Παιρνουμε τον δρομο για την λιμνη Τσιβλου,
σε υψομετρο 800 μετρων,
μια μικρη λιμνη –γυρω στα 200 στρεμματα-,
που την διακρινουμε από μακρυα σαν μια κουκκιδα αναμεσα σε πευκα και πλατανια που κατακλύζουν την περιοχη.
Είναι μια λιμνη με λιγοτερο από 100 χρονια ζωής, μια και είναι προιον κατολίσθησης που εγινε το 1913.
Στις οχθες της λιμνης, η μια και μοναδικη ταβερνα που ηταν ανοικτή, φροντισε να κορεσει την πεινα μας με τοπικα λουκανικα, απακια και ντοπιο τσιπουρο.
Από τον Τσιβλο, μεσα από τα χωρια Περιστερα και Βαλιμη, κορυφογραμμη κορυφογραμμη,
και με θεα τον Κορινθιακο, αρχιζουμε να κατηφοριζουμε ένα δρομο γεματο στροφες για την Ακρατα.
Η εθνικη για την Αθηνα δεν ηταν τιποτα το ιδιαιτερο, αλλα ηταν η μονη φορα που το triple black …κερδισε στα σημεια τα αλλα δυο GS.
Φτάσαμε στον Πειραιά, μετά από 1200 χιλιόμετρα στα βουνά της Πελλοπονησου, μπήκαμε στο πλοίο
και στο κατάστρωμα αρχίσαμε να σχεδιάζουμε την επόμενη βόλτα μας.