[yns]

Μεγάλη Τρίτη. Η 3η μέρα της εκδρομής μου ξεκίναγε με μια απίστευτη γαλήνη παντού γύρω και μέσα μου.

Αυτή τη φορά δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και έριξα μια βουτιά στα κρυστάλλινα νερά του Λιβυκού που απλωνόταν μπροστά μου.

Δεν μπορούσα να σταματήσω να αποθανατίζω αυτό το μέρος...

Όμως έπρεπε να φύγω.. δεν έπρεπε δηλαδή, δεν με υποχρέωνε κανείς, απλά μου είχε λείψει κι άλλη μια παραλία κι είπα να την επισκεφτώ!

Έτσι, μετά από ένα καλό πρωινό και αφού μάζεψα τα πράγματά μου κάτω από έναν ήλιο που είχε αρχίσει να ζεσταίνει πολύ πήρα κατεύθυνση προς το Ρέθυμνο. Στην ανάβαση τράβηξα όμως την παρακάτω φωτογραφία όπου φαίνεται πάλι η παραλία της Τριόπετρας και οι αμμόλοφοι του Άγίου Παύλου.

Μέσω Σπηλίου έφτασα στο γραφικό Ρέθυμνο χωρίς να σταματήσω.. δεν θα είχε νόημα άλλωστε. Συνέχισα από Εθνική, έφτασα Χανιά. Είχα αρχίσει να πεινάω. Όμως ήθελα απλά να συνεχίσω. Έφαγα βιαστικά κάμποσα μπισκότα που είχα μαζί μου και συνέχισα νότια. Μπροστά μου απλωνόταν αγέροχα τα Λευκά Όρη..

Άρχισα να ανεβαίνω προς Ομαλό. Τα τελευταία χιλιόμετρα του δρόμου ήταν ένα τεράστιο εργοτάξιο με σημαντικά έργα διαπλάτυνσης. Οι χιλιάδες των τουριστών που επισκέπτονται το φαράγγι της Σαμαριάς απλά επέβαλλαν να γίνει αυτό το έργο. Ήταν από τις λίγες φορές που πήγα χώμα και δεν το ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Ο νους μου ήταν στα ρουλεμάν. Όμως το πανέμορφο οροπέδιο του Ομαλού με απάλλαξε, έστω στιγμιαία, από αυτές μου τις ανησυχίες.

Και σύντομα η «Μάγια» πόζαρε για άλλη μια φορά με φόντο τον επιβλητικό Γκίγκιλο...

Κάπου εκεί βρίσκεται η 2η υψηλότερη τοποθεσία στο νησί. Θυμήθηκα την «Ορεινή Έρημο», την εκδρομή με τον Νίκο 2 χρόνια πριν.. Πώς περνάει ρε γαμώτο έτσι γρήγορα ο καιρός;

Και μια ζουμαριστή..

2 μπισκότα και 2 τσιγάρα αργότερα πήρα τον δρόμο προς τον νότο διακόπτοντας 2 φορές.

Η πρώτη ήταν για να αποθανατίσω ένα περίεργο κατσικάκι και την καλή μου ασορτί με την κίτρινη σήμανση του οδοστρώματος.

Και η δεύτερη για να κάνω μια στάση στο φαράγγι της Αγίας Ειρήνης λίγα χιλιόμετρα πριν από την Σούγια. Βλέποντας την πινακίδα με το όνομα του ανιψιού του Ευτύχη θυμήθηκα ότι κάθε φορά που περνάω θέλω να σταματήσω αλλά πάντα είτε βιαζόμουν είτε δεν ήμουν μόνος και δεν μπορούσα να σταματήσω το κομβόι.

Μιας και ήμουν πλέον πολύ κουρασμένος από την περίεργη οδήγηση που είχα υιοθετήσει σκέφτηκα να σταματήσω για να πιω μια πορτοκαλάδα να στανιάρω λίγο και να δω αυτό το όμορφο μέρος για το οποίο μου είχε μιλήσει ο Ευτύχης.

