[ARGI]

Πρώτη ανταπόκριση από τον Ηλία !

Να και η πρώτη ανταπόκριση του ταξιδιού, η οποία γράφεται στο Αργυρόκαστρο της Αλβανίας!
Την Πέμπτη, 18 Ιουλίου, ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη με τις ευχές πολλών συγγενών και φίλων, που ήρθαν στο Λευκό Πύργο να μας αποχαιρετήσουν.

Μαζί με τη Χριστίνα κατευθυνθήκαμε προς την Κοζάνη από το μικρό, όμορφο δρόμο που ακολουθεί τον Αλιάκμονα.
Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου, τόσο λόγω της υπερέντασης, όσο και λόγω των ατελείωτων τελευταίων λεπτομερειών που έπρεπε να διευθετήσω και να ελέγξω διπλά. Στο δρόμο προς τη Βέροια, πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια του πάνω στη μοτοσυκλέτα! Ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο, οπότε σταματήσαμε σ’ ένα ήσυχο παρκάκι να ξαπλώσουμε για καμιά ώρα. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και κατασκηνώσαμε σ’ ένα οικοπεδάκι ακριβώς μπροστά στα ήρεμα νερά της Λίμνης Πολυφύτου, όπου είχαμε κατασκηνώσει και παλιότερα.

Το Sinicё, ένα ξεχασμένο χωριό στα βουνά της Αλβανίας, που θυμίζει έντονα την Ήπειρο από την άλλη πλευρά των συνόρων.

Την επόμενη μέρα αποχαιρέτησα τη Χριστίνα, αφού έφευγε προς την Κεφαλονιά, ενώ εγώ κατευθυνόμουν προς τα Βαλκάνια. Τώρα θα την ξαναδώ στην Ιταλία, όπου θα έρθει το Σεπτέμβριο με καράβι, για να ταξιδέψουμε μαζί στην Αφρική. Αφού έκανα ένα ευχάριστο διάλειμμα για να δω και ν’ αποχαιρετήσω καλούς φίλους στην Κοζάνη, συνέχισα προς το Γράμμο από τον όμορφο δρόμο που περνά από το Τσοτύλι και το Επταχώρι. Μάλιστα, ο Σάκης από την Κοζάνη μου πρότεινε να κάνω έναν κύκλο μέσω του Αυγερινού, όπου απόλαυσα μια όμορφη, καταπράσινη διαδρομή.
Έφτασα στη συγκέντρωση Rainbow, που γινόταν στο Γράμμο, κοντά στη Λίμνη των Αρένων. Τα βουνά του Γράμμου τα είχα εξερευνήσει και παλιότερα κι είναι από τα αγαπημένα μου! Ειδικά η περιοχή γύρω από τη λίμνη μου θύμιζε κάτι ζωγραφιές με παραμυθένια τοπία, που είχε η γιαγιά μου κρεμασμένες στους τοίχους του σπιτιού της.

Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τι είναι οι συγκεντρώσεις Rainbow, αφού καθένας τις εκλαμβάνει διαφορετικά. Η ιστορία τους ξεκίνησε στις Η.Π.Α. το 1972. Νέοι, γέροι κι οικογένειες με παιδιά απ’ όλο τον κόσμο κατασκηνώνουν για ένα μήνα σε απομονωμένα μέρη, για να επανασυνδεθούν με τη μητέρα φύση και να ζήσουν έστω και για λίγο σε αρμονία με αυτή. Οι περισσότεροι έχουν μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα κι είναι πνευματικοί άνθρωποι. Άλλοι ακολουθούν παραδόσεις των Ινδιάνων, που έχουν ξεχαστεί, ενώ πολλοί πρόσκεινται στον ινδουισμό.

Ευτυχώς που βρήκαμε λάστιχο να πλύνουμε τις μοτοσυκλέτες, γιατί η λάσπη είχε φτάσει μέχρι τη σέλα!

Στις συγκεντρώσεις Rainbow απαγορεύονται τα μηχανοκίνητα οχήματα και οι ηλεκτρονικές συσκευές, αλλά παντού ακούγονται όμορφες μουσικές από εξωτικά μουσικά όργανα, όπως το σιτάρ, το σαντούρι και η άρπα στόματος, ένα μικρό, απλό οργανάκι που βγάζει πολύ ψυχεδελικούς ήχους. Στις συγκεντρώσεις αυτές γίνονται πολλές δραστηριότητες και μια από αυτές ήταν η εκμάθηση άρπας στόματος, όπου έλαβα μέρος κι εγώ!
Στις επόμενες παρουσιάσεις, λοιπόν, θα σας παίζω άσματα ....

