[alexat]

Διαφωνώ με τη λογική του "κοίτα τη δουλειά σου", όσο κι αν είμαι και εγώ σκλάβος της και η σκλαβιά αυτή δε με αφήνει να εκφραστώ όπως θα ήθελα.
Η κοινωνική κατακραυγή είναι ένα εργαλείο διαμόρφωσης συνείδησης. Βλέπω και εγώ κάθε μέρα ακραίες συμπεριφορές στη μηχανή. Αντικειμενικά ακραίες, όπως όλη την οικογένεια πάνω σε μηχανάκι, 4 άτομα, συνήθως τα παιδιά μωρά. Το "χωρίς κράνος" είναι το λιγότερο. Αισθάνομαι συνυπεύθυνος αν γίνει κάτι, που θα γίνει κάποτε, ίσως όχι μπροστά μου. από την άλλη, δειλιάζω μπροστα στο "ποιός είσαι εσύ ρε" που σίγουρα θα ακούσω και το οποίο με έχει γαλουχήσει μεν, αλλά με τι(?) δε. Με κοινωνική αδιαφορία στην τελική. Όχι, μακάρι να μπορέσω να το ξεπεράσω και να βρω κάποτε το θάρρος να δώσω το στίγμα μου σε αυτούς τους γονείς, που η άγνοια από τη μία και η ανοχή μας από την άλλη τους ενθαρρύνουν να σνεχίζουν επικίνδυνες συμπεριφορές.