Κάποτε ο θάνατος ενός ναρκομανή ήταν είδηση στα δελτία … τώρα ουδείς ασχολείται. Ακόμα κι εάν πηγαίνοντας για ένα χαρτί στο δημαρχείο τους δει μπροστά του να <<τρυπιούνται>>…. Συνεχίζει αδιάφορος ...
Το ίδιο με τις αυτοκτονίες, ουδείς ασχολείται πραγματικά και αποτελεσματικά * …
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις μια δήλωση <<συναισθηματικής συμπαράστασης>> στο .net και καθησυχάζεται η συνείδηση ώστε να συνεχιστεί ο ύπνος του δικαίου …
*Μια ΜΚΟ εδώ, ένας παπάς εκεί και ένα <<κούκος>> παραπέρα δεν αρκούν…
<< Ο Καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Πανούσης διευκρίνισε ότι η αυτοκτονία είναι μια προσωπική πράξη και ότι κάθε περίπτωση πρέπει να μελετηθεί ξεχωριστά για να διαγνωστούν οι αιτίες.
"
Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η αύξηση των αυτοκτονιών οφείλεται μόνο στην η οικονομική κρίση ". Ωστόσο, σύμφωνα με τον ίδιο "προσωπικά και υπαρξιακά προβλήματα μπορούν να έρθουν στην επιφάνεια εξαιτίας της κρίσης. Για μερικούς ανθρώπους η κρίση αποκαλύπτει προβλήματα που έχουν ρίζες σε άλλες αιτίες" φέρεται να λέει ο καθηγητής κι εξηγεί ότι η αύξηση των αυτοκτονιών από την πρώτη χρονιά της κρίσης μπορεί να εξηγηθεί από μια θεωρία σύμφωνα με την οποία
η ξαφνική αλλαγή στις ζωές των ατόμων δημιουργεί ένα τεράστιο κενό στο οποίο κάποιοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν"
>>
Η κρίση ευθύνεται για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα; | ξενος τυπος | news.e-go.gr
<< Μητέρα ασθενή
«Ο γιος μου είναι 25 χρονών και εργάζεται τα τελευταία πέντε χρόνια. Στα 5 αυτά χρόνια, άλλαξε 5 δουλειές και κάθε φορά έφευγε καταγγέλλοντας την εργοδοσία του στην Επιθεώρηση Εργασίας. Στην αρχή πίστευα ότι είχε δίκιο, ότι ήταν από τις περιπτώσεις εκείνες που τους εκμεταλλεύεται η εργοδοσία. Στην Επιθεώρηση Εργασίας που κατεύφεγε κινούσε όλες τις νόμιμες διαδικασίες προκειμένου να δικαιωθεί με αποτέλεσμα να έχει μπλεχτεί σε ένα κυκαιώνα γραφειοκρατίας και δικαστικών διαμαχών. Όλη αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα ο γιος μου να ζει μέσα σε έντονο στρες και επιπλέον να ενισχύεται ολοένα και περισσότερο η πεποίθησή του ότι όλοι θέλουν να τον εκμεταλλευτούν. Άρχισε να γίνεται εχθρικός να έχει συχνές εκρήξεις θυμού, να μην εμπιστεύεται κανέναν και άλλα πολλά που τον οδήγησαν στο ψυχιατρείο. Εκεί για πρώτη φορά έμαθα ότι το παιδί μου έπασχε από ψυχωσική συνδρομή παρανοϊκού τύπου.
Σήμερα αναρωτιέμαι εάν ο γιος μου είναι θύμα της εργοδοσίας ή της ασθένειάς του που τον κινητοποιούσε να κάνει τις καταγγελίες.
Εάν ισχύει η δεύτερη περίπτωση δεν θα έπρεπε να γίνεται ενημέρωση και επιμόρφωση των κρατικών υπηρεσιών σε τόσο ευαίσθητα ζητήματα που προκύπτουν από εργαζόμενους με προβλήματα ψυχικής υγείας;»
>>
Klimaka - Φορ�ας Αν�πτυξης Κοινωνικο� Κεφαλα�ου
