ο τελευταίος απο τους πρώτους 6-7 οδηγούς δεν αντιλήφθηκε ότι ο επόμενος δεν ερχόταν με αποτέλεσμα να σπάσουμε σε δύο ομάδες και να μην μπορούμε να βρεθούμε για να συνεχίσουμε μαζί. Τα ονόματα των εμπλεκομένων ειναι στη διάθεση του εισαγγελέα, απλώς δεν τα παραθέτουμε εδώ για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων.
Τον δίνω ξερά
...που είναι οι άλλοι ρε γαμ....
οι άλλοι το παίζαν μοντέλα
Ετσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε χωριστά, ξέροντας ότι θα συναντηθούμε στον επόμενο προορισμό μας που ήταν η Αετοφωλιά στο Berchtesgaden.
Η διαδρομή, τουλάχιστον της ομάδας που ήμουν εγώ, μέσα απο το πανέμορφο δάσος του Schlag στα σύνορα με την Τσεχία, ηταν απίστευτη και η συνεχής βροχή όχι μόνο δεν μας ενόχλησε καθόλου αλλά αντίθετα θα έλεγα ότι πρόσθετε στο σκηνικό μια νότα μυστηριώδους γλυκύτητας και αρμονίας της φύσης, που μας έκανε όλους να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε παραμύθι,
Διασχίσαμε την Τσεχία πάνω στον Ε55 που τον πετύχαμε κάπου στο Kaplice, περνώντας απο πραγματικά ωραία μέρη. Το πέρασμα στην Αυστρία (ξανά) χωρίς καν να σταματήσουμε πουθενά στα σύνορα.
Με κατεύθυνση προς το Linz της Αυστρίας, επι του Α7, η βροχή είχε πια σταματήσει και κάναμε στάση για βενζίνη-καφε και βγάλσιμο των αδιάβροχων.
Τα απαραίτητα SMS με τους υπόλοιπους, για να σιγουρευτούμε ότι ειναι εν κινήσει προς την ιδια κατεύθυνση και αρκετά τσαντισμένοι που χωριστήκαμε εξαιτίας μας, αφου εμεις ήμασταν μπροστά και ξανά πάλι πάνω στα μοτόρια και βουρ για το εξοχικό του Αδόλφου!! Μην τον αφήσουμε να περιμένει γιατι μεσημέριαζε και μπορεί να ήθελε να πάει για ύπνο...
Αφιξη στο Berchtesgaden κατα τις 14:30.
Το μέρος είναι φανταστικό, χτισμένο δίπλα σε ένα ποτάμι, με απιστευτα μέρη τριγύρω. Για την επίσκεψη στον Αδόλφο έπρεπε να πάμε προς το Obersalzberg (όπου και ενωθήκαμε με τους υπολοίπους που ήρθαν σε λίγη ώρα) το οποίο ειναι στην πραγματικότητα ένα παρκινγ για τα αυτοκίνητα, τα πούλμαν και τις μηχανές των επισκεπτών, οι οποίοι πρέπει να πάρουν ένα λεωφορείο απο κει για να ανέβουν στην κορυφή του λόφου Kehlstein που είναι το σπίτι του καλού αυτου ανθρώπου που άφησε εποχή με τις αγαθοεργίες του!
Βέβαια η παραπάνω είναι μια απλοϊκή περιγραφή της διαδικασίας του να ανέβει κανείς στο σπίτι (τώρα απλώς ένα εστιατόριο με θέα). Με λεπτομέρειες έχει ώς εξής:
Χρειάζεται να μπεις σε ένα ειδικά μετασκευασμένο λεωφορείο (ενισχυμένα φρένα και κινητήρας) για να διασχίσεις ένα ανηφορικό δρόμο μήκους 6,5 χλμ ο οποίος είναι τόσο στενός ώστε να χωράει μόνο ένα όχημα να τον περάσει, έχοντας εσοχές σε συγκεκριμένα σημεία που μπορούν να συναντηθούν αντιθέτως κινούμενα οχήματα.
Η διαδρομή αυτή καλύπτει μια υψομετρική διαφορά 800 μέτρων και καταλήγει σε ένα χώρο που μπορει το λεωφορείο να κάνει αναστροφή, σε υψόμετρο 1700 μέτρων. Νομίζετε ότι φτάσατε? Αμ δε!! Αφου διαβείτε μια θεόβαρη πόρτα που δεν την ρίχνει ούτε τανκ, μπαίνετε σε ένα θολωτό τούννελ ύψους 3 μέτρων και μήκους 300 μέτρων, εντελώς ευθύ, που οδηγεί σε μια αίθουσα παρόμοια με τους θολωτούς τάφους των Μυκηνών.
