Motel πάνω στην εθνική. 1.000 Togrog (μισό ευρώ) τη βραδιά, για μια θέση στο ντιβάνι (εσύ και κάμποσοι ακόμα), χωρίς πρωινό.
Ατέλειωτος είναι… Σε μια στάση για βενζίνη «κουβεντιάζω» (στη νοηματική) με τους οδηγούς των φορτηγών. Όλοι πιστεύουν πως οι αχανείς χωματόδρομοι θα πάψουν σύντομα να είναι ο μοναδικός δίαυλος επικοινωνίας στη χώρα και πως μέσα σε μια πενταετία, όλος ο δρόμος μέχρι τα ρωσικά σύνορα θα έχει ασφαλτοστρωθεί. Με την Κίνα και τη Ρωσία δίπλα, υποψήφιους πελάτες για την απορρόφηση των πρώτων υλών, κύριο μέλημα είναι η δημιουργία έργων υποδομής (αυτοκινητόδρομοι και νέο σιδηροδρομικό δίκτυο είναι στα σχέδια) για τη σύνδεση της χώρας με τους δύο, μόνο, γείτονές της.
Το δημοτικό σχολείο στο Altai.
Τα 90χλμ μετά το Altai είναι άσφαλτος, μετά αρχίζει ένας τέτοιος δρόμος. Δεν έχει καθόλου διασταυρώσεις για να μπερδευτείς κι όπου αρχίζουν πολλοί δρόμοι να κινούνται παράλληλα, στο τέλος όλοι συγκλίνουν.
Δεν κάθησαν για μια καλή φωτογραφία, τα σκασμένα.
Μετά τα βουνά (και 390χλμ μετά το Altai), βρίσκεται το Bayankhongor.
Το μόνο καλό που έχει το (αδιάφορο) Bayankhongor είναι ότι από εδώ ξεκινάει η άσφαλτος.
Ολοκαίνουργιος δρόμος, φρεσκοστρωμένος, αν και οι καμήλες δεν φαίνεται να αλλάζουν τις παλιές τους συνήθειες.