3η ΜΕΡΑ.
Παρ ολες τις προβλεψεις της ΕΜΥ, ο καιρος ηταν καταπληκτικος. Μαζεψαμε τα πραγματα μας, τα φορτώσαμε στις μηχανες, μια που δεν ξεραμε που θα μας βρει το βραδυ και, ξεκινησαμε να ανακαλύψουμε τον Ταύγετο. Ξανα πηραμε τον γνωστο πια δρομο για την Σπαρτη, και πεντε χιλιομετρα πριν την πόλη, στριψαμε αριστερα προς Καταφυγειο Ταυγετου.
Μια διαδρομη με κακη ασφαλτο, μας φέρνει στο χωριο Ανωγεια, οπου μια πινακιδα προς τα δεξιά,
μας δειχνει τον δρομο για το Καταφυγιο του Ταυγετου.
Ο Ταύγετος είναι το υψηλοτερο βουνο της Πελλοπονήσου, και η ψηλοτερη κορυφή του είναι 2400 μετρα. Το μεγαλυτερο μερος της καλυπτεται από ελατα και μαυρη πεύκη, ενώ η σπουδαιοτητα του οφειλεται στα μοναδικα φυσικα τοπια, τους σπανιους οικοτοπους, την σπανια και μοναδικη χλωριδα και πανιδα. Εχει υπολογιστει ότι στον Ταυγετο φυτρωνουν πανω από 1000 ειδη φυτων –πανω από το 1/6 ολης της Ελλαδας- εκ των οποίων τα 25 είναι αποκλειστικα ενδημικα του βουνού αυτού.
Ο δρομος αρχιζει να ανηφοριζει, περνα το γραφικο χωριο Παλαιοπαναγια, και το Νιχωρι,ενώ μετα, μετα από ένα παρατεταμενο στροφυλίκι,
γινεται χωματοδρομος, περνα από το Κρυονερι και στριβει αριστερα, στην πηγή Μαγγανιαρι, στα 980 μετρα υψος, προς το καταφυγιο. Όμως, ο δρομος γινεται κακός, με νεροφαγώματα και φυτεμενες πετρες, κατι που κανει δυσκολη την διαδρομη μεχρι το καταφυγιο,
κοντα στα 1600 μετρα. Βεβαια,
η θεα και ολη η διαδρομη μας αποζημιώνει για ολη την ταλαιπωρια.
Τα παλια BMW περνανε τις πετρες παληκαρίσσια, με περισσή άνεση,
ενώ το καινούριο, με τα κιλά του και τις βαλίτσες του, δυσκολεύεται πολύ παραπάνω. Κάθε περισυ και καλύτερα λοιπον, τουλαχιστον για διαδρομες τετοιου τυπου.
Παιρνουμε τον δρομο της επιστροφής, στριβουμε αριστερα από την πηγη Μαγγανιάρι και κατευθυνόμαστε στο ομορφο χωριο Αναβρυτή.
Σταματαμε για ένα καφε, στο μοναδικο ανοικτο καφενειο του χωριου,
αλλα ο καφες εγινε μεζες, και ξανα μεζες και τσιπουρο και δεν συμμαζευεται.
Από την Αναβρυτή, με ένα απαισιο κατηφορικο δρομο,
που μοιαζει πιο πολύ με κοίτη ποταμού –και εδώ τα παλια GS εδειξαν την ανωτεροτητα τους εκτος δρομου, φτανουμε στο Μυστρα.
Σκαρφαλωμενη στην πλαγια του Ταυγετου, η νεκρη πολιτεια του Μιστρά, ατενιζει σιωπηλα τα λιγοστα νερα του Ευρωτα. Αλλοτε υπηρξε η πρωτευουσα του βυζαντινου και μεσαιωνικού Δεσπωτατου του Μυστρα. Προστατευεται ολοκληρος από το ισχυρο φρουριο που εκτισε στην κορυφη του λοφου το 1249 ο Γουλιέλμος ο Β ο Βιλαρδουίνος και είναι μαλλον το ωραιοτερο καστρο της Πελοποννήσου- ας με συγχωρησουν οι Μονεμβασιώτες…
Από τον Μυστρα, βγαίνουμε στον κεντρικο δρομο Σπαρτης-Καλαματας, και λιγο πριν την Καλαματα, στριβουμε δεξια για καφε
στο χωριό Νεδουσα, περνωντας μεσα από μια στενη χαραδρα γεματη με υπεραιωνώβια πλατανια ,
μικρες λιμνούλες και γαργαρα νερα από τον ομωνυμο ποταμο Νεδωνα.
Αποφασιζουμε να μην μείνουμε στην Καλαματα και ετσι, κατευθυνόμαστε για Κυπαρισσια,
οπου φτασαμε αργα το βραδυ.