Κατά τα άλλα, βοηθούσα κι εγώ στην κουζίνα ή όπου αλλού απαιτούνταν, αφού τα πάντα γίνονται με την εθελοντική εργασία όλων. Γύρω από τη φωτιά απολαμβάναμε ενδιαφέρουσες συζητήσεις κάθε μέρα. Πέντε μέρες σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν για να ηρεμήσω από την υπερβολική πίεση που ένιωθα όλους αυτούς τους μήνες που προετοίμαζα το ταξίδι. Δυστυχώς, ήταν τόσο έντονη η πίεση αυτή, που μου προέκυψε ακόμη και πρόβλημα υγείας. Ελπίζω να εξαλειφθεί τώρα που ξεκίνησα το ταξίδι…

Από εδώ και άπο άλλα πολλά παρόμοια εμπόδια έπρεπε να περάσουμε τις μοτοσυκλέτες μας…

Τα καταφέραμε και τις περάσαμε μια – μια πάνω από τον πεσμένο κορμό.

Εκεί στο Γράμμο συναντηθήκαμε με το φίλο μου το Γιάννη το Δαλμάρα, που ήρθε μ’ ένα Honda AX-1, για να ταξιδέψουμε μαζί στην Αλβανία. Μετά από μια όμορφη διαδρομή στα βουνά της περιοχής, βγήκαμε από τους χωματόδρομους στο συνοριακό σταθμό της Κρυσταλλοπηγής. Αυτή τη φορά που έχω καλό GPS (να ‘ναι καλά το Motoraid!), έχω βρει την υγειά μου! Το να ταξιδεύω αποκλειστικά από χωματόδρομους έχει γίνει εφικτό και εύκολο, από άποψη πλοήγησης. Υπάρχει μια μαγική επιλογή στο GPS, που του δίνει εντολή να σχεδιάζει τις διαδρομές χρησιμοποιώντας μόνο χωματόδρομους. Έτσι, αυτές τις μέρες έχουμε κάνει μετρημένα χιλιόμετρα σε άσφαλτο!

Μόλις μπήκαμε στην Αλβανία, πήραμε τα βουνά και απολαύσαμε (περισσότερο εγώ και λιγότερο ο Γιάννης!) μια επική χωμάτινη διαδρομή από το Kapshticё μέχρι το Mollaj και από το Qafzez μέχρι την Κλεισούρα (Kёlcyrё). Ειδικά το δεύτερο κομμάτι ήταν εξαιρετικά απαιτητικό. Είχε πολύ πέτρα, αρκετή λάσπη, ιδιαίτερα ανώμαλο έδαφος με βαθιά νεροφαγώματα, κατολισθήσεις που έκλειναν το δρόμο και πεσμένα δέντρα από το χειμώνα. Σ’ ένα σημείο έπρεπε να περάσουμε τις μοτοσυκλέτες πάνω από έναν κορμό. Όλοι μας έλεγαν πως ήταν κλειστός αυτός ο δρόμος και μας διαβεβαίωσαν πως ήμασταν οι πρώτοι που καταφέραμε να τον περάσουμε φέτος! Αυτές τις δύο μέρες κάναμε όλο κι όλο 290 χλμ., από τα οποία τα 180 ήταν εκτός δρόμου. Είδαμε πανέμορφα βουνά, μικρές λιμνούλες και ξεχασμένα, γραφικά χωριουδάκια.

Μια τρομακτική πτώση του Γιάννη κατέληξε στο χείλος του γκρεμού!
Τραβήξαμε τη μοτοσυκλέτα επάνω κι ύστερα τη σηκώσαμε, για να μη μας πέσει για πάντα στο χάος…

Οι Αλβανοί που συναντήσαμε ήταν ιδιαίτερα φιλικοί. Μας καλωσόριζαν όλοι και μας βοηθούσαν σε ό,τι χρειαζόμασταν. Μου έκανε εντύπωση που είναι διακριτικοί. Αν περνούσαν από εκεί που κατασκηνώναμε, τους χαιρετούσαμε, αλλά δεν πλησίαζαν για να μη μας ενοχλήσουν. Αυτό μου φαίνεται πολύ παράξενο σε σχέση με τη συνεχή περιέργεια, αν και καλοδεχούμενη, που αντιμετώπιζα στην Ασία.

