Στη συνέχεια το σκηνικό πήγαινε δεξιά αριστερά, ανάμενα από τα κοφτά βουνά που για μια ακόμα φορά σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό !!
Κοντά στο Burrel, σκηνικό : στο πραγματικό τίποτα, βοσκός, εμείς στάση για να επιβεβαιώουμε ποσο θέλουμε ακόμα και λέω «hi» ( Ο Βασίλης κράζει, καθώς μας έχει επανηλλειμένα οτι «εδώ θα μιλάς πρώτα Ελληνικά, και αν δεν βρεις άκρη, το μιλάμε το Αγγλικό της Οξφόρδης..) , καμία απάντηση.. «Γεια, τι κάνεις» , έρχεται κοντά ο τύπος (ώπα λέω..κοιτα να δείς..). Τελικά ο άνθρωπος είχε δουλέψει Ελλάδα (όπως οι περισσότεροι άλλωστε) , και σε ερώτηση αν του αρέσει εδώ που είναι στο πουθενά, που δεν υπάρχει τίποτα, η απάντηση είναι ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΟΤΑΤΗ.. μάλλον είχε βρεί αυτό που χρειαζόταν ο άνθρωπος. Πέραν αυτού, μας είπε οτι σε 3-4 χιλιόμετρα βγαίνουμε σε άσφαλτο.. ( δες tip 4…)
Στα αριστερά ήταν ο βοσκός..
Ο δρόμος περνάει με πολύ προσοχή αλλά τοσο ευχάριστα, όπου φτάνοντας κοντά στο Burell, το καταλαβαινεις απο τις μικρες διανοιξεις που γίνονται στον χωμάτινο – αρκετά επικύνδυνο – δρόμο. Περνάμε σε ασφάλτινο τερραίν, και φτάνουμε στο Burrel, όπου πρέπει να δουμε- ρωτήσουμε πως είναι ο δρόμος που θεωρητικά θέλουμε να κάνουμε.. Φτάνοντας εκεί, βλέπεις μια πιο καλή πόλη από το Peshkopi, αλλά σε καμία περίπτωση να έχει σχέση με Αυλώνα , Fier κλπ.. Θα την περιέγρφα σαν αντιστοιχία μια κομώπολης του 1980 για την Ελλάδα. Σταματάμε στον κεντρικό δρόμο, ρωτάμε, μαθαίνουμε οτι ο δρόμος «περνάει..» , ενώ παράλληλα είχε μαζευτει κόσμος και εμείς θέλαμε να κάνουμε μια στάση για να πιουμε έστω έναν καφέ, αποφασίσαμε για να μην δώσουμε στίγμα, να προμηθευτούμε από S/M κάτι, και να κάνουμε έξω από την πόλη μια στάση σε ένα ωραίο μέρος.
