[f1shf1nder33]

«Το ελληνικό χρέος παραμένει μη βιώσιμο»

Λίγες ημέρες μετά την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τον οίκο αξιολόγησης Fitch και εν αναμονή της δικής της αντίστοιχης έκθεσης για την Ελλάδα, ο Moody’s χαρακτηρίζει το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο και θεωρεί πολύ πιθανό να χρειαστεί νέα συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών για την περαιτέρω μείωση του χρέους.

«Με το χρέος της γενικής κυβέρνησης να εκτιμάται στο 176,5% του ΑΕΠ το 2013, ο Μoody’s θεωρεί ότι το επίπεδο του ελληνικού χρέους παραμένει μη βιώσιμο», επισημαίνει ο Moody’s σε επικοινωνία που είχε με τον οίκο αξιολόγησης το real.gr.

«Δεδομένου ότι το 80% του ελληνικού χρέους οφείλεται στον επίσημο τομέα (πρόκειται κυρίως για ομόλογα που κατέχουν το EFSF, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ), αναμένουμε ότι θα είναι απαραίτητη η βοήθεια του επίσημου τομέα όσον αφορά την ελάφρυνση του χρέους, προκειμένου να μειωθούν τα ονομαστικά επίπεδα του χρέους», αναφέρει, προσθέτοντας: «Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους που κατέχουν οι ιδιώτες πιστωτές. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα».

Αναφορικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, ο Moody’s κάνει λόγο για χαμηλές προοπτικές ανάπτυξης και μιλά για ρίσκο που μεγαλώνει λόγω της αστάθειας στη χώρα.

«Η αξιολόγηση της Ελλάδας από τον Moody’s με C από το υψηλό επίπεδο του ελληνικού χρέους που κατά τη γνώμη μας παραμένει μη βιώσιμο ιδίως στο πλαίσιο μιας προοπτικής για χαμηλή ανάπτυξη. Αυτός ο κίνδυνος επιτείνεται από την ακραία κοινωνική και πολιτική αστάθεια που υπάρχει στην Ελλάδα με δεδομένη την εκτεταμένη αναδιάρθρωση της οικονομίας για την προώθηση της ανάπτυξης», υπογραμμίζει σε ερώτηση του real.gr.

[SIZE="3"Ωστόσο, ο Moody’s δεν παίρνει θέση σχετικά με το χρόνο επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Ο Moody’s γνωμοδοτεί αποκλειστικά για την βούληση και την ικανότητα μίας κυβέρνησης να αποπληρώσει το χρέος της».][/SIZE]

Real.gr - Οικονομία - «Το ελληνικό χρέος παραμένει μη βιώσιμο»


Εντονη κριτική στη συμμετοχή του ΔΝΤ στα προγράμματα διάσωσης της ευρωζώνης άσκησε ο κ. Ευ. Βενιζέλος κατά την ομιλία του στο Woodrow Wilson Center στην Ουάσινγκτον με θέμα: «Η κρίση στην Ευρωζώνη: Προκλήσεις και ευκαιρίες για τον ευρωπαϊκό Νότο».

«Η καταλυτική αλλαγή που έχει συντελεστεί», τόνισε ο κ. Βενιζέλος, «αυτή που έχει αλλάξει το τοπίο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είναι ουσιαστικά η θεσμική ενσωμάτωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ευρωζώνη. Αυτό ξεκίνησε από την διάθεση υποβάθμισης του ρόλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στην οποία η γερμανική κυβέρνηση αλλά και άλλες κυβερνήσεις ισχυρών κρατών-μελών, καταλόγιζαν μεγάλες ευθύνες, γιατί δεν προβλέφθηκε και δεν ανεκόπη η δημοσιονομική κρίση και συνακόλουθα η χρηματοοικονομική, μέχρι το 2009.

Διαμορφώθηκε έτσι η περιβόητη τρόικα (εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ) που άρχισε να λειτουργεί στο παράδειγμα της Ελλάδας, αλλά γενικεύεται ως ένας μηχανισμός που στην πραγματικότητα μεταβάλλει, εκ του πλαγίου, το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ρόλο της Επιτροπής. Δεν τελεί υπό τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στην πραγματικότητα κανενός κοινοτικού θεσμού και στο μεταξύ αλλάζει και φύση, διότι από ένα όργανο υπαλληλικού και γραφειοκρατικού χαρακτήρα, μετατρέπεται σε εξουσιοδοτημένο πληρεξούσιο των κυβερνήσεων των δανειστριών χωρών.

Άρα, δεν έχουμε να κάνουμε με υπαλλήλους εκπροσώπους οργανισμών, αλλά με μια ομάδα τεχνοκρατών που ενεργεί με πολιτική εντολή διακυβερνητικού χαρακτήρα. Κι αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία».


Η παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πρόσθεσε, στο οποίο οι ΗΠΑ είναι ο βασικός μέτοχος που καλύπτει, μαζί με την ΕΕ, το 41% του προϋπολογισμού του και στην πραγματικότητα διαμορφώνουν -και λόγω συγκατοίκησης στην Ουάσινγκτον- τις μεγάλες αντιλήψεις και τις στρατηγικές αρχές, σημαίνει ότι και η ευρωπαϊκή νομισματική και χρηματοοικονομική ασφάλεια αντιμετωπίζεται εκ των πραγμάτων ως ένα ευρωατλαντικό ζήτημα. «Αυτό όμως, αναδεικνύει το θεσμικό και πολιτικό έλλειμμα και τις αμηχανίες της Ευρώπης και ειδικότερα της Ευρωζώνης», τόνισε ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ.

