Μέσα από την ανταλλαγή μερικών emails με έναν Αγγλο και έναν Πορτογάλο, αθλητικούς δημοσιογράφους που ήθελαν να κάνουν focus σε αυτό που κατάφερε ο Παναθηναϊκός απέναντι στην Μπαρτσελόνα τις τελευταίες μέρες, επιβεβαίωσα την αίσθηση που είχα ότι στην αντίληψη των Ευρωπαίων, ακόμη και των ελεύθερων ερευνητών που δεν είναι αναλυτές μπάσκετ, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ένας «more than Mourinho» και ο Δημήτρης Διαμαντίδης «a crack player, like Messi in football».
Στη συνείδηση της ευρωπαϊκής κοινωνίας και αγοράς του επαγγελματικού ομαδικού αθλητισμού, αυτοί οι δυο, ο «Ζοτς» και ο «Μήτσος», είναι galacticos του μπάσκετ. Το πρόβλημα με εμάς, τους Ελληνες, δεν είναι μόνο ότι δυσκολευόμαστε να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά και ότι αρνούμαστε να τους εκμεταλλευτούμε. Κυρίως αυτόν, τον κορυφαίο προπονητή μπάσκετ που πάτησε ποτέ ελληνική γη.
Σε μια κανονική χώρα, που θα λειτουργούσε, η υπόθεση του Παναθηναϊκού θα διδασκόταν ήδη σε πανεπιστήμιο, ως υπόδειγμα διεύθυνσης μιας ομάδας που θέλει να βγει από τα ελληνικά όρια και να βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης. Θα είχαν καλέσει τον Ομπράντοβιτς, θα του είχαν παραδώσει όλα τα διπλώματα της επιστήμης και θα τον είχαν παρακαλέσει να διδάξει το πώς το κάνει στους Ελληνες. Διότι η δική του μέθοδος θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει ξεπατικωθεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας για να ακολουθείται, να εφαρμόζεται πιστά σε οποιαδήποτε ομάδα θέλει να κάνει πρωταθλητισμό και να διακριθεί στην Ευρώπη.
Θα υποστήριζα το ίδιο ακόμη και αν ο Ομπράντοβιτς είχε χρησιμοποιήσει την κορυφαία 5άδα της Ευρώπης στη σειρά αυτών των αγώνων με την Μπαρτσελόνα. Ακόμη και αν είχε στη διάθεσή του τους πέντε κατά τεκμήριο καλύτερους μπασκετμπολίστες τούτη τη στιγμή στην Ευρώπη. Διότι αυτό που εκείνος επιτυγχάνει θα συνέχιζε να είναι αδιανόητα τέλειο για μια ελληνική ομάδα. Ο Ομπράντοβιτς έχει καταφέρει να κρατήσει Ευρωπαίο, με ακτινοβολία και λάμψη, τον Παναθηναϊκό, μολονότι αυτός εξακολουθεί να ζει σε ελληνικό περιβάλλον. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω κι ας το βλέπω να συμβαίνει εδώ και μια ντουζίνα χρόνια στον Παναθηναϊκό.
Αυτός ο τύπος καταφέρνει να μην επιτρέπει στην ελληνική σκουριά να περνά μέσα στα αποδυτήρια και να διαβρώνει τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Παρουσιάζει μια ομάδα με ευρωπαϊκή αντίληψη και νοοτροπία, με αυτοπεποίθηση ομάδας χτισμένης με ευρωπαϊκά τρόπαια. Και το κάνει αυτό σε μια Ελλάδα που ξενυχτούσε, δώδεκα χρόνια τώρα, σε μπουζούκια και λιαζόταν σε καφετέριες, σε μια «δε βαριέσαι» χώρα, όπου κανείς δεν δούλευε και όλοι έπαιζαν χρηματιστήριο. Μέσα σε μια περίοδο φούσκα ο Ομπράντοβιτς έχει φτιάξει την πιο blue chip μετοχή στο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο του μπάσκετ.
Δεν έχω εντρυφήσει στη μέθοδό του. Την παρακολουθώ από απόσταση, την αντιλαμβάνομαι μέσα από διηγήσεις των ανθρώπων που συνεργάζονται μαζί του. Δεν έχω όμως καταφέρει να πάρω τις απαντήσεις των τεχνικών που κάνουν τη διαφορά και βάζουν σε γυάλα αυτή την ομάδα ώστε να μην επηρεάζεται από το κλίμα στο οποίο δουλεύει. Ο Ομπράντοβιτς παρουσιάζει τέτοιο Παναθηναϊκό στη Euroleague κι ενώ έχει στην Ελλάδα ένα πρωτάθλημα για γέλια, με μόνο έναν αντίπαλο. Δείχνει αυτές τις μέρες τα δόντια και τα αστέρια του σε μια ομάδα πολύ καλύτερα εκπαιδευμένη, που ζει σε ένα πρωτάθλημα με πολύ υψηλότερο ανταγωνισμό συγκριτικά με αυτόν που συναντά ο Παναθηναϊκός εδώ.
Είτε τα καταφέρει είτε όχι, είτε περάσει στο final four είτε όχι, ο Ομπράντοβιτς θα έχει συνεχίσει τον μύθο του. Διότι αυτό που κάνει εδώ είναι μύθος. Σε λίγο καιρό, για να συνεχίζει να δημιουργεί κίνητρα στον εαυτό του, ο Ομπράντοβιτς θα μένει στα αποδυτήρια μέχρι το τελευταίο τρίλεπτο του παιχνιδιού, και θα εμφανίζεται μόνο τότε και μόνο αν του έχει στραβώσει το ματς του Παναθηναϊκού, για να το γυρίσει. Θα βάζει τόσο δύσκολα στον εαυτό του, αν νικήσει τα τόσο δύσκολα που έχει φέτος, με έναν Παναθηναϊκό αποδυναμωμένο συγκριτικά με πέρσι.
Περίπου 30 προπονητές ποδοσφαίρου περνούν από το προπονητικό κέντρο της Ρεάλ κάθε μήνα, για να μελετήσουν από κοντά το φαινόμενο Μουρίνιο. Περίπου τόσοι περνούν από τις ομάδες που εργάζονται ο Φαν Χάαλ, ο Χίντινγκ, ο Βενγκέρ, ο σερ Αλεξ. Περισσότεροι από τόσοι θα ‘πρεπε να περνούν κάθε μήνα από το ΟΑΚΑ. Διότι στο ποδόσφαιρο καθηγητές κυκλοφορούν πολλοί. Στο μπάσκετ, τέτοιος, αυτή την εποχή, μόνο ένας.