Τέτοια ομορφιά απολαμβάναμε στα βουνά της Αλβανίας! Σε συνδυασμό με την άκρως ενδιαφέρουσα οδήγηση εκτός δρόμου, τι άλλο μπορώ να ζητήσω; Αυτή η λιμνούλα βρίσκεται πάνω από το χωριό Frashёr

Δεύτερη ανταπόκριση από τον Ηλία μας !

Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Και σ’ αυτό το ταξίδι προέκυψε βλάβη τη δεύτερη ‘βδομάδα και επέστρεψα στην Ελλάδα για να την επισκευάσω. Όταν ήμουν στην πανέμορφη πηγή Syri i Kaltёr, προσπαθώντας να βάλω μπρος τη μοτοσυκλέτα, διαπίστωσα πως είχε χαλάσει το κόμπλερ της μίζας. Η μίζα γυρνούσε ελεύθερα, αλλά ο κινητήρας δε γυρνούσε. Εκεί η πολύτιμη μανιβέλα έδειξε για πρώτη φορά την αξία της! Μια και ήμουν μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνικά σύνορα, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα, για να φτιάξω τη βλάβη. Πρώτη φορά συναντώ τέτοια βλάβη σε XR 250. Στο παλιό μου XR, μετά από 140.000 χλμ., το κόμπλερ λειτουργεί ακόμη χωρίς κανένα πρόβλημα. Έπεσα στην περίπτωση φαίνεται...

Εν τω μεταξύ, είχαμε απολαύσει με το Γιάννη το γραφικό Αργυρόκαστρο (Gjirokastёr). Εκεί, όταν συμμάζευα τα πράγματα στη μοτοσυκλέτα, άφησα για λίγο το κινητό μου πάνω στο σάκο μου. Πήγαμε να φάμε με το Γιάννη κι όταν γυρίσαμε, διαπίστωσα πως δεν είχα το κινητό μου! Τότε θυμήθηκα πως το είχα αφήσει έξω, πάνω στο σάκο που είχα στη μοτοσυκλέτα. Φυσικά, δεν ήταν πια εκεί και αμέσως σκέφτηκα πως μου έκλεψαν το υπέροχο δώρο του Αχιλλέα και της Χρύσας από τη Λάρισα. Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και πολύ, όταν κάποιος Αλβανός εκεί μπροστά μου έκανε νόημα. Είχε πάρει το κινητό μου και… το έκρυψε στο τσαντάκι που έχω στο ντεπόζιτο. Με έσωσε ο άνθρωπος! Συμμάζεψε το κινητό μου και ήταν κι εκεί μπροστά να το προσέχει μέχρι να γυρίσω!

Ύστερα, επισκεφτήκαμε μια οικογένεια στο ελληνόφωνο χωριό «Καλύβια», απ’ όπου βλέπαμε την Κέρκυρα. Αυτή ήταν και η πρώτη αποστολή μας στα πλαίσια της δράσης μας «Το… πάμε το γράμμα!». Θα γίνει, λοιπόν, ειδικό αφιέρωμα σχετικά με αυτό.

Αφού επισκεφτήκαμε τον ενδιαφέροντα αρχαιολογικό χώρο του Βουθρωτού (Butrint), ανεβάσαμε τις μοτοσυκλέτες στη σχεδία που περνούσε το κανάλι. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στα σύνορα. Εκεί αποχωριστήκαμε με το Γιάννη και δώσαμε ραντεβού γι' αργότερα. Εγώ κατευθύνθηκα προς τη Θεσσαλονίκη, όπου ψάχνω να βρω όσο πιο γρήγορα γίνεται τα κατάλληλα ανταλλακτικά, για να επισκευάσω τη μοτοσυκλέτα και να ξαναφύγω.

Με φόντο το γραφικό Αργυρόκαστρο (Gjirokastёr)

Πώς ν’ αντισταθούμε στα γαλαζοπράσινα νερά της πηγής Syri i Kaltёr…

Ο αρχαιολογικός χώρος του Βουθρωτού (Butrint)

Ο Γιάννης περνά απέναντι τις μοτοσυκλέτες μας με τη σχεδία.

Καλή συνέχεια και γρήγορα στην δράση πάλι, Ηλία μου !