Όμως ο Γιώργης είχε άλλα σχέδια!

Αν και είχε ήδη κατεβάσει ρολά και έκλεινε όταν έφτασα για να πάει να επισκευάσει μια σωλήνα που κάπου είχε διαρροή και δεν πότιζε σωστά το μποστάνι του, μόλις του είπα πως είμαι φίλος του θείου του και αν θα μπορούσα να πάρω μια πορτοκαλάδα και να του αφήσω το μπουκάλι μετά εκεί, αυτός ανέβασε τα ρολά και έβαλε αρχή να ανοίγει φύλλο...

Και να φτιάχνει καλιτσούνια, τα οποία είναι αρκετά διαφορετικά από αυτά που φτιάχνονται στο Ηράκλειο και στο Λασίθι όπου είναι γλυκά. Εδώ είναι αλμυρά και γεμίζονται είτε με το παραδοσιακό τυρί «μaλάκα» είτε με χόρτα. Περιττό να γράψω πως έφαγα και από τα δύο...

Μόλις τελείωσαν εμφανίστηκε ένα χωριάτικο λουκάνικο που είχε καπνιστεί την προηγούμενη ημέρα...
- Βρε Γιώργη, έχω ακόμα ταξίδι...
Τίποτα ο Γιώργης! Κατάλαβα πως κάθε αντίσταση ήταν ανώφελη και απλά συνέχισα να τρώω συνοδεύοντας το πεντανόστημο λουκάνικο με σπιτικό κρασάκι... Η ζημιά είχε ήδη γίνει...

Πολύ φαγητό, 1 λίτρο κρασί και πολύ φιλοσοφία αργότερα είπα να βγάλω και κάποιες φωτογραφίες από το μέρος στο οποίο μου είχε προτείνει ο Γιώργης να περάσω τη νύχτα μου.

Όμως είχα αποφασίσει ήδη πού θα πήγαινα.. Με το ζόρι κατάφερα να τον κάνω να δεχτεί κάποια χρήματα για όλα αυτά που είχαμε χλαπακιάσει και πιει και για τον καφέ που μου έφτιαξε. Αφού του υποσχέθηκα πως θα ξανασμίξουμε με παρέα και -γιατί όχι- θα περάσουμε μια νύχτα κατασκηνώνοντας εκεί εκμεταλλευόμενοι την ψησταριά του (ακούτε Χανιώτες; ) ανέβηκα στην μηχανή για να διανύσω τα τελευταία χιλιόμετρα που με χώριζαν από τον προορισμό μου: την γραφική Σούγια!

Έχοντας λύσει το πρόβλημα του φαγητού (είχα σκάσει πριν) βρήκα ένα μεγάλο αλμυρίκι και έστησα το σπίτι μου για το τρίτο βράδυ. Βγάζοντας όμως τα πράγματα συνειδητοποίησα πως πετσέτα και μαγιώ έλειπαν.. Τα είχα ξεχάσει το πρωί στις Λίγκρες ενώ μάζευα κάτω από τον ήλιο. Και αν και στην Σούγια το μαγιώ είναι optional, μια πετσέτα για την παραλία την χρειαζόμουν. Έτσι έκανα την βόλτα μου στο χωριό για shopping.

Αργότερα, με μια μπύρα επέστρεψα στο εξοχικό μου, την ήπια στην παραλία και γύρω στις 10 και μισή την έπεσα κάνοντας έναν από τους καλύτερους ύπνους που έχω κάνει ως τώρα...

Όμως κατά τη 1 το πρωί κάτι με ξύπνησε..Ήταν το φεγγάρι που δειλά δειλά έκανε την εμφάνισή του. Δεν είχα λόγια.. σε αυτή την εκδρομή ήταν γραπτό μου να δω μερικές από τις πιο όμορφες ανατολές ήλιου και σελήνης που έχω δει!