Μέρα 1
Αθήνα-Πάτρα
220 χλμ περίπου
Ξύπνησα χωρίς να έχω κοιμηθεί και πολύ, λόγω αυτής της γλυκιάς υπερέντασης που έχεις πάντα πριν κάνεις κάτι μεγάλο...
Τριπλοτσέκαρα την λίστα με την πραμάτια που θα κουβάλαγα μαζί,
ήπια τον καφέ μου με την ησυχία μου και έφυγα για το σπίτι του Σκίουρου που θα συναντιόμασταν για να φύγουμε!
Πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε εντοπίσαμε το πρώτο πρόβλημα...
Το δανεικό GPS (πολλά ευχαριστώ στον Μελέτη που μας δάνεισε ένα μαραφέτι των 600 ευρώ χωρίς κανένα αντάλλαγμα) που είχαμε πάρει είχε λεπτό βύσμα για αναπτήρα κι εμείς είχαμε τους μεγάλους. Περάσαμε από έναν ηλεκτρολόγο στη Θηβών και το πρόβλημα λύθηκε στα γρήγορα!
Avanti maestro λοιπόν να ξεκινήσουμε επιτέλους.
Φτάσαμε μέχρι την Πάτρα σε ανύποπτο χρόνο (μιας και η προσμονή να ξεκινήσουμε ήταν μεγάλη) και το πλοίο έφευγε σε μισή ώρα κανονικά...
Πάω να κάνω την επικύρωση στα εισιτήρια και μου λένε ευγενικότατα να μη φάω γιατί έχουν σφάξει φακές, τελικά το πλοίο άργησε γύρω στις 2 ώρες να έρθει λόγω κάποιας καθυστέρησης, αυτός ο χρόνος δεν κύλαγε και πολύ γρήγορα θυμάμαι μιας και έξω είχε 40 βαθμούς λιοπύρι...
"περιμένοντας υπομονετικά"
Τελικά μπήκαμε στο πλοίο και αφού περιμέναμε καμιά ώρα ακόμα για να ξεκινήσει με το αγενέστατο ελληνόφωνο προσωπικό (ΑΝΕΚ) να μας σπάει τα νεύρα για διάφορους λόγους επιτέλους αράξαμε στον ίσκιο και το αεράκι και ξεκινήσαμε.
Είχαμε να σκοτώσουμε πάνω από 20 ώρες, οπότε όσο δεν κοιμόμουν έκανα δωρεάν φωτογράφηση σε όσους αράζανε στο πλοίο...
Οι Ιταλοί γυρνάγαν γύρω γύρω στο πλοίο με μαγιό και πετσέτες αλλά η πισίνα (πιο πολύ με βοθάνα έμοιαζε) ήταν άδεια παραδόξως, απλά αράζανε όπου βρίσκανε και κάνανε δωρεάν σολάριουμ για ώρες μέχρι επίπεδο καρκίνου του δέρματος.
Τελικά στρώσαμε υπνόσακους σε μία ήρεμη γωνίτσα (κάτι αρκετά εύκολο σ΄αυτό το πλοίο, καμπίνα δε χρειάζεσαι για κανένα λόγο) και έπεσα για ύπνο στις 8 το απόγευμα με σκοπό να σηκωθώ νωρίς να βγάλω καμιά φωτογραφία με την ανατολή...