Αρχίζει το Πάρτυ !!!!!!!
Με τον καιρό αρκετά βαρύ στο βάθος, ξεκινάμε γι’αυτό που θα μας έμενε αξέχαστο !!! Η διαδρομή είναι το πέρασμα από το βουνό της οροσειρας Σκεντερμπει (Skenderbeut)
Θέλαμε να περάσουμε αυτό το κομμάτι καθώς :
1 – σε όλους τους χάρτες το είχαν σαν ένα εξαιρετικό κομμάτι ομορφιάς.
2 – Στην Kruje υπήρχε μια αναφορά για ωραία κάστρα κλπ.. κρίμα να φτάσεις εως εδώ και να μην το δείς..
Αφήνουμε πίσω λοιπον το Burell, και κάνουμε αριστερά, ανεβαίνοντας εναν στενο δρόμο, με τρελή κροκάλα, που μπορεί οι άκρες των πετρών να κόψουν οποιοδήποτε ελαστικό !! Μαζί με αυτό, φυσικά η αγαπημένη μας φυτευτή πέτρα μας κάνει παρέα μην δινοντάς μας τη δυνατότητα να επιλέξουμε πραγματικά γραμμές κλπ.. Ήδη η διάθεση της διαδρομής μας έδειξε οτι δεν θα ήταν εύκολη, ενώ ο καιρός είχε φτάσει τα 100+ κιλά !! Τρελό σκηνικό, μετά από περίπου 15 λεπτά ανάβασης, βλέπουμε ακράνωτο skindhead, με παπάκι να πηγαίνει κομμάτια.. Ρωτάω με τα Αγγλικά της Οξφόρδης και πάλι (ο Βασίλης με έβριζε στην ενδοεπικοινωνία και παλι) , και τελικά αφου μιλήσαμε στα Ελληνικά μας είπε οτι ο δρόμος, αυτό το κομμάτι είναι κακό, αλλά μετά από περίπου 15 χλμ ( tip 4 rules !!! ) φτιάχνει... μάλλον μας έκανε πλάκα, αλλά εμείς δεν το ξέραμε, απλά ελπίζαμε.. Συνεχίζουμε και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου (και τους άλλους) οτι με το που περάσουμε στην άλλη πλευρά του βουνου, και αφήσουμε τελείως πίσως μας την οπτική επαφή με Burell, θα έφτιαχνε.. Όντως και έγινε.. απο την ανάποδη όμως.. ο φίλος μας ο αέρας κάνει την εμφάνισή του μαζί με τον καιρό που μάλλον είχε φτάσει τα 120+ κιλά, συνθέτουν σκηνικό «στάση και απόλαυση πριν μας πιάσει η μπόρα και δεν μπορούμε ουτε κιχ να κάνουμε»..
Σταματάμε λοιπον σε μια καταπληκτική μεριά – γωνία όπου σε υψόμετρο περίπου 1300 μ. έβλεπες κάτω και χανόσουν μονομιάς.. Η φωτογραφία δεν μπορεί να το αποτυπώσει με τίποτα αυτό.. Παράλληλα πέρασε και ενα στρατιωτικό φορτηγό με κόσμο πίσω, πράγμα το οποιό σήμαινει οτι υπάρχει ζωή στη διαδρομή (καθώς ήμασταν ακόμα κοντά στο Burell) . Τρώμε τα αγορασμένα από το Burell, και ξεκινάμε σχεδον κακήν κακώς, καθώς ο καιρός είχε γίνει πραγματικά υπερβαρος..
Στάστη σε υψόμετρο με το μάτι να φεύγει.. απο τη μια πλευρά ο καιρός ανοιχτός, από την άλλη (εκεί που πηγαίναμε) βαρύς..
Η θέα όμως αποζημείωνε με το παραπάνω.. Έβλεπες οτι πηγαίνεις άκρη άκρη και στο βάθος συνεχίζει να είναι έτσι ο δρόμος. Συναίσθημα εξαιρετικό παρα το γεγονός οτι η Mordor ήταν εκεί.. Η κροκάλα γινόναν ακόμα πιο μεγάλη και δύσκολη, και οι συνθήκες ήταν ζόρικες αρκετά.. Το μόνο που μας έλειπε ήταν η βροχή...
