Είναι αρκετά δύσκολο και σχετικό να χαρακτηρίσουμε μια μητέρα ιδανική, μιας και είναι και αυτή άνθρωπος και είναι φυσικό να κάνει λάθη στην αγωγή των παιδιών.
Εξ άλλου η έννοια του ιδανικού δεν είναι σταθερή και απόλυτη, αλλά είναι σχετική και διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Παρά ταύτα, υπάρχουν κάποια στοιχεία που ενδεχομένως κάνουν μια μητέρα "ιδανική".
Φίλη, παιδαγωγός, προστάτης, τροφέας, και πολλά άλλα...
Μια μητέρα θεωρείται καλή και ότι έχει επιτύχει στον ρόλο της, όταν δεν περιμένει ανταπόδοση στα μητρικά ένστικτά της, όταν στην άπλετη και αγνή αγάπη προς το παιδί της, δεν υπάρχουν κερδοσκοπικά στοχεία και η ίδια δεν αποβλέπει σε τίποτα, παρά μόνο στο καλύτερο για τα παιδιά της.
Ωστόσο ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η ωριμότητα, (ψυχολογική και σωματική) της γυναίκας. Η γυναίκα που έχει ωριμάσει πνευματικά, ηθικά και σωματικά, αντιλαμβάνεται πιο βαθιά και ουσιαστικά την έννοια της μητρότητας, από κάποια άλλη που είναι ανώριμη στην ηλικία ή στον τρόπο σκέψης.
Αποφασίζεις να γίνεις μητέρα μέσα σε όλα τα άλλα και όταν συνειδητοποιήσεις τις ευθύνες που θα έχεις για το παιδί σου και όταν πιστεύεις βαθιά μέσα σου ότι από εδώ και πέρα ότι κι αν λες ότι κι αν κάνεις είναι για το καλό του παιδιού σου.
Σαφέστατα απογοητεύεσαι, άλλοτε δεν νιώθεις περήφανη, αναρωτιέσαι συχνά τι λάθος έκανα και πως μου ξέφυγε αυτό, τις περισσότερες φορές όμως αποδέχεσαι τα παιδιά σου όπως και να είναι όπως και να έγιναν, από κάποια στιγμή και μετά θεωρείς ότι έφτασε η ώρα να δώσεις χώρο στα παιδιά σου να πάρουν τις αποφάσεις τους, να γίνουν αυτόνομοι, να ενηλικιωθούν. Πολλές φορές τρως τα μούτρα σου ίσως οι μεγάλες προσδοκίες και οι απαιτήσεις που είχες δεν ήταν για το δικό σου παιδί τελικά.
Μέσα στη γενικότερη κατάρευση των αξιών, των ιδανικών, του κράτους, των ιδεών και τόσων άλλων το μόνο που σε κρατάει όρθια είναι η οικογένειά σου, νομίζω πως δεν μπορεί μια μάνα τόσο για το παιδί της το ίδιο, αλλά και άλλο τόσο για τον εαυτό της να βγει δημόσια και να κατακρίνει τις πράξεις του παιδιού της όσο κακές και να είναι, δεν έχεις το θάρρος ούτε το κουράγιο να κόψεις τη μικροσκοπική κλωστή που σε κρατάει ακόμη με το παιδί σου την τελευταία ρανίδα απόδειξης ότι ακόμη το αγαπάς και είσαι κοντά του να το φροντίζεις όσο χρονών και να έγινε ότι και να έκανε. Είναι χρέος μου να του κρατήσω το χέρι.
Δεν ξέρω μετά από αυτό πως ζεις αν έχεις σκυμένο κεφάλι αν δεν είσαι ή αν είσαι περήφανη αν στα μάτια σου και στο πρόσωπο σου υπάρχει απογοήτευση, αν η ψυχή σου κρύωσε, αν αμφιβάλλεις για το ίδιο σου το παιδί, το μόνο που ξέρω είναι πως μπορείς πολύ καλά να υποκριθείς και να αντέξεις τα πάντα για το παιδί σου
