[Markas]

Τελικά βρήκαμε κάπου να φάμε. Ο κόσμος πολύς και η επιλογή ταβέρνας έγινε όταν βρήκαμε μία με τραπέζι χωρίς άλλο κόσμο να κάθετε δίπλα του. Με τέτοιον ιδρώτα που είχαμε ρίξει βρωμούσαμε, τόσο που όπου και να καθόμασταν θα διώχναμε τον κόσμο δίπλα μας και δε το θέλαμε.

Γέλια, πειράγματα, παγωτάκι στον ξάδερφο του Ευτύχη, η ώρα πέρασε τελικά ευχάριστα και πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα που 22:20 βάζουμε μπρος τις μηχανές για να φύγουμε. Κάτι ψίθυροι περί ξενοδοχείου σταματάνε ύστερα από μερικά άγρια βλέμματά μου (μη μου φλωρέψουνε τελείως την εκδρομή ε; ) οπότε πάμε ανατολικά ψάχνοντας το Γυαλισκάρι. Θα μου πείτε, χαράς το ψάξιμο, παραλιακά, ανατολικά, σιγά το δύσκολο. Κι όμως, κατάφερα να χάσω τη στροφή και φάγαμε λίγο χρόνο μέχρι να τη βρούμε στα τυφλά. Ο χωματόδρομος μάλλον εύκολος, αλλά στο απόλυτο σκοτάδι αποκτάει άλλη αξία.