Μας έλειπε είπα ;;; Μπαααααα....ήρθε και αυτή πολύ σύντομα και μάλιστα είχε και ορέξεις πολλές. Στάση για αδιάβχορα, με τις μπαταρίες από τις κάμερες να έχουν αναλωθεί στα προηγούμενα, και μη έχονας χρόνο για κανονική στάση πριν και φόρτιση, μόνο ο Βαιλάκος έγραψε..
Ζόρικα τα πράγματα...
(Δυστυχώς δεν έχουμε πολλές φωτογραφίες, καθώς η βροχή δεν μας το επέτρεψε.)
Ξεκινάμε με το σκηνικό να είναι ίδιο με πριν , συν το γλύστριμα το τρελό που υπήρχε πλέον. Με μεγάλη προσοχή κινούμασταν , ταχύτητες περί τα 30 χλμ/ωρα , και σκεφόμασταν τι άλλο μπορεί να συμβεί.. και φυσικά η σκέψη μας έγινε πραγματικότητα... Ο δρόμος αρχίζει και έχει φουρκέτες, στενές, με το νερό πλέον να κυλάει ανάποδα από εμάς, και να τροποποιεί στην ουσία τον δρόμο σε ρυάκι ποταμού !!! Με 1-2 κολλήματα που είχα εγώ και λόγω των ασφάλτιων ελστικών (δυστυχώς τα χωμάτινα έφτασαν 1 ημέρα αφου φύγαμε) , το γκάζι σταθερο, χορευτικές κινήσεις από όλους και αποφύγαμε τα χειρότερα.. Άνετα με ένα support vehicle γινόταν καλή περίπτωση ντοκιμαντερ «Αυτόματη αλλαγή δρόμου σε ρυάκι – ποταμό» .
Το σκηνικό συνεχίστικε έτσι για περίπου 45-50 λεπτά, έως ότου έχοντας περάσει στην άλλη πλευρά του βουνού, βρίσκουμε ένα εξαιρετικό σημείο για στάση καλυμένο από δέντρα και φύλλα. Ξεκούραση, ψιχάλες , γέλια, φωτογραφείς και αίσθημα ικανοποίησης συνθέτουν το σκηνικό της στάσης.. Είχαμε περάσει το πιο δύσκολο κομμάτι όλης της διαδρομής χωρίς να έχουμε καμια απώλεια.. Δεν το ξέραμε βέβαια αυτό, αλλά θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνει η κατάσταση ακόμα χειρότερη !
Αφου κουλάρουμε, συνεχίζουμε σε ένα υπέροχο σκηνικό που έμοιαζε σαν να ήταν μια μικργραφία ενός μικρού και στενού πάσου, στα δεδομένα της Αλβανίας, δηλαδή ακόμα πιο στενό και ακόμα πιο μικρό σε χλμ, και φυσικά χωμάτινο.. Κατόπιν, με την βροχή να έχει σχεδόν σταματήσει, ο δρόμος έχει μια άγρια ομορφιά, καθώς είναι βαρύς ο ουρανός, το χώμα έχει κύριο ρόλο στη διαδρομή, λούμπες είναι παντού, και ο δρόμος αρχίζει να διανοιγεται. Στη συνέχεια θα καταλάβουμε ότι του χρόνου αυτό το κομμάτι μετά την τελευταία θα είναι άσφαλτος..αλλά δεν πειράζει..εμείς το πετύχαμε χωματερό, βροχερό και σουπερ. Είμαστε ακόμα ψηλά, όχι πολύ κοντά στην Kruje, και το μάτι εξακολουθεί να φεύγει μακριά. Εξαιρετικό συναίσθημα !!
Συνεχίζουμε σε σβέλτο ρυθμό, με την ψυχολογία στα ύψη, καθώς στο πολύ βάθος βλέπουμε το που πηγαίνουμε , και φτάνουμε σιγά σιγά στην Kruje.. Σε ένα εξαιρετικό σημείο, στάση για φωτογραφία με τις δύο λίμνες στο βάθος, όπου είναι αυτές που υπάρχουν στην περιοχή της Kruje ! Εκεί ξεφύτρωσαν από το πουθενά 2 παιδάκια και εμείς τους δώσαμε λίγα μπισκοτάκια, αφου μας έβγαλαν μια φωτογρφία και τους τρείς μαζί.
