Μόλις βγήκαμε εθνική παρατηρήσαμε ότι τα μισά οχήματα στο δρόμο ήταν ή αυτοκινούμενα, ή αυτοκίνητα με τροχόσπιτο σε τρέιλερ! Ταξιδεύουν πολύ οδικώς οι Ευρωπαίοι, και δεν είναι μόνο θέμα οικονομικής κατάστασης αυτό (για όσους βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα), αλλά και θέμα γούστου, κοινώς είναι κάτι που το γουστάρουν περισσότερο από τον μέσο Έλληνα που είναι των διακοπών σε νησί με ξενοδοχείο και πισίνα και όχι του ταξιδιού και της κατασκήνωσης. Και όποιος σκέφτεται την κρίση που έχουμε τώρα, ας θυμηθεί και τις ένδοξες στιγμές της Μυκόνου και λοιπών νήσων κάποια χρόνια πριν.
Και σταματώντας κάπου πριν τη Σλοβενία στην εθνική για βενζίνη πάθαμε πλάκα με την ουρά στο βενζινάδικο! 10 αντλίες και 30 αυτοκίνητα να περιμένουν σε κάθε μία! Και επειδή το επόμενο βενζινάδικο ήταν σε 50 χλμ και το κουβαδάκι του Σκίουρου είχε ρεζέρβα δε το ρισκάραμε και περιμέναμε υπομονετικά (Εγώ περίμενα στον ίσκιο και δεν έβαλα βενζίνη).
Η ζέστη είχε αρχίσει ήδη να μας ενοχλεί, αλλά τα είπαμε και πριν αυτά...
Περιμένοντας παρατήρησα ότι το μπουφάν μου και η ζελατίνα της μηχανής είχαν γίνει ένα με οποιουδήποτε είδους έντομο (όσο μπορεί να φανεί σε φωτογραφία).
Συνεχίσαμε και φτάνοντας στη Σλοβενία βλέπουμε 5 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα ουρά από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, με δίσκους και καταλύτες να βρωμάνε. Αρχικά πιστεύαμε ότι κάποιο τρακάρισμα θα είχε γίνει αλλά περνώντας (για να μη ξεχνάμε και την καταγωγή μας) ανάμεσα από τα ακινητοποιημένα για χιλιόμετρα αυτοκίνητα φτάσαμε στα σύνορα και είδαμε ότι όλη αυτή η ουρά γίνεται από τα διόδια...
Με αυτοκίνητο ήθελες σίγουρα 2-3 ώρες για 5 χιλιόμετρα, ίσως και περισσότερο!
Περνώντας τα σύνορα ξεκίνησα να θέλω κι εγώ βενζίνη και έπρεπε να πάρουμε και την βινιέτα για τους αυτοκινητόδρομους της Σλοβενίας οπότε σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που αν μη τι άλλο είχε περίεργο όνομα για... βενζινάδικο.
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στη Λουμπλιάνα και βρήκαμε κατευθείαν ένα hostel που είχαμε σταμπάρει από το ίντερνετ κάποιες μέρες πριν! Τελικά ήταν φθηνότερα απ' όσο νομίζαμε αφού με 8 ευρώ ο καθένας κοιμηθήκαμε εδώ:
Α, ξέχασα να πω πώς στην τιμή ήταν και το πρωινό. Πάρε - πάρε καλέ κυρία, bargain λέμε!
Και από κόσμο όλα τα λεφτά το χόστελ, αρκετοί backpackers που πηγαινοερχόντουσαν, μαγείρευαν, τρώγαν, ή συζητάγαν όλοι μαζί στο μεγάλο σαλόνι!
Και όλα αυτά μέσα στο κέντρο της πόλης, αλλά και σε γωνία που δεν ακουγόταν ψύθιρος το βράδυ!
Αφού κάναμε ένα μπάνιο βγήκαμε έξω και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς όπου μας κατευθύνει η μύτη μας μιας και ήταν ώρα για φαγητό...
Η θερμοκρασία έκανε ότι μπορούσε για να μας δώσει να καταλάβουμε ότι εδώ κάτω στα χαμηλά έχει το καλοκαίρι που όλοι ξέρουμε με την αφόρητη ζέστη που κανείς δεν γούσταρε...
Περπατώντας το κέντρο της πόλης το πρώτο που φωτογράφισα ήταν το άγαλμα του Vodnik στην ομόνυμη πλατεία. Ο Vodnik ήταν ένας σημαντικός Σλοβένος δημοσιογράφος, ποιητής αλλά και κληρικός της εποχής του διαφωτισμού.
Και όσο συνεχίζαμε να περπατάμε παρατήρησα ό,τι έβλεπα και από την εθνική καθώς ερχόμασταν. Η Σλοβενία ΔΕΝ είναι αντιπροσωπευτικό βαλκανικό δείγμα. Η αρχιτεκτονική της είναι ξεκάθαρα επηρεασμένη από την Αυστρία. Το μόνο που αλλάζει αυτή την Ευρωπαϊκή όψη, είναι οι ντόπιοι που είναι πιο γλεντζέδες, χαρούμενοι και αρκετά πιο σωματώδης και στα δύο φύλα κατά μέσο όρο από τους λαούς που είδα στις προηγούμενες χώρες. Αλλά οι συνήθειες του κόσμου είναι επίσης ξεκάθαρα δυτικές, με χαμηλότερες τιμές σε όλα όμως, χαμηλότερες και από της Αθήνας ίσως στην Λουμπλιάνα. Επίσης η Λουμπλιάνα όπου δεν είχε πεζόδρομο είχε ποδηλατόδρομο
...
"Κάπου διάβασα ότι ενας μύθος λέει πως ο δράκος αυτός σηκώνει την ουρά του όποτε περνάει μία παρθένα από την γέφυρα. Εγώ δεν είδα ποτέ κάτι τέτοιο!"
Και μερικές ακόμη από την πόλη:
Όσο τρώγαμε ψάχναμε κάποιον που να ξέρει την πόλη και πέσαμε πάνω σε ένα Κύπριο σερβιτόρο στην ηλικία μου και μας είπε όσα χρειαζόταν να ξέρουμε για την μικρή αυτή πόλη! Η αλήθεια είναι πώς το μόνο που ήξερα πριν πάμε (από πληροφορίες πολυταξιδεμένων φίλων) ήταν το πόσο καλό κόσμο είχε και πόσο ωραία πόλη ήταν άλλα τίποτα συγκεκριμένο!
Φάγαμε και συνεχίσαμε να περπατάμε...η πόλη είναι πραγματικά κόσμημα και μετά από λίγο ξεκινήσαμε να βλέπουμε και κανένα graffiti ή stencil που είχαμε καιρό!
Και συνεχίσαμε το περπάτημα...
