Οι αυτόχειρες έχουν να κάνουν με ψυχολογικά αίτια , αλλά και με οργανικά αίτια, όπως έλλειψη συγκεκριμένων ενζήμων που δυσκολεύουν το συναίσθημα ή την αντίληψη της πραγματικότητας.
Οταν κάποιος έχει τέτοιο πρόβλημα στον περίγυρό μας δύσκολα το καταλαβαίνουμε από πρίν και δεν μπορούμε να το αξιολογήσουμε επαρκώς μόνοι μας σαν παθολογία σε κάποιον γνωστό μας. Για παράδειγμα μιά ίωση που έχει συγκεκριμένα συμπτώματα μας ανησυχεί και πάμε στον γιατρό.
Κάποιος που υποφέρει περισσότερο από εμάς η αντιλαμβάνεται τα πράγματα πιό έντονα από εμάς , ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε ότι έχει πρόβλημα πραγματικό, για να ζητήσουμε βοήθεια από ψυχίατρο προληπτικά .
Επίσης στην ζωή υπάρχουν χειριστικοί άνθρωποι που απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν αλλά δεν το κάνουν ποτέ και άλλοι που δεν λένε τίποτα και προχωρούν ξαφνικά στην πράξη. Μόνο ένας ψυχίατρος μπορεί να αξιολογήσει αν πραγματικά συντρέχουν λόγοι ανησυχίας.
Αλλο ένα θέμα επιστημονικής έρευνας είναι ότι όταν υπάρχει δημοσιότητα σε κάποια αυτοκτονία, οι ομάδες υψηλού κινδύνου (οι ενδεχόμενα υποψήφιοι αυτόχειρες) επιρρεάζονται συναισθηματικά και το αρχικό περιστατικό βρίσκει μιμητές. Θεωρία του κύματος.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν καλείπτεται ευρέως δημοσιογραφικά κάθε αυτοκτονία, διότι μπορεί να κινητοποιήσει κάποιον επόμενο. Παρ όλα αυτά πολλοί τις αναφέρουν στην τηλεόραση με άσχημες συνέπειες χωρίς να το ξέρουμε.
Επίσης η λογική του αυτόχειρα δεν είναι πάντα λαθεμένη σε σχέση με την λογική του μη αυτόχειρα. Βλέπε νόμιμες περιπτώσεις ευθανασίας σε κάποιες χώρες για βαριές ανίατες ασθένειες παραδείγματος χάρη, όπου οι λογικές συμπύπτουν.
Το θέμα τις λογικής τους είναι ανεξάντλητο , αρχαιότατο και δεν νομίζω ότι κανείς μας μπορεί να βγάλει ασφαλές συμπέρασμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αντίθετες λογικές. Εξαρτάται από την κάθε περίπτωση ατομικά. Άρα ας είμαστε μετρημένοι στο θέμα αυτό και ας διατυπώνουμε τις απόψεις μας με ένα ερωτηματικό , (ίσως να ειναι και έτσι ....... τα πράγματα
. Είναι πιο ασφαλές.
Τέλος να πώ ότι το ευρύτερο κλίμα απαισιοδοξίας , λογω κρίσης, η έλλειψη σταθερού πλαισίου γύρω μας , είτε οικογενειακού , είτε επαγγελματικού επιβαρύνει σημαντικά τις ομάδες υψηλού κινδύνου. Άρα χρειάζεται περισσότερη κινητοποίηση και οργάνωση δομών που αφορούν την πρόληψη και όχι την καταστολή. Λαμπρό παράδειγμα η μονάδα δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος που έχουν σώσει δεκάδες περιπτώσεων. Σε αντίθεση με τις ψυχιατρικές μονάδες των νοσοκομείων που συρικνώνονται διαρκώς, αντί το κράτος να τις προσαρμόζει στα νέα δεδομένα.
Οσο για εμάς , εδώ στο φόρουμ , απλά ας ξεκινήσουμε με έναν πιο ουσιαστικό προβληματισμό - την νοοτροπία μας εδω και χρόνια :
Γιατί να πηγαίνω άνετα στον παθολόγο και να θεωρώ πρόβλημα να ζητήσω βοήθεια από έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο ;
Γιατί άραγε θεωρώ όποιον που ζητάει τέτοιου είδους βοήθεια τουλάχιστον περίεργο ;
Υπάρχει η νοοτροπία - στην επαρχία περισσότερο - ότι τέτοιου είδους προβλήματα τα αντιμετωπίζει / υπομένει η οικογένεια μόνη της για να μην στιγματιστεί.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν πρώτα από τα απλά , αλλα και τόσο σημαντικά και βλέπουμε για τα υπόλοιπα αργότερα....
Καλό βράδυ.
Sent from my iPad using Tapatalk HD