Τα μαγαζιά όλα κλειστά. Αλλά επειδή το χουμε προβλέψει, βάζουμε τα μαγκάλια να ανάβουν και ξεκινά το μαγείρεμα!!!
Το μενού έχει βραστά λουκανικάκια, πουρέ και ψωμί σίκαλης παρακαλώ!
Αλλά να ξεχάσω το τσίπουρο ρε γ@μωτο;;;;
Πάω να ζητήσω απ τη κουζίνα λίγο κέτσαπ. Μια κοπέλα μου λέει στα ελληνικά «τι κάνεις, πως μπορώ να βοηθήσω;;»
Ζητάω κέτσαπ, μου δίνει το μπουκάλι και σκάει ο Χίτλερ από Πίσω να φωνάζει,,,,, Νάάάιν και αφού μου’κοψε τη χολή σκάει και το δολοφονικό χαμόγελο στο τέλος. Λέω πάει αυτός θα με στείλει στο απόσπασμα για εκτέλεση.. Μου λέει «αυτό χρεώνεται»… Εντάξει ρε μάστορα, ποσό θες να σε πλερω…. Και παίρνει και μου βάζει δυο σταγόνες σε να μπολάκι… Τι είναι αυτοί ρε παιδάκι μου;;; Ήθελα και μπύρα αλλά φοβήθηκα να ζητήσω.
Σαν αυτό το εστιατόριο πουθενά!!!
Αφού λοιπόν ο οφθαλμός έχει λουστεί από την ομορφιά της ημέρας, δε νομίζω να θέλουμε να δούμε κάτι άλλο...οπότε ξεροί απ τη κούραση μπαίνουμε κάτω απ το χοντρό πάπλωμα και σε ένα λεπτό βλέπουμε όνειρα.