Μέρα 15
Vipiteno - Passo Giovo - Passo Rombo(Timmelsjoch) - Innsbruck - Schlitters
220 χιλιόμετρα περίπου
Το πρωί ξύπνησα εμφανώς ξεκούραστος. Μάλλον λόγω κούρασης ήμουν έτσι την προηγούμενη μέρα.
Πίνουμε καφέ και με το καλημέρα ξεκινάμε να ανεβοκατεβαίνουμε πανέμορφα βουνά…
Θα μπορούσαμε να πάμε Innsbruck από εθνική στα γρήγορα αλλά δεν θέλαμε να χάσουμε το καλό πάσο και να περάσουμε από τα σύνορα που πάνε οι κουτάκηδες.
Να πω κάπου εδώ ότι όσες μέρες ήμασταν στα βουνά είδαμε αμέτρητους ποδηλάτες, οπότε είπα να φωτογραφίσω κανέναν για ενθύμιο. Σε αρκετές κορφές είχε περισσότερους ποδηλάτες από μηχανόβιους! Πολλή προπόνηση έπεφτε! Οι περισσότεροι κάναν τουλάχιστον δύο πάσσα την μέρα απ' ότι μου είπε ένας ποδηλάτης που μιλάγαμε!
Η διαδρομή μέχρι τα Αυστριακά σύνορα ήταν μαγευτική, όσο πλησιάζαμε Αυστρία τόσο αγρίευε το βουνό, με περισσότερους καταρράκτες, στενότερους δρόμους, κατολισθήσεις, και λίγο χιονάκι που είχε απομείνει στα ψηλά για να χαζεύουμε.
Στην κορφή του πάσσου ήταν πολύ όμορφα αλλά δε κάτσαμε πολύ γιατί θέλαμε να αφιερώσουμε πιο πολύ χρόνο στο Innsbruck.
“Αυστρία σου ερχόμαστε”
“Όσα ενώνει η φιλία, δε μπορεί να χωρίσει η πολιτική, έγραφε κάτω από τον αετό στα σύνορα...”
“πολλοί ρίχνουν πολύ περπάτημα σ’ αυτά τα βουνά”
“και μία σουβενιροφωτογραφία”
Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε το βουνό και μου κακοφάνηκε που οι Αυστριακοί έχουν διόδια στα καλά βουνίσια περάσματα για συντήρηση του δρόμου… και η αλήθεια είναι πως είχε χειρότερη άσφαλτο από Ιταλία και Ελβετία.
Επίσης είναι και η μόνη Αλπική χώρα που διαφημίζει τόσο πολύ τα ορεινά της περάσματα με φυλλάδια και διαφημίσεις, κυνηγώντας τόσο πολύ τον τουρισμό.
Όσο κατεβαίναμε και πηγαίναμε προς Innsbruck το σκηνικό συνέχιζε στα ίδια πρότυπα μόνο που η αρχιτεκτονική ξεκίνησε να ομορφαίνει πολύ σε σχέση με την βουνίσια Ιταλική. Αναμενόμενο...
Λίγο πριν το Innsbruck σταματήσαμε για βενζίνη. Στη στάση του λεωφορείου που ήταν δίπλα από το βενζινάδικο σταμάτησε ένα λεωφορείο και ο οδηγός κατέβηκε να πάρει καφέ και ξαναμπήκε μέσα. Όση ώρα σταμάτησε το λεωφορείο έγραφε αυτό μπροστά:
“Στις Άλπεις βλέπεις πραγματικά πολλά μοντέλα αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών που δε τα έχεις ξαναματαδεί ποτέ και ούτε πρόκειται όταν ζεις στην Ελλάδα, το συγκεκριμένο δε καταλάβαμε ποτέ τι μάρκα ήταν, δεν είχαμε ξαναδεί το λογότυπο”
Εκεί γνωρίσαμε και έναν ακόμη μηχανόβιο ταξιδιώτη που ήταν μόνος του πλέον μιας και πριν 3 μέρες είχε παρατήσει τον φίλο και την φίλη που ήταν δικάβαλο και ταξίδευαν παρέα, γιατί δεν άντεξε άλλο την γκόμενα του φίλου του λέει. Πάλι καλά εγώ ήμουν τυχερός με την παρέα που είχα και περνάγαμε καλά!
Φτάσαμε στο Innsbruck και το πρώτο πράγμα που πήρε το μάτι μου ήταν η Ελληνική ταβέρνα της πόλης. Για να πω την αλήθεια μου δε συγκινήθηκα καθόλου, ούτε τίποτα μελό ένοιωσα γενικότερα, δεν μου είχε λείψει καθόλου η Ελλάδα, μόνο κάποια από τα αγαπημένα μου πρόσωπα…
Περπατώντας πέσαμε πάνω στο ποτάμι της πόλης
“Το beach bar με τις ξαπλώστρες και την ξενοφερμένη άμμο δίπλα από το ποτάμι που δεν έχει παραλία φαντάζει λίγο αστείο στα μάτια μου”
Μετά φάγαμε το κατιτίς μας και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς τα ενδότερα της πανέμορφης αυτής πόλης.
Θα σας αφήσω να την δείτε χωρίς πολλά λόγια…
“Πιο Αυστρία δε γίνεται”
“Ίσως το πιο πρωτότυπο ποτάδικο που έχω δει, τρελό design και ποτά σε οποιοδήποτε χρώμα”
“Έχει και barman…”
“Όλα ήταν προσεγμένα, ακόμη και οι ταμπέλες των μαγαζιών στα γραφικά δρομάκια είχαν κάτι το ωραίο”
“Όσο για κάτι ταμπέλες σαν κι αυτή ή σαν των McDonalds θα έπρεπε να απαγορεύονται διά ροπάλου μιας και είναι η μόνη παραφωνία σ’ αυτές τις όμορφες πόλεις που χαλάει το σύνολο”