Η είσοδος
το τούνελ
Εκεί βρίσκεται η πόρτα ενός ασανσέρ (δυστυχώς πρέπει να χρησιμοποιήσω μια κοινή ονομασία για να περιγράψω αυτην την απίστευτα πολυτελή κατασκευή) που χωράει αν θυμάμαι καλά 50 άτομα.
Τι καναπέδες περιμετρικά από πράσινο δέρμα, τί πανάκριβα φώτα, τί μπρούτζινο πληκτρολόγιο για τη λειτουργία του, όλα στη maximum πολυτέλεια, ειδικά για την εποχή που κατασκευάστηκε.
Η έξοδος απο το ασανσέρ γίνεται μετά από 124 μέτρα ανόδου και είναι στο εσωτερικό (επιτέλους!!) του οικήματος που όπως είπαμε είναι τώρα ένα εστιατόριο, με μερικές φωτογραφίες από το παρελθόν να κοσμούν τους διαδρόμους του, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και αναφορές στον δικτάτορα-εγκληματία.
Η θέα της γύρω περιοχής είναι ανεμπόδιστη προς όλες τις κατευθύνσεις, δείγμα της στρατηγικής σημασίας της τοποθεσίας. Η Αετοφωλιά αφού γλύτωσε το κίνδυνο της ολοκληρωτικής καταστροφής απο τις Αμερικανικές δυνάμεις που την κατέλαβαν με το τέλος του πολέμου, τελικά αποφασίστηκε να μην καταστραφεί και να δοθεί στην πολιτεία της Βαυαρίας και να αξιοποιηθεί σαν τουριστική ατραξιόν, όπως και έγινε το 1952. Σοφή απόφαση, όπως αποδείχθηκε, αφού προσελκύει αμέτρητους επισκέπτες κάθε χρόνο.
Στο δρόμο της επιστροφής ήμασταν όλοι φανερα εντυπωσιασμένοι από αυτά που είδαμε και ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον να μας επιβεβαιώσει ότι τα είδε και αυτός!! Σα χαζά παιδάκια κάναμε.
Ετοιμοι να ανέβουμε στις μηχανές, διαπιστώσαμε ότι πρώτη προτεραιότητα είναι να πάμε για φαγητό γιατί αλλιώς οι περισσότεροι θα αρχίσανε να πέφτουνε σαν τα κοτόπουλα απο την πείνα.
Η ώρα είχε πάει ήδη 18:30 και δεν είχαμε φάει τίποτα ακόμα!
Μετά απο ελαφριά περιπλάνηση, βρήκαμε κάτω στο Berchtesgaden ένα ξενώνα-εστιατόριο με την ονομασία Salzberg Stub’n.
Ο λόγος που αναφέρω το όνομα είναι απλός: αν βρεθεί στο δρόμο σας χρησιμοποιείστε το για φαγητό, σε καμια περίπτωση όμως για ύπνο. Καλό το φαγητό αλλά απο τα χειρότερα μέρη που μείναμε σε αυτή την εκδρομή. Τόση ήταν η βιασύνη μας να φύγουμε το άλλο πρωί, στην πραγματικότητα να ξε-φύγουμε που ο Πάνος Μ. ξέχασε στο δωμάτιο που έμενε το αγαπημένο του fleece αγορασμένο εξ’ Αμερικής. Κρατείστε το περιστατικό γιατί έχει και συνέχεια, θα το βρούμε μπροστά μας σε κανα-δυό μέρες.
Μετά το φαγητό, πήγαμε μερικοί λιγα χλμ παρακάτω να επισκεφτούμε το Alpenhof Hotel που το έχει ένας φίλος έλληνας, ο Στέφανος. Φοβερό ξενοδοχείο αλλά λίγο εκτός budget για τη συγκεκριμένη εκδρομή. Για ταξίδι με το «ετερον ήμιση» το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Επίσης έλληνας ήταν και ο μαγαζάτορας που φιλοξένησε τη νυχτερινή μας έξοδο για ουζοκατάσταση, ονόματι Νίκος που είχε το Acropolis Griechishen Restaurant σε walking distance από το ξενοδοχειο μας.
Ωραίος ο τύπος, ίσως καθόμασταν παραπάνω, αλλά η βροχή που έπιασε μας έκανε να πάμε εσπευσμένα στα κρεβατάκια μας. Είχαμε πάρει προηγουμένως τις απαραίτητες πληροφορίες για την περιοχή και τα must places από τον Νίκο, είμασταν λοιπόν έτοιμοι για την επόμενη μέρα.....
Χλμ 301.
Συνεχίζεται....