Κάπου εκεί και μετά από ακαταλαβήστικες συννενοήσεις με ντόπιους έφτασα στα σύνορα μέσω Ρωσσίας πια στην Ουκρανία.Εκεί ένας ταλαίπωρος οδηγός ενός παρταλιασμένου Φόρντ τράνζιτ,με δέκα περίπου εργάτες τους οποίους μετέφερε καθημερινά από Μινσκ-Κίεβο,μια απόσταση 1200 χιλιομέτρων
περίπου,για να τους μένει και κάτι απ΄τη δουλειά τους,να μην τα πληρώνουν σε ενοίκια,με ρωτάει τον προορισμό μου και εν τέλει να τον ακολουθήσω.Χωρίς πολλά - πολλά τον ακολούθησα για να μην χρειάζομαι να ξαναβγάζω χάρτες αλλά ο τύπος δεν παλεύοταν.Μάλλον εκείνη την μέρα πληρώθηκε απ τις πεθερές όλων των επιβατών,δεν εξηγείτε αλλιώς!Πήγαινε τάπα το σαπιοΤράνζιτ και ενώ για βέσπα και εγώ οδηγώ σχετικά γρήγορα(μέση ωριαία 120χλμ) αυτός εκείνη την μέρα ήθελε να σκοτωθεί.Ετσι τον παράτησα και συνέχισα μόνος.
Οι δρόμοι τρισάθλιοι,νόμιζα κάποιος μου κάνει πλάκα.Με τα λίγα με τα πολλά έφτασα Μολδαβία!Αμ δε!Μου λέν στο τελωνείο "here ....is..... Sparta....εεεεεε..... Transnistria"
Τι θέλτς?λέω στους υπαλλήλους!μου λένε μη μας ξαναπείς Μολδαβία,με έντονο επικριτικό ύφος λές και τους έβρισα τη μάνα.Εν ολίγοις με βάζουν να παω σ ένα γραφειάκι με
μια υπάλληλο.Την βλέπετε την υπάλληλο φαντάζομαι.Οπώτε το όλο θέμα με το τελωνείο δε με χάλασε με την καθυστέρηση που μου δημιουργούσαν με τις χαζαμάρες τους.
Το τι σκέψεις πέρασαν απ΄το μυαλό μου όταν έσκυψε να πάρει το στυλό που της έπεσε για να συμπληρώσω ένα έγγραφο δεν περιγράφονται.Αν δεν είχα δει το "Hostel"
του ταραντίνο πιστεύω θα υπήρχε διαφοροποίηση τουτουνού του οδοιπορικού.