Φεύγουμε λοιπόν με ομίχλη και βροχή, αλλά ο θεός είναι μεγάλος και μας αγαπάει.. όσο πιο βόρεια πάμε , αρχίσει και ίιιισα που φαίνεται λίγο γκρί (και όχι μαύρο) σύννεφο και σκέφτομαι «έχει γούστο…». Συνεχίζουμε με την ελπίδα και τελικά περνόντας μέσα από εξαιρετικές διαδρομές , και μετά από περίπου 45 λεπτά φτάνουμε στο χωριό αφου ανεφοδιαζόμαστε..
Vrsic pass ,ασύλληπτης ομορφιάς με ποδηλάτες να ανεβαίνουν, με 6oC :
Το πέρασμα ήθελε προσοχή στο λιθόστρωτο, και αν δεν είχες pinlock στο κράνος, θα έπρεπε να πηγαίνεις με ανοιχτή ζελατίνα μόνιμα, η δε ομίχλη, ήταν τόσο ψιλή που άνοιγες λίγο τη ζελατίνα του κράνους και νόμισες ότι βρέχεσαι. Κατεβαίνοντας αρχίσαμε και αντιλαμβανόμασταν ότι μπορεί τελικά να ήμασταν πολύ τυχεροί, καθώς ο τα σύννεφα γίνονταν λευκά, και βλέπαμε και λίγο ήλιο..