[skaram]

Φίλοι μου,
Την εξαιρετικά δύσκολη καθημερινότητα τη βιώνουμε όλοι μας. Ένα ζοφερό μέλλον επίσης το "μυριζόμαστε" όλοι. Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού και τόνοι σάλιου στο να αποδοθούν ευθύνες - πάντοτε μέσα από το πρίσμα των χρωματικών αποκλίσεων του γράφοντος ή του ομιλούντος.

Όλ' αυτά εντάξει, όμως βλέπω ένα "ζήτω" να περνά ψηλά στην κυλιόμενη μπάρα και μια ημερομηνία. Αυτή δεν έχει να κάνει με τους κοστουμαρισμένους μας της πλατείας Συντάγματος ούτε με τους "συγκινημένους" για την κατάντια μας. Έχει να κάνει με τους χιλιάδες ανώνυμους που σε έξι (6) ώρες από τώρα ξεκίνησαν αποφασισμένοι μέχρι και να μη γυρίσουν όντες δοσμένοι σε μια ιδέα που έχει όνομα. Λέγεται Πατρίδα. Μπορεί να ενσαρκωθεί σε μια μάνα, μια αδελφή, μικρά παιδιά, ανήμπορους ηλικιωμένους και σε πολλά άλλα. Είναι πέρα και πάνω από κόμματα, εκάστοτε ανίκανους διοικούντες, μίζες, λαμογιές κ.λπ. Είναι η ώρα που σε καλεί η λεγάμενη που προανέφερα, γιατί σε χρειάζεται, γιατί θέλουν να τη "βιάσουν" κι εσύ τότε δεν έχεις πολλά λόγια, ή ένα ναι ή ένα όχι σ' αυτήν την έκκληση.

Φίλοι μου δεν θα σας ζαλίσω άλλο. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι κάπως φορτισμένος, γιατί κι ο Φίλιππος ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες. Ένα εφεδράκι, που έκανε τη θητεία του και κόντευε να απολυθεί, όταν φυσικά ήρθε ο κόσμος τ' απάνω κάτω κι έτσι σε 6 (έξι) ώρες από τώρα σαν διμοιρίτης πολυβόλων του 5ου Συντάγματος Πεζικού Τρικάλων είπε το μεγάλο ναι στην έκκληση για το τεράστιο ΟΧΙ. Στην πρώτη γραμμή ως το τέλος.

Σας ευχαριστώ θερμά για το χρόνο σας.
Στράτης