Εγώ κατεβαίνω, βγάζω κράνος, του ρίχνω ένα έντονα περιφρονητικό βλέμμα και περπατώ αμίλητος με άγριο βλέμμα προς τα σκυλιά…
«Πρόσεχε, ειδικά αυτός ο μεγάλος είναι πολύ άγριος»
Ε, όσο άγρια και αν ήταν όταν περνούσα με τη μηχανή, τόσο χεσμένα ήταν όταν τα πλησίαζα πεζός. Το πιο μικρόσωμο κλαψούριζε ειδικά με την ουρά στα σκέλια χωσμένο όσο μπορούσε πιο μέσα στο σπιτάκι του ενώ ο μεγαλύτερος τόλμησε με τα πολλά να κάτσει να το χαϊδέψω!!!
Ο Γιάννης κάγκελο! Όταν όμως του λέω να περάσει, είναι ανένδοτος!
«Έχω ξενερώσει τέρμα», «Δε δίνω ούτε ένα ευρώ σε αυτούς εδώ που το επιτρέπουν αυτό», και άλλα τέτοια.
Αμετάπειστος! Τι να κάνουμε, τελικά εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν για αυτή τη βόλτα τουλάχιστον. Ο Γιάννης έτσι και αλλιώς μετά το Λουτρό θα συνέχιζε να βρει κάποια παραλία να αράξει ενώ εγώ ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ τον κουλέ του Λουτρού που είναι 10 λεπτά περπάτημα από εδώ.
Συνεχίζουμε με τη Κική λοιπόν την εξερεύνηση με τα πόδια μέχρι τον κουλέ και το Λουτρό.
