1 ημέρα
Βενετία – Belluno –Cortina d’amprezzo –Lienz-BirnBaum
Οι 36 ώρες αναμονής στο καράβι έγιναν καπνός μόλις αντικρίσαμε την Βενετία , ξεχάσαμε τα πάντα. Προσωπικά το μόνο που ήθελα ήταν να κατεβώ στο γκαράζ του πλοίου και να καβαλήσω την μηχανή μου. Να οδηγήσω εκτός συνόρων για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Η θέα της Βενετίας μαγική και ο ήλιος σαν να μας ακολούθησε από την Ελλάδα. Ζεστός και χαρούμενος θα μας συντρόφευε με ασφάλεια σε όλο το ταξίδι.
200 μέτρα από το λιμάνι κάναμε μια στάση για να ελέγξουμε ότι έχουμε τα πάντα και ότι ήμαστε έτοιμη για τα πρώτα ευρωπαϊκά μας χιλιόμετρα, πίσω μας ακριβώς η ομάδα του my bike_dolomites_2012.
Χαιρετηθήκαμε και ανταλλάξαμε ευχές για καλά και ασφαλή χιλιόμετρα και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Η άσφαλτος πραγματικά εντυπωσιακή ,η φύση το ίδιο, τα παρκινγκ για ξεκούραση στην εθνική νομίζεις ότι είναι πάρκα! Παγκάκια και τραπεζάκια για να καθίσεις ,πεντακάθαρες τουαλέτες και πολύ μα πολύ πράσινο.. το εντυπωσιακό είναι πως σε μερικά από αυτά είχε και free WIFI internet.
Πρώτη στάση για ξεκούραση στο υπέροχο Belluno
Αμέσως μετά στην Cortina d’amprezza
δεν υπάρχει μοτοσικλετιστής που να μην σε χαιρετίσει, όχι με τα φωτά αλλά με το χέρι. Τις περισσότερες φόρες χαιρετούσε και ο συνεπιβάτης, εννοείτε πως ανταποδίδαμε με ευχαρίστηση και φυσικά υιοθετήσαμε τον χαιρετισμό. Τις περισσότερες στιγμές δεν πίστευα που βρίσκομαι.. πραγματοποιώ έναν από τους στόχους μου , είμαι με την μηχανή μου και την παρέα μου και ανεβαίνουμε την Ευρώπη.
Πέρασαν κιόλας αρκετές ώρες στον δρόμο άλλα ούτε κούραση νιώθαμε ούτε τίποτα. Το χαμόγελο εκεί κολλημένο από τις άπειρες εικόνες που βλέπαμε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Σύντομα συναντήσαμε την ταμπέλα που έγγραφε AUSTRIA. NAI είμαστε στα σύνορα και τα περνάμε με τις μηχανές μας!
Μερικά χιλιόμετρα μετά…
άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια :
Γιώργος : ρε φίλε πάμε καλά ? θα μας φάνε η λύκοι εδώ πέρα και αρχίζει να σκοτεινιάζει κιόλας….
Σταύρος: βιαζόμαστε ? άμα χαθούμε ρε φίλε χαθήκαμε ε και? Αυτό δεν είναι το ωραίο της υπόθεσης? Μια περιπέτεια δεν θέλαμε? Ορίστε ανοίγετε ολόκληρη μπροστά μας…
Γιώργος: πολύ χαλαρό σε βρίσκω
Σταύρος: ‘άστο πάνω μου,τσάμπα ξενυχτούσα να φτιάξω το gps.
Γιώργος : καλααααα
2 ώρες μετά και αφού κυριολεκτικά διασχίσαμε το παραλήρημα της φύσης φτάσαμε στο birnbauhn, όπου και θα μέναμε το πρώτο μας βράδι, ένα καταπράσινο χωριουδάκι κοντά στο lienz στολισμένο με τα κλασικά παραδοσιακά αυστριακά σπίτια, οι τεράστιοι κήποι και τα ανθοστολισμένα μπαλκόνια με μοβ λουλούδια μας έκαναν πραγματικά εντύπωση .
Κάπου εκεί ανάμεσα διακρίναμε τον ξενώνα που θα μέναμε. Ενας φανταστικός γραφικός παραδοσιακός ξενώνας βγαλμένος από παραμύθι. Μας υποδέχτηκε ο juger , ένα τυπάκος με μακριά μαλλιά και στυλ τέτοιο που θα ορκιζόσουν πως κάπου εκεί γύρο υπάρχει μια Harley που τον περιμένει.
Στέλλα : όλα ωραία όλα καλα, αλλα αν δεν φάω τώρα θα πεθάνω και εδώ δεν νομίζω πως θα έχει να φάμε κάτι της προκοπής
Γιώργος : δεν πήραμε και καμιά κονσέρβα, το λέγαμε πλάκα πλάκα
Σταύρος: Μάλλον έχουμε πρόβλημα.
Η Στέλλα με την Ειρήνη άρχισαν να μιλάν γερμανικά στον juger (ναι είχαμε και αυτό το πλεονέκτημα) , δεν κατάλαβα τίποτα αλλά είδα τον juger να δείχνει χαμογελαστός την πίσω μεριά του ξενώνα και τα κορίτσια ανακουφισμένα.
Μερικά μέτρα από εκεί μια άκρος καμουφλαρισμένη μπυραρία εμφανίστηκε,
είναι από τις στιγμές που δεν ήξερα γιατί να Πρωτοχαρώ , για το ταξίδι? για την περιπέτεια που μας έβγαλε από την μιζέρια της Αθήνας ή για το τσιμπούσι που θα γίνει ?
Αφού στρογγυλοκαθίσαμε στην αυλή η στέλλα έκανε νόημα στον juger :
Στέλλα : μπορούμε να έχουμε το menu?
Juger : εδώ δεν υπάρχει menu, υπάρχει στάνταρ πιάτο με σαλάτα, επιδόρπιο και μπύρα .
Στελλα : οκ δεν έχουμε και πολλές επιλογές
4 μεγάλα ποτήρια μπύρα σε πολύ λίγο ήταν μπροστά μας…
Οκ καλά θα πιούμε αλλά από φαγητό τι κάνουμε αναρωτηθήκαμε όλοι. Πριν τελειώσουμε την συζήτηση ήρθαν τα πιάτα.
Αξιοπρεπέστατες μερίδες σνίτσελ χοιρινού, σούπες τις περιοχής, σαλάτες και γλυκό που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι ήταν.
Για να καταλάβετε, φανταστείτε πως είναι να σε περιμένει ένα κάλο γεύμα μετά από ένα μεγάλο και κουραστικό ταξίδι.
Το κερασάκι στην τούρτα? Το φαγητό ήταν μέσα στην τιμή του δωματίου και το συνολικό κόστος 64 ευρώ το ζευγάρι.
Μετα από όλα αυτά το μενού είχε ύπνο.
Τεράστια μαξιλάρια και παπλώματα που σε προδιέθεταν να βρεθείς στην αγκαλιά του μορφέα πριν καλά καλά ακουμπήσεις το κρεβάτι..
Κοιμηθήκαμε ανυπόμονα σε δευτερόλεπτα….
Μια νέα μέρα γεμάτη συγκινήσεις θα ξεκινούσε…..
Συνεχίζεται….