[LakisGS]

Ας σκεφτούμε πάντως και λίγο αυτούς που έχουν χάσει τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα, αυτούς που δουλεύουν ΧΩΡΙΣ να πληρώνονται, πάλι στον ιδιωτικό τομέα, αυτούς που για να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους έχουν κάτι μήνες να βάλουν λεφτά στην τσέπη τους από τα μαγαζιά-επιχειρήσεις τους, (ιδιωτικός τομέας), την μάνα που ΔΕΝ πέρνει 2 χρόνια άδεια αλλά δουλεύει με την κοιλιά στο στόμα και ίσως χάσει τη θέση της αν μείνει έγκυος, την γυναίκα μου και εμένα που και άρρωστοι και με πόνους είμαστε στο μαγαζί γιατί δεν παίζει αναρρωτική άδεια, που δεν καθόμαστε ούτε μεγάλες εβδομάδες, ούτε παραμονές γιορτών κλπ, και που τα τελευταία χρόνια δουλεύουμε ουσιαστικά για να παίρνουν κάποιοι, αυτούς τους μειωμένους έστω μισθούς και στα 45 τους θα είναι συνταξιούχοι, ενώ εγώ θα δουλεύω μια ζωή για να παίρνουν οι συγκεκριμένοι την έστω και μειωμένη σύνταξη τους... Εγώ ΔΕΝ έχω σίγουρο τίποτα, έστω και μειωμένο... Και αν έκανα κάτι με τόσα χρόνια δουλειάς, το έκανα με την αξία μου. Γιατί εκεί έξω, στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει να αξίζεις για να κάνεις κάτι, πρέπει να έχεις @ρχίδια για να πετύχεις. Δεν έχεις ΤΙΠΟΤΑ σίγουρο, έστω και μειωμένο.