Μέρα 14
Bolzano - Passo de Costalunga - Alleghe - Passo Pordoi - Vipiteno
220 χιλιόμετρα περίπου
Το πρωί το ξυπνητήρι χτύπησε την στιγμή που ξεκίνησε να χτυπάει ο ήλιος την σκηνή, ιδανικό timing! Ανοίγω την σκηνή και βλέπω μια λαμπρή λιακάδα, ωραία πράγματα.
Τα φρούτα που κόλλησαν στη σκηνή τα στέγνωσε ο ήλιος και έφυγαν εύκολα τελικά!
Ήπιαμε το καφεδάκι μας και αφού μαζευτήκαμε ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς τους Δολομίτες που τόσα είχα διαβάσει για τις όμορφες κορφές τους!
Ξεκινήσαμε να βλέπουμε από μακριά κάποιες από τις περίεργες κορφές
Και μετά από πιο κοντά πηγαίνοντας από το Costalunga στο Pordoi!
Στη διαδρομή περάσαμε και από το Alleghe, μία κωμόπολη χτισμένη δίπλα σε μία πανέμορφη λίμνη αλλά αισθανόμουν λίγο κουρασμένος εκείνη τη μέρα και δεν είχα πολύ διάθεση για πολύ ανέβα-κατέβα από τη μηχανή και φωτογραφίες. Πολύ όμορφο μέρος πάντως αν και το περάσαμε σουβλάκι λόγω του πολύ τουρισμού.
Και μετά ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε το Pordoi! Φοβερό πάσο με τρομερές φουρκέτες και κλίση καλύτερη και από πίστα. Αλλά μετά από τόσες μέρες οδήγησης και στριψίματος είχαμε χαζέψει με την θέα, που δεν την βαριέσαι ποτέ!
“Πίστα με θέα”
“Δολομιτικές κορφές”
Αφού φάγαμε σαν τα ζώα πάνω στην κορφή μας βγήκε μία απίστευτη κούραση, ειδικά εμένα και ήταν πολύ νωρίς ακόμα.
Αποφασίσαμε να οδηγήσουμε όσο αντέχουμε προς το Timmelsjoch (το όχι και τόσο πολυσύχναστο πέρασμα από Ιταλία προς Αυστρία) και όπου κουραστούμε βρίσκουμε ένα κάμπινγκ.
“Ούτε για τις μύγες δεν άφησα”
Κατεβαίνοντας το Pordoi είδαμε μοναδικές θέες αλλά και κορφές.
Μετά από καμιά 50αριά χιλιόμετρα ξεκίνησα να αισθάνομαι εντελώς χάλια, έπρεπε να βρούμε κάπου να μείνουμε γρήγορα μιας και δεν άντεχα να οδηγήσω καθόλου, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ήταν αυτό που με πείραξε τόσο εκείνη τη μέρα, ίσως η συσσωρευμένη κούραση.
Τελικά βρήκαμε ένα Motocamping (έτσι έγραφε απ’ έξω αλλά 5 μηχανές ήταν μέσα όλες κι όλες) λίγο μετά το Vipiteno, σε ένα πολύ ωραίο σημείο μέσα στο δάσος και πήραμε ένα φοβερό Bungalow αφού είχε 2 ευρώ διαφορά στο άτομο από το να στήναμε σκηνές.
Φτάσαμε αρκετά νωρίς, κάναμε το μπανάκι μας, συζητήσαμε, φάγαμε καλά σε μία καντίνα Αυστριακού στυλ με λουκάνικα και σνίτσελ, και ειδικά εγώ την έπεσα νωρίς. Έπρεπε να ξεκουραστώ, φοβόμουν μην ξυπνήσω άρρωστος το πρωί, κάτι που δεν ήθελα ούτε να το φανταστώ. H Αυστρία, μία καινούργια χώρα μας περιμένει αύριο.
Bonus track της ημέρας:
“Η Τόνια ήταν η πιο ξεκούραστη απ’ όλους, γυναίκες, σκληρή ράτσα”