[nkavoura1970]

Η Γιακουτια (ξερω οτι δεν ακουγεται καλα αλλα ειναι λαθος να αναφερομαστε σε ολη τη ρωσικη Απω Ανατολη με το χαρακτηρισμο Σιβηρια), περιμενε την τελευταια μου μερα στο "δρομο των οστων" (με τοσες στρωσεις χαλικι που εχουν πεσει απο πανω, αναθεμα κι αμα τα βρει οποιος τα ψαξει αυτα τα κοκκαλα), για να μου φανερωσει το αληθινο της προσωπο. Απο το παραθυρο του ξενοδοχειου ακομα, καταλαβα πως η μερα δεν ξεκινουσε με τους καλυτερους οιωνους. Το χιονι στις γυρω κορυφες δεν ηταν απο αυτο που δεν ελιωσε ακομα και η διαδρομη στο τελευταιο περασμα των 1.000 μετρων ειχε μπολικο στην ακρη του δρομου (βουνισιος ειμαι και ευκολα καταλαβαινω τι εκανε το βραδυ, ακομα κι απο τον πρωινο αερα που σε χτυπαει στο προσωπο). Η καλυτερη στιγμη ηταν τα δυο μικρα αρκουδακια που επαιζαν πανω στο χωματοδρομο, 5 χιλιομετρα πριν το Yagodnoye και που επεβαλλαν η διαδικασια ουρησης στο υπολοιπο της ημερας να πραγματοποιειται σε ανοιχτα λιβαδια και εχοντας οπτικη επαφη πολλων εκατονταδων μετρων. Επιβεβαιωσαν τις πληροφοριες του ιντερνετ για αρκουδες στα ποταμια του τελευταιου κομματιου της διαδρομης για Μαγκανταν, εφιστωντας την προσοχη σε οσους θελουν να κανουν καμπινγκ στο συγκεκριμενο δρομο. Λεγεται, πως πρεπει να απουσιαζει πληρως η μυρωδια φαγητου απο το αντισκηνο και πως η επιθετικοτητα των αρκουδων εξαρταται απο την ευκολια η οχι ευρεσης τροφης (ψαριων) στα παρακειμενα ποταμια. Ηταν η τριτη φορα που εβλεπα μικρα αρκουδακια με τη μοτοσυκλετα. Εχουν γινει αρκετα συχνο φαινομενο στα βουνα της Δυτικης Μακεδονιας, οπου βγαινουμε για εντουρο. Βεβαια το θεαμα του καταμαυρου, τεραστιων διαστασεων μπαμπα αρκουδου, καπου αναμεσα στο Σισανι και την Πελκα, δεν συγκρινεται με τιποτα. Και μην πιστευει κανενας οτι δεν μπορει να σας φτασει. Μαρσαριζα το XR για να φυγει, πηγαινε "σφαιρα" κι οταν αποφασισε να βγει απο το δρομο, λαχανιασμενος απ την τρεχαλα, σκαρφαλωσε καπου που μονο trial ανεβαινει.