Σε αυτό το σημείο και ενώ φωτογραφίες δεν υπάρχουν (λόγο βροχής) αξίζει να σημειωθεί ένα γεγονός. Ενώ η διαδρομή περνούσε το χωριό Χοχλακιές με κατεύθυνση προς την Ζάκρο, φτάνοντας σε αυτό είπα του Γιάννη να στρίψουμε μέσα από το χωριό χωρίς να γνωρίζουμε που οδηγεί. Το ψιλόβροχο μας είχε ανησυχήσει και η λογική έλεγε ότι δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο, παρόλα αυτά εκείνος με ένα νεύμα του συμφώνησε και ακολουθήσαμε το στενό δρομάκι μέσα στο χωριό. Ο δρόμος οδηγούσε σε αδιέξοδο κοντά στην είσοδο του φαραγγιού απ'όπου μετά από 1,5 ώρα πεζοπορίας το μονοπάτι οδηγεί σε μία καταπληκτική παραλία, τις Καρουμές. Χρόνο για να διασχίσουμε το φαράγγι προφανώς δεν είχαμε. Έτσι σταματήσαμε σε ένα εκκλησάκι δίπλα στο νεκροταφείο του χωριού με ένα ξύλινο σκέπαστρο έξω από αυτό (όπου και παρκάραμε τα 800άρια). Στην είσοδο της εκκλησίας υπήρχε μια γυάλινη κατασκευή με σκέπαστρο και από μακρυά θεωρήσαμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε για μεσημεριανό εκεί που ίσως βρούμε κάτι να καθίσουμε. Μπαίνοντας μέσα είδαμε με έκπληξη ένα τραπέζι με δυο πάγκους που λες και μας περίμεναν... αλλά ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη ήταν το ότι μόλις κλείσαμε την πόρτα ο αέρας άρχισε να λυσσομανά και το ψιλόβροχο το ακολούθησε μια απίστευτης έντασης καταιγίδα!

Δυστυχώς δεν είχαμε συναντήσει κάποιο μαγαζί ανοικτό στην διαδρομή και αποφασίσαμε να φάμε από τα τρόφιμα που είχαμε μαζί μας. Τα περισσότερα κονσέρβες και δυστυχώς με κρέας. Ήταν όμως Μεγάλο Σάββατο και αποφασίσαμε ότι θα φάμε οτιδήποτε εκτός από κρέας... έτσι λοιπόν στρώσαμε τραπέζι και το μεσημεριανό μας ήταν αυτό που βλέπετε...



Tα φιστίκια λίγο πριν πάρουν την μορφή φυστικοβούτυρου από τα χτυπήματα μέσα στην βαλίτσα του Γιάννη!



Έξω έριχνε καρέκλες αλλά μέσα στο θεόσταλτο καταφύγιό μας ήμασταν προστατευμένοι!