[nkavoura1970]

Οι επομενες μερες με διδαξαν αρκετα πραγματα. Κατ αρχην τι εννοουν οι ρωσοι οταν ενα κομματι του οδικου τους δικτυου συνεχιζει για καμια 150χλμ να ειναι χωματοδρομος. Πετρα χοντρη, ανακατωμενη με χωμα, καλα πατημενο και σκληρο το μιγμα, σκονη ατελειωτη, κανενας οικτος κι απο αυτους που ερχονται κι απο αυτους που πανε, το πετροβολημα εκατερωθεν ειναι δεδομενο. Ακομη, πως ειναι η ζωη εκει που τελειωνε ο δρομος, τι σοι υποδομες υπαρχουν (να στηριζομαι καπου, να ελπιζω για μια βοηθεια), τι να περιμενω οταν βρεθω βορειοτερα και τελος τι σημαινει ρωσικη ασυνεπεια καθως ημουν τυχερος που προλαβα το καραβι που ηταν να φυγει σημερα αλλα θα εφευγε αυριο και μετα ξανα αυριο και παει λεγοντας οπως μου ειπαν, μην μου ζητησετε να σας πω το τελος δεν αντεξα. Κι ακομη τι σημαινει να ειναι ο τοπος βρωμερος, τα κουνουπια πελωρια, ακομα κι αυτη η administratora ηταν η πιο βλοσυρη κι αγελαστη απ ολες οσες συναντησα, μακραν ο πιο αποκρουστικος ανθρωπος ολου του ταξιδιου (πως να χαμογελασεις εδω που σ εφερε η τυχη να ζεις, μερικοι ανθρωποι γεννηθηκαν για να τυραννιουνται τελικα, δεν εξηγειται αλλιως...). Ετρωγε ηλιοσπορα ολη μερα σε ενα δωματιο που ουτε κατοικιδιο δεν θα φιλοξενουσαμε και καθε τοσο εβγαινε στην πορτα για τσιγαρο.