[Uriah Heep]

Mετάφραση:


Σάββατο απόγευμα, ώρα 7.30'...
Μιά σαράβαλη μαύρη 1100 GS, με “τελειωμένα” σανζμάν και εξάτμιση, που ακούγονταν σαν πολεμικό Αlbatros του Α' Παγκοσμίου Πολέμου μπήκε στο κτήμα του Χολομώντα... Ένα ανόητο ξεδοντιάρικο χαμόγελο στο κράνος του οδηγού και μια φάτσα που έμοιαζε με κάτι σχετικό από μενού ψαροταβέρνας στο κράνος του συνοδηγού, έκαναν την εμφάνισή τους, μόλις ακινητοποιήθηκε η μηχανή στο ένα μέτρο...
Παραλίγο θα έκανα φέτες το μπροστινό λάστιχο με το θαμνοκοπτικό.
Έσβησα. Έσβησε.
Σήκωσα ζελατίνα. Σήκωσαν ζελατίνες...
“Uriah Heep efendi!!!!!!!!!” φώναξε η Γκιουλέν κι έβγαλε το κράνος.
“kardeş” ψέλλισε με τον γνωστό ρωγμώδη λυγμό ο Ερντεμίρ και μ΄αγκάλιασε...
“Τι έγινε τ' αμάξι το Dogan, ρε Ερντεμίρ?”
“Μας το κόψανε στο ΚΤΕΟ στο Βέλγιο...” είπε μ' ένα αίσθημα υπαρξιακής σύγχυσης, που προκαλούσε η έντονη επίγνωση του απρόβλεπτου της ζωής, και δεν μπορούσε να την ανακουφήσει ένα κοινό tavor των 2,5 mg...
Κούνησα με ύφος “triple action” -έκπληξης, θλίψης, κατανόησης- το κεφάλι μου και ρώτησα:
“...και η GS?”
“Aυτή την χάρισε ένας πελάτης της Γκιουλέν που ερχόταν κάθε βδομάδα για το φλιτζάνι και ήθελε να μάθει αν θα πραγματοποιηθεί το Μαkan-trophy-GSforum... Τελικά, μετά από 20 συνεδρίες δεν είχε να πληρώσει και μας “άφησε τη μηχανή που βλέπεις!”



Βράδυ... 9.45'
Χολομώντας...
Βεράντα, λάμπες θυέλλης, αρωματικά ρεσώ, κατάσταση ατμοσφερίκ ...και η φωνή της Amy Winehouse στο “you know i'm no good”, μπερδεύονταν βάναυσα με τις απόκοσμες παραφωνίες του Ερντεμίρ και της Γκιουλέν...
Τα 15 τενεκεδάκια FIX, ήδη τους έκαναν να τραγουδούν σαν σουρωμένοι χούλιγκανς, τον ύμνο της Φενέρ Μπαξέ ...σε στιλ τζάζ!
Ο βαρύς παφλάζων ήχος των εν βρασμώ σπαγγέτι, πάνω στο καμινέτο υγραερίου, στη μέση του τραπεζιού, έκανε την Γκιουλέν να ξανακοιτάξει το ρολόι της...
“σε 3 λεπτά τα βγάζω! Uriah Heep efendi ετοίμασε το σουρωτήρι...” γρύλισε με πεινασμένο ύφος, που στο ημίφως των λαμπών θυέλλης και των σκιών του δάσους, φάνταζε σαν να προανείγγειλε το ...ολοκαύτωμα...
“νοιώσε συμπόνια για την άγνοιά μου Γκιουλέν, αλλά δεν ξέρω που το 'χει τακτοποιήσει η σύζυγος... Αυτές είναι λεπτομέρειες, στο έπακρον διακοσμητικές και μη κατανοητές από μη ειδήμονα νου!” γρύλισα, υπαινισσόμενος ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να μαντέψει κανείς την λογική της συζύγου μου, θα τον οδηγούσε στον στιγμιαίο χρόνο ...που φτάνει για να περάσεις από την ηρεμία στο φρενοκομείο...
“Μην ανησυχείς Uriah Heep efendi” φώναξε ο Ερντεμίρ και έβγαλε από την παλιά 1100GS την αλουμινένια πλαϊνή βαλίτσα, γνωστής ουρανοπαρμένης εταιρίας, την ξέπλυνε στα γρήγορα στο νεροχύτη και με την ψυχρή αυτοκυριαρχία κοσμοναύτη του Σογιούζ, έγνεψε στην Γκιουλέν να σουρώσει εκεί τα σπαγγέτι...
Σε λίγα λεπτά τρώγαμε μια εκπληκτική σπαγγετάτα “αλ πέστο”. Tέτοιο γλυστερό ζυμαρικό δεν έχω ξαναφάει...
“Το μυστικό είναι ένα! Το σωστό σούρωμα, καρντές και το λίγο νερό που κρατάει η βαλίτσα στον πάτο, που δεν τ' αφήνει να κολλήσουν” μΕ είπε μπουκωμένος ο Ερντεμίρ.
“Oι Ιταλοί ξέρουν από μακαρονάδες! Στην υγειά του Herb” φώναξα σηκώνοντας ένα κουτάκι FIX, κάνοντας την Γκιουλέν να μΕ κοιτάζει με απορία, διακόπτοντας το μάσιμα μιας τεράστιας μπουκιάς ζυμαρικών...


Ωρα 1.15'...
Η Γκιουλέν με μισοκλεισμένο βλέφαρο και βαθύ πηκτώδες περισπούδαστο ύφος, κοιτούσε το φλυτζάνι του καφέ...
“Εγώ δεν λέω κλεισεδούρες του κερατά Uriah Heep efendi! Το φλυτζάνι είναι πολύ μπερδεμένο.” είπε ξαφνικά με αυστηρή φωνή σαν του μουλά Μοχάμεντ Ομάρ, όταν διαβάζει θρησκευτικά μηνύματα από μεντρεσέ του Κανταχάρ...
“Για λέγε sevgili Gulen” είπα ανεβάζοντας το φυτίλι της γκαζόλαμπας για να μην σβήσει, βλέποντας στα ανατολικά του Χολομώντα μια αστραπή σαν καρδιογράφημα να φωτίζει τον ουρανό....