[nkavoura1970]

Τα τελευταια 370 χωματινα χιλιομετρα μετα το Yagodnoye ειναι μια τυπικη, βαρετη διαδικασια, με την κυκλοφορια να επιστρεφει στο δρομο και το υπεροχο, μαυρο χωμα να εξαφανιζεται. Τα τελευταια 120 χιλιομετρα για το Magadan ειναι ασφαλτος. Ασχημος στην αρχη, αλλα οσο παει βελτιωνεται. Οδηγω αφηρημενα, αργα οπως παντα, πιανω τον εαυτο μου να μην θελει να τελειωσει η διαδρομη κι ας μην εχει τιποτα καινουργιο να μου προσφερει. Ετσι γινοταν και στους αγωνες enduro, στον τελευταιο γυρο και αφου περουσα τις οποιες δυσκολιες, με την προυποθεση παντα, πως τα "καπελα" δεν με εβγαζαν εκτος αγωνα. Το ματι μου πεφτει στις πινακιδες που μετρουν την αποσταση απο το Γιακουτσκ, στα δεξια του δρομου και μου κρατουν συντροφια εδω και τεσσερις μερες (ετσι κι αλλιως ο χιλιομετρητης εχει παψει να δουλευει προ πολλου). Αισιως, εχουμε φτασει στο 1978, αυτοματα το μυαλο μου γυρναει πισω στα πρωτα μαθητικα χρονια. Αναρριγω. Το ταξιδι αποκτα νεο ενδιαφερον, προσπαθω να θυμηθω κατι απο εκεινη τη χρονια, πρωτη μου χρονια στο δημοτικο σχολειο. Θα προσπαθησω να κανω ενα γρηγορο flash back της ζωης μου απο τοτε και μετα, μεχρι σημερα. Και εχω μονο 35 χιλιομετρα για να το καταφερω, ενα χιλιομετρο για καθε χρονο. Τα ξεγνοιαστα χρονια, ο αγωνας για την πρωτια, τα ανεμελα καλοκαιρια, οι αληθινες φιλιες. Αισθανομαι να αφηνω κενα, τα χιλιομετρα περνουν γρηγορα. Με 80 χλμ/ωρα, εχω λιγοτερο απο ενα λεπτο για καθε χρονο, αλλα συνεχιζω με τον ιδιο ρυθμο. Τα πρωτα σκιρτηματα, οι πρωτες απογοητευσεις, τα χρονια της ευημεριας, οι πρωτες ανησυχιες για το μελλον, οι τσακωμοι με το γερο μου, τα μηχανακια. Εδω πρεπει να γινει μια σταση αλλα ο δρομος δεν το επιτρεπει, τα κολωνακια τρεχουν γρηγορα το ενα μετα το αλλο. Η πινακιδα με το 1994 πρεπει να ηταν πεσμενη. Καλυτερα. Η αχρηστη χρονια του στρατου. Η Νικολεττα. Τα χρονια της δουλειας μετα. Τα περισσοτερα αλλα τα πιο φτωχα σε θυμησες. Η μπονους ή γκρινια. Ευτυχως ειχαν αρχισει τα ταξιδια και προσπαθω να θυμηθω τους προορισμους. Στο 2025 μπαινω στο Magadan. Στον κλειστο ορμο Nagayevo Bay που παγωνει το χειμωνα, μικρα κομματια παγου πλεουν ακομα. Ουτε στο Longyearbyen στα Svalbard δεν ειχαμε δει, κοντα 80 μοιρες γεωγραφικο πλατος, αλλα τοτε ηταν Αυγουστος. Κανει ψυχρα, αν και δεκα το βραδυ, ο χλιαρος ηλιος συνεχιζει το ταξιδι του στον ουρανιο θολο. Παει κι αυτο, σκεφτομαι, καθως κατεβαζω τα πραγματα, στο παρκινγκ του ξενοδοχειου ΟΚΕΑΝ.