Εδω και πολλα χρονια εχω μια ιεροτελεστια... Καθε που πιανει και χειμωνιαζει κανω ενα μακρυνο ταξιδι...
"Μα καλα εισαι τζαζ παιδακι μου;" Θυμαμαι τα λογια και τα βλεμματα αποριας οσων ανακαλυπταν κατα καιρους αυτη μου την αναγκη να τα παραταω ολα και να παιρνω τους δρομους μες τη μεση του καταχειμωνου.
Οκ, ισως εχω και μια πετρια στο κεφαλι... Ομολογω οτι απο οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ενοιωθα να μην με χωραει ο τοπος και απλα να εξαφανιζομαι απο ολους και ολα...
Αυτο ομως το ταξιδι ειναι και κατι παραπανω... Ειναι κατι που χρωσταω σε μερικους ανθρωπους που δεν ειναι πια εκει εξω αλλα τους κουβαλαω παντα μεσα μου...
Και μετα τον τελευταιο καταραμενο μηνα που αλλο ενα αδερφι μου -ενας αληθινος αγγελος- εφυγε οριστικα απο αυτο τον κοσμο, η αναγκη για το ταξιδι αυτο εγινε Διαταγη...
Στις ειδησεις τα νεα μιλουσαν για χειμωνιατικο σκηνικο το Σαββατοκυριακο με σποραδικες καταιγιδες και χιονια στα ορεινα.
Εκλεισα το χαζοκουτο και σηκωθηκα.
Eιχε ερθει παλι η
Στιγμη...
Στο ποτηρι μπηκε ενα παλιο malt και στο CD μπηκε
μια ζορικη μπλουζια απο αυτες που γουσταρω ...
Στο τραπεζι ανοιξαν οι παλιοι φθαρμενοι χαρτες που ανοιγουν μονο πριν ενα "εγωιστικο" μου ταξιδι...
"Ολοι οι δρομοι ειναι παλι ανοιχτοι και ξενοι" και εγω χαμογελουσα σαν μικρο παιδι ανημερα των Χριστουγεννων...
Ομως αυτη η φορα θα ηταν λιγο διαφορετικη απο τις αλλες... Πηρα τηλεφωνο τον αδερφο Πανο και του ειπα τι ειχα στο μυαλο μου... Πριν τελειωσω τη φραση μου η απαντηση του δεν χωρουσε αμφιβολιες: "Μεσα ρε κολλητε. Μεσα με χιλια".