Έχω τελειώσει την περιήγηση και βάζω μπρός για την τελική ευθεία που είναι το τελωνείο στο λιμάνι του Τσεσμέ. Είμαι εκεί 2 ώρες πριν την αναχώρηση του καραβιού και περιμένω τον Τούρκο τελώνη για τον έλεγχο διαβατηρίου και χαρτιών της μοτοσυκλέτας. Το εισιτήριο για το καραβάκι που θα με πάει Τσεσμέ το έλεγξε ο πράκτορας που έχει η ακτοπλοϊκή εταιρεία .Είναι Τούρκος και μιλάει πολύ καλά Ελληνικά. Ο έλεγχος όμως του τελώνη παρόλο που δεν είχε κόσμο έγινε στο παραπέντε. Είναι και αυτοί φανατικοί της γραφειοκρατίας. Όση ώρα περίμενα για τον έλεγχο, έβλεπα μία άλλη υπάλληλο του τελωνείου η οποία είχε βάλει τον οδηγό της νταλίκας μαζί με άλλο ένα άτομο να την ανοίξει από μπροστά μέχρι την μέση στη μία πλευρά και από την μέση μέχρι πίσω στην άλλη πλευρά. Ήταν φορτωμένη στρώματα ύπνου, πραγματικά τους λυπήθηκα ήταν σαν καψόνι στο στρατό. Δεξιά από τη μοτό υπήρχε ένα αυτοκινούμενο ,ο ιδιοκτήτης του μιλούσε αγγλικά αλλά τα χαρακτηριστικά του έδειχναν ότι ήταν βορειοευρωπαίος ,του έβρισκαν κάποιο πρόβλημα σε κάποιο έγγραφο και του έλεγαν πρέπει να μείνεις για σήμερα εδώ, θα το δούμε πάλι αύριο το πρωί. Το πλοίο που φαίνεται πίσω είναι Τούρκικο και μεταφέρει εμπορεύματα από το Τσεσμέ στην Ιταλία.
Έφτασε η πολυπόθητη στιγμή ελέγχου των δικών μου εγγράφων, ελέγχουν και τον αριθμό πλαισίου της μηχανής και ήρθε η ώρα που φορτώνω τη μοτό για να γυρίσω στην πατρίδα. Αυτή είναι η τελευταία εικόνα της Τουρκίας αφήνοντας την πίσω.
Χαζεύοντας την παρέα μου όλες αυτές τις μέρες και την Γαλανόλευκη σημαία που κυμάτιζε πίσω έχω συνειδητοποιήσει ότι άλλο ένα ταξίδι τελείωσε.
Είναι απόγευμα και βρίσκομαι στη Χίο. Το πλοίο για Πειραιά φεύγει στις 22.00. Έχω χρόνο για να απολαύσω ένα γεύμα Ελληνικό…. η Ελληνική κουζίνα είναι από τα πρώτα πράγματα που μου λείπουν κάθε φορά που ταξιδεύω εκτός,
Και βέβαια μετά από ένα καλό γεύμα ένας κρύος καφές είναι ότι πεις
Η ώρα έχει πάει 21.30 και κατευθύνομαι προς το όχημα που θα με μεταφέρει στην έδρα μου
Επιβιβάζομαι στο πλοίο ,δένω τη μηχανή και πηγαίνω στην καμπίνα μου. Σαν να είχε περάσει μία μέρα από την μέρα που ξεκινούσα το ταξίδι μου. Ήταν στην ουσία το πρώτο μου μοναχικό πολυήμερο ταξίδι εκτός Ελλάδος. Διήρκησε 12 ημέρες και διένυσα 4934 χλμ. Πριν ξεκινήσω έλεγα πως θα την παλέψω, θα βαρεθώ ,πως θα περνάει η ώρα και πολλά άλλα, τώρα που το έζησα είναι σαν να έκατσα μία Κυριακή απόγευμα στο σπίτι μου και είδα μόνος μου μία πάρα πολύ ωραία ταινία. Η Τουρκία αν και είναι ένας προορισμός που δεν τον προτιμάνε πολύ Έλληνες εγώ θα σας συνιστούσα όσοι δεν την έχετε επισκεφθεί να πάτε. Όπως και σε κάθε άγνωστο προορισμό. Αυτή είναι άλλωστε η μεγαλύτερη μαγεία του ταξιδιού, το να ανακαλύπτεις άγνωστα μέρη. Θα κλείσω όπως ακριβώς ξεκίνησα να γράφω το ταξιδιωτικό, τονίζοντας ότι χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερα και φέτος να ταξιδεύσω με την μηχανή μου να κάνω αυτό που πραγματικά με γεμίζει, με αναβαθμίζει σαν άνθρωπο αλλά και με κάνει να γυρίσω με περισσότερες δυνάμεις στην καθημερινότητα μου. Εύχομαι σ’ όλους τους φίλους της μοτοσυκλέτας και του ταξιδιού να μη σταματάμε να ονειρευόμαστε αλλά και να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας!
Καλούς δρόμους ….Φιλαράκια!