[Arkas]

Κατ' αρχήν, χωρίς να θέλω να γίνω συνήγορος του διαβόλου, να επισημάνω ότι η τέχνη θέλει εκπαίδευση. Με άλλα λόγια η κλασική μουσική, η ποίηση, η ζωγραφική, το θέατρο κ.λ.π. απαιτούν συνήθως εκπαιδευμένους αποδέκτες.

Ως εκ τούτου να μην έχουμε απαιτήσεις από τον κατά κανόνα απαίδευτο μέσο Αμερικανό πολίτη να κάτσει να αξιολογήσει και να εκτιμήσει το έργο ενός από τους κορυφαίους σολίστες του 21ου αιώνα, στις 07:50 το πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά του, κι' αυτό μέσα σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους σταθμούς του μετρό παγκοσμίως και μάλιστα σε ώρα αιχμής.

Δεν γνωρίζω ποιό ήταν το αποτέλεσμα της έρευνας όμως στο ερώτημα που ετέθη δηλ. εάν « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;», θα απαντούσα αρνητικά.

Ωραίο θέμα Θοδωρή!