[Markas]

Φτάνουμε τελικά σε τρεις παραλίες, όλες οργανωμένες με ταβέρνα (παράπηγμα) ομπρέλες κτλ. Κάνουμε κάμποσες βόλτες για να δούμε το μέρος και να επιλέξουμε το κατάλληλο σημείο αλλά που να καταλάβεις τι γίνεται στο σκοτάδι. Βρίσκουμε ένα σημείο δίπλα σε αιώρες ανάμεσα σε αλμυρίκια που φαίνεται καλό, στήνουμε σκηνές, ώρα να κοιμηθούμε.

Πάνω όμως που ήμασταν έτοιμοι, ανακαλύπτουμε έντρομοι ένα σπιτάκι με αναμμένο φως απέναντι. Μάλλον ο φύλακας της παραλίας θα είναι, μια και τόσα πράγματα αφύλακτα περίεργο θα ήταν. Πάμε με τον Γιάννη σαν πιο θαρραλέοι να πούμε δυο κουβέντες μη μας διώξει μέσα στη νύκτα αλλά μάλλον θα είχε πάει για ποτά στην πόλη γιατί παρά τις φωνές μας δε σηκώθηκε κανείς. Άλλο πρόβλημα; Η θάλασσα! Ρε γαμώτο, ακούγεται πολύ κοντά αλλά δεν τη βλέπω. Για πάμε ρε Γιάννη να τη βρούμε γιατί αν είμαστε πολύ κοντά και σκάσει κάνα ξαφνικό κύμα θα ψαχνόμαστε. Προχωράμε, προχωράμε, τι διάολο, το κύμα ακουγόταν να σκάει δίπλα μας, πού διάολο είναι η θάλασσα; Τη βρίσκουμε τελικά, αλλά αν έρθουν τίποτα Λίβυοι λαθρέμποροι ή Πακιστανοί λαθρομετανάστες; Ένα τέτοιο μέρος απόμερο με αμμουδιά είναι τέλειο για τέτοιου είδους δουλειές (αυτή ήταν ιδέα του Γιάννη). Και έστω, δε συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω, το πρωί όταν έρθει ο μαγαζάτορας να πιάσει δουλειά και δει δύο σκηνές στην παραλία του, δε θα αρχίσει τα μπινελίκια; Και αν κρατάει και όπλο;

Αχ, αυτές οι κατασκηνώσεις με το Γιάννη είναι γεμάτες συγκινήσεις…