Αρχική Δημοσίευση από hairentin
Μετά λοιπόν τους διθυραμβισμούς , κάποιος πρέπει να δώσει και την δεύτερη σκοπιά ...
Έχω λοιπόν μόλις παραλάβει την μηχανή απο τον μάστορα ... καινούριος συμπλέκτης , καινούριο ρουλεμάν , καινούριο φίλτρο αέρα , η μηχανή έτειμη να πετάξει , αν και πάντα μετά απο τέτοιες εγχειρήσεις έχω το νού μου σε τυχών επιπλοκές ...
Ξεκινάει η πτήση , και τσουυυυυπ να με στο Μέτσοβο σε χρόνο ντετε ... πεινασμένος σαν λύκος ...
Με το που πάω να ανάψω τσιγάρο καταφθάνουν οι μάχιμοι ... η ευτυχία ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου 1ον βλέπω τα φιλαράκια μου , και 2ον ήρθε η ώρα για φαί ...
Το μισό χαμόγελο (αυτό του φαγητού) εξαφανίστηκε αμμέσως , καθώς ως μάχιμοι (οι άλλοι όχι εγώ) , μου λένε οτι φεύγουμε απευθείας για Συρράκο ...
Για δεύτερο τσιγάρο , ούτε συζήτηση ...
Άνεβαίνουμε λοιπόν στις μηχανές , και αρχίζουν οι υποτιθέμενες επιπλοκές λόγο εγχείρησης ... Ο χιλιομετροδείκτης είναι χαλασμένος ... πραγματικά η ώρα περνάει , η οδήγηση είναι ψιλοζόρικη , αλλά τα χιλιόμετρα στον χιλιομετροδείκτη κολλημένα ...
Αν δεν υπήρχαν που και που οι ταμπέλες που αναφέραν απόσταση απο τον προορισμό θα εψαχνα ακόμα πως συνδέετε ο συμπλέκτης με τον χιλιομετροδείκτη ...
Φτάνουμε λοιπόν στο Συρράκο , και ανακαλύπτω οτι για να φάμε πρέπει να κάνουμε ποδαρόδρομο αλλά κατηφόρα ... με τα πόδια ...
Το φαί όντως καταπληκτικό και τα παιδιά στην ταβέρνα , καταπληκτικά στην εξυπηρέτηση , άσχετα οτι τους πετύχαμε σχεδόν με το κλειδί στην πόρτα ...
Τρώμε , σκάμε , και εκεί συνηδητοποιώ οτι η κατηφόρα έχει μετατραπεί σε ανηφόρα για τον γυρισμό ...
Εκεί τουλάχιστον δεν ένιωθα λιγότερο μάχιμος , καθώς τουλάχιστον οι άντρες της παρέας ήρθαμε πολύ κοντά στα όρια εγκεφαλικού , ανακοπής και όλα τα λοιπά , με προτόγνωρους ήχους να βγαίνουν απο μέσα μας ...
Να κάτσουμε για ποτάκι ούτε συζήτηση ... πάμε ύπνο , στον οποίο όλη νυχτά , απορούσα ποιός μμμμμμμμμμμ έχει μουσική διαπασών σε τέτοιο χωρίο ... ε τελικά ο μμμμ εγώ ήμουν , που πάτησα καταλάθος το τηλεκοντρόλ και άνοιξε η τηλεόραση ...
Στο πρωινό ξύπνημα , ήμουν μές την χαρά , μια εκδρομική μέρα ξεκινούσε , τα φιλαράκια ήταν εκεί , και η καθισυχαστική ατάκα του Κορνήλιου "δεν μας βιάζει κανένας" ήταν αρκετά ... ήμουν χαρούμενος ...
Και μόνο που τα θυμάμαι κουράστικά , και πρέπει να φύγω , η συνέχεια έπαιτε ...
|