Αναφερόμενος στα συμπεράσματα που προκύπτουν από το τελευταίο παράδειγμα της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής κρίσης , στο παράδειγμα της Κύπρου, εξήγησε στο ακροατήριο του ότι δεν το δεύτερο πρόγραμμα στήριξης που συμφωνήθηκε για την Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2012 είναι το τελευταίο ολοκληρωμένο πρόγραμμα παλαιού τύπου και ότι δεν πρόκειται να ξαναδούμε άλλο τέτοιο στην Ευρώπη.

«Υπάρχει φόβος στην Ευρώπη για μια νέα φάση της κρίσης χρέους, η οποία αυτή τη φορά θα χτυπήσει το σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, όχι λόγω μεγάλου δημοσίου χρέους με τη μορφή ποσοστού ως προς το ΑΕΠ, αλλά λόγω των μεγάλων απόλυτων μεγεθών που έχει το χρέος του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης, άρα λόγω των υψηλών αναγκών αναχρηματοδότησης από μια αγορά που δε διαθέτει εγχώρια ευρωπαϊκά κεφάλαια, γιατί τα κεφάλαια έχουν προ πολλού μετακινηθεί αλλού και εκτός του ευρωατλαντικού χώρου», παρατήρησε ο κ. Βενιζέλος.

«Το καινούργιο στοιχείο», πρόσθεσε «είναι ότι η Ευρώπη ξανασυζητά με νέους όρους την τραπεζική ένωση. «Ενώ όμως συζητούμε πολύ για τον ενιαίο μηχανισμό εποπτείας, συζητούμε για έναν ενιαίο μηχανισμό εκκαθάρισης, ο οποίος εμφανίζεται να είναι πολύ πιο επιθετικός, έχουμε ξεχάσει τον ενιαίο μηχανισμό εγγύησης καταθέσεων που ήταν μια επίμονη και ευφυής πρόταση του Μάριο Μόντι, η οποία τώρα δε συζητείται από κανέναν. Χωρίς όμως ενιαίο μηχανισμό εγγύησης καταθέσεων, δεν έχεις στην πραγματικότητα ενιαία αγορά κεφαλαίων. Γιατί οι ανισότητες που υπάρχουν, στην πραγματικότητα αναπαράγουν μια εσωτερική μεγάλη αδικία στην Ευρωζώνη».
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση,τι μπορεί να κάνει πράγματι ο λεγόμενος "ευρωπαϊκός Νότος"»; διερωτήθηκε.

Σύμφωνα με την ανάλυση του κ. Βενιζέλου ο Νότος της Ευρώπης δεν ήταν ποτέ γεωγραφικός, αλλά είναι μια πολιτική έννοια. Αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών του Νότου δεν υπάρχει, «υπάρχει κοινή εμπειρία, αλλά δεν υπάρχει συνείδηση κοινής μοίρας και δεν υπάρχει συστράτευση». Ίσως ως Νότο εννοούμε τον ιδεολογικό Νότο; Την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; έθεσε τα ερωτήματα.

Ο κ. Βενιζέλος, επισήμανε ότι στην ΕΕ οι κρίσιμοι συσχετισμοί είναι πάντα διακρατικοί και όχι ιδεολογικοπολιτικοί, ότι υπάρχει ένας κυλιόμενος πανευρωπαϊκός συνασπισμός καθώς την Ευρώπη την κυβερνούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που μετέχουν στις κυβερνήσεις, και ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε κρίση από το 1992 από την κύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ. «Το ουσιαστικό συνεπώς ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι αν υπάρχει πολιτική διακυβερνητική βούληση να σπάσει ο "φαύλος κύκλος" της εσωτερικής ανισότητας στην ευρωζώνη όπου έχουμε ένα νόμισμα αλλά διαφορετικούς όρους δανεισμού των κρατών μελών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών τους», είπε.

«Η μεγάλη ιστορική αντίφαση είναι ότι ενώ η οικονομική κρίση θέτει επί τάπητος τα ζητήματα της πολιτικής ενοποίησης, ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης σε χρηματοπιστωτικό και δημοσιονομικό επίπεδο οξύνει τις ανισότητες μεταξύ των κρατών-μελών, διευρύνει την απόσταση μεταξύ "ενάρετων" και "άσωτων" κρατών, ενθαρρύνει τους οικονομικούς εθνικισμούς και, λόγω των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται σε πολλές χώρες, τροφοδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό και θαμπώνει το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Άρα, χρειαζόμαστε μια νέα αφήγηση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που θα είναι τελικά πολιτική», υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ.



Γρήγορα να αρχίσουν οι διερευνήσεις γιατί η κρίση που βασικά δεν υπάρχει, εκδηλώθηκε χθές,πότε να προλάβουν να διερευνήσουν,μάλλον γι'αυτό δεν έχει διερευνηθεί.

όσο για τον μεσαίο τρικομματικό