Λίγο αργότερα συναντήσαμε την εγνατία και περνώντας απο κάτω της συνεχίσαμε για Μαυραναίους και το χωριό Ζιάκας.
Δίπλα στο δρόμο το ομώνυμο γεφύρι
Λίγα λεπτά μετά ήμασταν στην πλατεία του χωριού και συζητούσαμε για το αν θα κατέβουμε στο φαράγγι.
Τη λύση έδωσε ο πάτερ του χωριού που μας είπε πως ο δρόμος είναι καλός.
Άλλο που δεν θέλαμε , βουρ λοιπόν.
Η θέα του φαραγγιού κατεβαίνοντας
Τελικά ο δρόμος ηταν σε καλύτερη κατάσταση από το Σεπτέμβρη, προφανώς τον στρώσανε στα δύσκολα σημεία και έτσι κατεβήκαμε άνετα!!
Λίγο πριν το φαράγγι όμως εμφανίστηκαν και οι λάσπες που με άγχωσαν μιας και δεν είχα ξαναπεράσει κάτι αντίστοιχο.
Τα 2-3 σημεία που είχαν λάσπολιμνούλες τα πέρασα με τη βοήθεια του θεού.
Η μηδενική εμπειρία μου και τα ασφάλτινα λάστιχα είχαν σαν αποτέλεσμα να είναι έντονη η εικόνα με μένα και τη μηχανή σωριασμένους μέσα στη λάσπη, αλλά ευτυχώς πέρασα χωρίς παρατράγουδα παρά μόνο λασπωμένες μπότες.
Λίγα μέτρα πριν την γέφυρα μια μεγάλη μπάρα με λάσπες με περίμενε , μαζί και ο Βαγγέλης με την φωτογραφική οπλισμένη να απαθανατίσει τη στιγμή.
Ψυχραιμία λέω και παρκάρω πριν την μπάρα με τις λάσπες αφήνοντας το Βαγγέλη στα κρύα του λουτρού !!!
Και επιτέλους η γέφυρα
