Με τα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι πολύ τυχερός που κατάφερα και φέτος να κάνω αυτό που με γεμίζει πραγματικά ,να φορτώσω τη μηχανή μου και να φύγω. Τα σενάρια με τη γνωστή παρέα (Ιταλό και Πισοκολλητό) πολλά αφότου γυρίσαμε από το περσινό μας ταξίδι, τα άσχημα όμως οικονομικά και η αβεβαιότητα μας δυσκόλευαν πολύ στο να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Μέχρι πριν λίγους μήνες το πλάνο έλεγε να ταξιδέψουμε και φέτος μαζί, δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν και τα φιλαράκια ο καθένας για δικούς τους λόγους δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν. Έμεινα μόνος στο χορό. Αποφάσισα να κάνω κάτι σύντομο και όχι πολύ μακριά μιας και τα δικά μου οικονομικά έχουν λιγοστέψει . Ακολουθώντας την τακτική που κάνω τα τελευταία χρόνια όταν πρόκειται για ταξίδι εντός ή εκτός συνόρων, κοίταξα στο χάρτη για το που θα μπορούσα να πάω και να είναι κάτι διαφορετικό από το προηγούμενο. Η Τουρκία ήταν ένας προορισμός που μου έκανε κλικ, έτσι άρχισε η μελέτη των διαδρομών, αξιοθέατων και των υπολοίπων υπολογισμών προγραμματίζοντας ένα ταξιδιωτικό στα μέτρα μου. Σύμφωνα πάντα με τον χρόνο και τα χρήματα που διέθετα. Με μόνο συνταξιδιώτη αυτή τη φορά την κοκκινόμαυρη καψούρα μου.
‘Έγιναν όλες οι προβλεπόμενες εργασίες συντήρησης στην μοτό , πράσινη κάρτα και
Παρασκευή 25 Μαΐου στις 21.00 αναχώρηση από Πειραιά για Χίο με το Νήσος Χίος. Το πρόγραμμα έλεγε Παράλια Μικράς Ασίας, Καππαδοκία, Πόντος ,Κωνσταντινούπολη και λίγο από ευρωπαϊκό κομμάτι (Θάλασσα του Μαρμαρά , Στενό των Δαρδανελίων ) και πάλι παράλια Μικράς Ασίας για επιστροφή από Τσεσμέ.
Σκεφτόμουνα να το κάνω οδικώς το κομμάτι Αθήνα – Κωνσταντινούπολη και μετά να επιστρέψω με πλοίο αλλά τα χιλιόμετρα θα ήταν ανούσια, βαρετά και το κυριότερο ταξίδι σε Αυτοκινητόδρομο σημαίνει υψηλή ταχύτητα και κατανάλωση σε εποχές που η τιμή της βενζίνης συναγωνίζεται τον χρυσό. Η λύση καράβι με βόλευε και από θέμα χρόνου. Είχα χρόνο μετά τη δουλειά την Παρασκευή να ετοιμαστώ και γύρω στις 20.30 ήμουνα Πειραιά. Πήρα καμπίνα για να ξεκινήσει η πρώτη μέρα στον δρόμο ξεκούραστα. Η τιμή του εισιτηρίου 83 €.Το πλοίο έφτασε Χίο περίπου στις 5.30 π.μ. μέχρι τις 8.30 π.μ που θα έφευγε το καραβάκι για Τσεσμέ είχα χρόνο να γυρίσω λίγο το νησί και να πιω και ένα καφέ,
Η ώρα είναι περίπου 8.00 τελειώνω με τον έλεγχο στο τελωνείο και φορτώνω την μηχανή στο καραβάκι.
Τιμή εισιτηρίου με επιστροφή 50€ και σε 45 περίπου λεπτά είσαι απέναντι. Η πρώτη εικόνα από Τουρκία
Έκανα σχεδόν μία ώρα για να τελειώσω με τον έλεγχο του Τούρκικου Τελωνείου. Είναι και αυτοί αρκετά γραφειοκράτες. Μου έκαναν νάζια γιατί η άδεια κυκλοφορίας έχει μπροστά το 0 ενώ η πινακίδα κυκλοφορίας δεν το έχει. Τέλος πάντων του εξήγησα ότι στην Ελλάδα όλες οι μοτοσυκλέτες έχουν μέχρι 3 ψηφία στην πινακίδα κυκλοφορίας και ότι τα μηδενικά μπροστά δεν μετράνε. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μοναδικός που έχουν συναντήσει. Δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι Εστονών που Ταξίδευαν με PorscheCayenne.Ξεκίνησαν από Εστονία οδικώς μέχρι Ιταλία πέρασαν Ελλάδα και θα συνέχιζαν Τουρκία. Τους συγχάρηκα λέγοντας τους ότι στην Ελλάδα έχουν πολλοί τέτοιο αυτοκίνητο αλλά για LifeStyle όχι να το απολαμβάνουν πραγματικά.
