[n.l]

Τα τελευταία τρία χρόνια όντας ερωτικός μετανάστης στην περιοχή της Θεσπρωτίας και σαν παιδί ανήσυχο είχα γυρίσει τα περισσότερα μέρη αυτού του όμορφου τόπου.Μου διέφευγε όμως ένα. Ένα μέρος που από μικρός άκουγα ιστορίες,άλλες μου τις δίδασκαν στο σχολείο, ένα μέρος διαφορετικό από τα άλλα. Το Σάββατο 07/12/13,με σύμμαχο τον καιρό αλλά και ένα καλό φίλο αποφάσισα επιτέλους να το δω από κοντά.
Ο λόγος για το Ηρωικό Σούλι.Το ραντεβού δόθηκε στην Παραμυθιά,30χμ από την Ηγουμενίτσα,και χωρίς πολλά-πολλά μετά από 18χμ,είχαμε φτάσει στο χωριό Γλυκή,στην είσοδο του οποίου ξεκινά η ανάβαση για τα Σουλιοτοχώρια



Πίσω μου η πεδιάδα της Παραμυθιάς,το χωριό Γλυκή και ο μυθικός ποταμός Αχέρωντας που το διασχίζει(πιο πάνω θα συναντούσα και τις πηγές του)



Ανηφορίζοντας σε ένα συνεχόμενο γλύκο στροφιλίκι,χωρίς κίνηση,η θέα ήταν περίπου αυτή




Κάποια στιγμή ο πλοηγός μου έστριψε δεξιά σε μια πινακίδα που έγραφε Μύλοι λέγοντας μου "πρέπει να το δεις αυτό".Μετά από 1χμ αντίκρυσα αυτό



Ο Μύλος των Σουλιωτών


Εδώ οι Σουλιώτες άλεθαν το στάρι και οι γυναίκες έπλεναν τα προικιά




Οι μηχανές μπροστά σ' αυτά τα πλατάνια φαίνονταν παιχνίδια



Μάλλον πέθανα και πήγα στον Παράδεισο







Μέσα από τους βράχους ξεπηδούν νερά σε όλη τη διαδρομή,πριν και μετά, σχηματίζοντας τον ποταμό Αχέροντα.Επειδή όμως όλα τα ωραία τελειώνουν,συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα από τέτοιες εικόνες



για να φτάσουμε,μετά από 22χμ από την αρχή της ανάβασης,στον τελικό μας προορισμό.Σύνολο,από το σπίτι μου,70χιλιομέτρων.Κυρίες και Κύριοι...το Σούλι



Ακριβώς στην είσοδο του χωριού και αριστερά είναι το μνημείο των ηρώων.Του Μάρκου Μπότσαρη,του Φώτου Τζαβέλα και του πατέρα Σαμουήλ από το μοναστήρι στο Κούγκι το οποίο ανατίναξε μόλις πλησίασαν οι Τούρκοι,αναπαράσταση της οποίας γίνεται με τιμές κάθε χρόνο







Το σπίτι που φαίνεται από πίσω εικάζεται ότι ανήκε στην οικογένεια του Μ.Μπότσαρη.Τα διάσπαρτα πηγάδια ανήκαν το καθένα αντίστοιχα στις διάφορες φαμίλιες που ζούσαν στο χωριό από τα οποία προμηθεύονταν πόσιμο νερό.Αλλά που είναι τα σπίτια;Εγώ έβλεπα μόνο αυτά




Όπως μου εξήγησαν,όπου φαίνονταν χαλάσματα πάνω στις πλαγιές,έστω και πετρούλες,υπήρχαν σπίτια μιας και το Σούλι μαζί με τα χωρία,στην περίοδο της ακμής του,αριθμούσε πάνω από 5000 κατοίκους.Δηλ.αυτά




Από τη στιγμή που αρχίσαμε την ανάβαση μέχρι το χωριό περάσαμε δύο βουνά διαδοχικά.Το Σούλι ήταν χτισμένο μεταξύ του δεύτερου και ενός τρίτου βουνού,το οποίο δεν φαίνονταν παρά μόνο όταν έφτανες εκεί,δημιουργώντας μια τέλεια κάλυψη,


ενώ στην κορυφή του δεύτερου βρίσκονταν το μοναστήρι(Κούγκι) ατενίζοντας τον ορίζοντα,με θέα όλο τον κάμπο μέχρι το Ιόνιο Πέλαγος(κάτω από τα σύννεφα που φαίνονται στο βάθος)


το Κούγκι


πηγαίνοντας προς τα κει ένας βατός χωματόδρομος


για να φτάσουμε εκεί που κάθεται ο κόσμος και οι επίσημοι για να παρακολουθήσουν την αναπαράσταση της ανατίναξης(φτάνουν πεζοί από άσφαλτο από την πίσω πλευρά του σημείου)





Τώρα,για τα συναισθήματα δε θα μιλήσω,ότι και να πω θα ναι λίγο.ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ...........Τα υπόλοιπα σας προσκαλώ να τα νιώσετε μόνοι σας....

Αφού καθήσαμε αμίλητοι και γω δεν ξέρω πόση ώρα,πήραμε τον δρόμο της επιστροφής



για να καταλήξουμε στην Παραμυθιά όπου ΚΑΠΟΥ μας περίμεναν ΚΑΠΟΙΟΙ



ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