Διπλά μας ήταν παρκαρισμένο ένα τρέιλερ με Γερμανικές πινακίδες και μετέφερε ένα μικρό ελικόπτερο, εντυπωσιακό δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Όλα εντάξει με τον έλεγχο, η ώρα είναι 10.30 και στην ουσία από δω και κάτω ξεκινάει το ταξίδι.
1η Μέρα Σάββατο 26/5 Τσεσμέ -Σμύρνη-Έφεσος-Δίδυμα (300 χλμ)
Λίγες μέρες πριν είχα μιλήσει με τον Νίκο, ο γνωστός Boxer με τα πολλά αναρτημένα τεχνικά θέματα στο forum ο οποίος πριν λίγο καιρό έγινε μπαμπάς, έφερε έναν μηχανόβιο στον κόσμο. Να σου ζήσει ο παιδαράς Νικόλα, γερός και τυχερός να ναι. Γνώριζα λοιπόν ότι είναι στα Παράλια της Μικράς Ασίας και τον είχα ενημερώσει για το ταξίδι μου και βέβαια θα περνούσα να τον δω. Μιλήσαμε στο πλοίο το προηγούμενο βράδυ και μου είπε ότι είναι στην χερσόνησο των Αρχαίων Διδύμων (σημερινή Τούρκικη Ονομασία Didym).Είχα σκοπό να μείνω ένα βράδυ στην Σμύρνη, μία ιστορική πόλη που την είχα φανταστεί πολύ διαφορετική από τα όσα είχα διαβάσει από την Ελληνική ιστορία. Μπαίνοντας όμως είδα μία τεράστια τσιμεντένια πόλη με πολύχρωμες πολυκατοικίες σαν νοσοκομεία ,
Με πολύ κίνηση και ένα απέραντο παζάρι σε πολλά σημεία της πόλης. Με λίγα λόγια δε με συγκίνησε καθόλου. Σταμάτησα σε μία τράπεζα έκανα ανάληψη από ΑΤΜ για να έχω Τούρκικες λίρες και συνέχισα για Αρχαία Έφεσο. Η πρώτη εντύπωση από το κομμάτι της Τουρκίας που είχα διανύσει θύμιζε πολύ Ελλάδα, περιοχές σαν την Μεσσηνία ,με Θάλασσα, ελιές και καλλιεργήσιμες εκτάσεις .
Η αρχαία Έφεσος βρίσκεται περίπου 3 χιλιόμετρα από την Τούρκικη πόλη Selcuk.Από την μία τα τοπία από την άλλη τα μνημεία μέχρι στιγμής τα πάντα θυμίζουν Ελλάδα. Εντύπωση μου έκανε πινακίδες με επιγραφές που υπήρχαν στον Αρχαιολογικό χώρο οι οποίες έγραφαν ότι οι δαπάνες για τις ανασκαφές , συντηρήσεις και βέβαια η εκμετάλλευση των μνημείων ήταν από ξένους, κυρίως Αμερικάνους, Γερμανούς, Αυστριακούς και Γάλλους.
Αξίζει να αφιερώσετε λίγες ώρες κάνοντας μία περιήγηση στο χώρο, διασώζονται πολλά μνημεία. Σαν Έλληνας αισθανόμουν πολύ περίεργα ,μνημεία που αποτελούν κληρονομιά όλων των Ελλήνων να ανήκουν και να τα διαχειρίζονται άλλοι. Αυτό ήταν ένα συναίσθημα που το ένιωσα σε πολλά σημεία στην γειτονική χώρα. Εντυπωσιακή είναι η Αρκαδιανή Οδός ,ο δρόμος που συνδέει το λιμάνι και το Θέατρο της Εφέσου. Μου έκανε εντύπωση όταν διάβαζα εκεί τα περί του λιμανιού ενώ έβλεπα ότι η αρχαία Πολιτεία είναι μακριά από την θάλασσα. Διαβάζοντας όμως την ιστορία μου λύθηκε η απορία, η απώλεια του λιμανιού οφειλόταν στις προσχώσεις του ποταμού Κάυστρου ,με αποτέλεσμα την απομάκρυνση της πόλης από τη θάλασσα σε απόσταση 5 χιλιομέτρων,