Σάββατο 17.8
Sarajevo (Bosnia) – Θεσσαλονίκη 837 km
Το βράδυ της Παρασκευής βρίσκει το Βασίλη με έντονη ανησυχία. Την επόμενη μέρα σύμφωνα με το πλάνο είχαμε να καλύψουμε 840 km από στο Σεράγεβο ως τη Θεσσαλονίκη. “
Δε βγαίνει. Θα χρειαστεί να διανυκτερεύσουμε στο Νις ” είπε ο κολέγκας Βασίλης. Εγώ πάλι ούτε να το ακούσω δεν ήθελα. Δύο μέρες μου απέμεναν στην επιστροφή και ήθελα να δω τις αδερφές μου και το σοι στη Θεσσαλονίκη.
Κατέβηκα στο ισόγειο του ξενοδοχείου που είχε σήμα, μιλήσαμε με τον 264George και μου έδωσε τα φώτα του βάζοντας κάτω χάρτες και την εμπειρία του. “
Σηκωθείτε χαράματα, βαρβάτο πρωινό και βουρ. Θα πάτε Serajevo-Visegrad-Uzice-Cacak-Krusevac-Nis και φτάσατε. Βγαίνει. Αλλιώς σας βλέπω το βράδυ στο Νις “ Γιώργαρε να σαι καλά, εξαιρετικά πολύτιμη η βοήθειά σου
Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο κατά τις 7. Ψάχναμε ταμπέλες για Βισενγκραντ αλλά δε βρίσκαμε καμία. Εκνευρισμός αφού είχαμε να καλύψουμε πολλά km και είχαμε πολύ φορτωμένο πρόγραμμα. Άρχισα να ρωτάω περαστικούς αλλά αγγλικά κανένας. Άγχος. Βρίσκω ένα νεαρό καλοντυμένο με χαρτοφύλακα στο χέρι και λέω εδώ είμαστε, δε μπορεί να μη μιλάει αγγλικά. Όντως μιλούσε αλλά όταν τον ρώτησα απάντησε “
I’m sorry, I don’t know where Visegrad is..” Από τύχη και μόνο βρεθήκαμε στη σωστή κατεύθυνση. Εκεί στο τέλος της πόλης ρώτησα ένα περιπτερά ο οποίος βγήκε έξω και με τις κινήσεις των χεριών του αφού φυσικά ούτε αυτός μιλαγε αγγλικά βγάλαμε άκρη κάπως
Η διαδρομή από το Σεράγεβο ως το Βισενγκραντ ήταν μακράν η καλύτερη από όλες. To τελευταίο κομμάτι της περνάει δίπλα από τον ποταμό
Drina του οποίου το όνομα προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό Δρεινος. Δυστυχώς περιθώρια για στάσεις δεν υπήρχαν καθόλου και οι φωτογραφίες που βγάλαμε ήταν ελάχιστες.
Μετά τα σύνορα με τη Σερβία περάσαμε ακριβώς δίπλα από το χωριό του Κοστουρίτσα
Mokra Gora αλλά ο χρόνος πίεζε και καμία απολύτως σκέψη για στάση. Αφορμή να ξαναπάω #3. Περάσαμε Uzice και Cacak και πλέον είχε μπει μεσημέρι για τα καλά. Από τους 12 βαθμούς κελσίου μέσα στο δάσος πριν το Βίσενγκραντ βρεθήκαμε στους γνώριμους 35 βαθμούς. Η διαδρομή τώρα αδιάφορη και πολύ κουραστική. Δρόμοι μονής κατεύθυνσης χωρίς διαχωριστικά γεμάτοι φορτηγά και λεωφορεία που δύσκολα μπορούσες να προσπεράσεις
Ήθελε και πολύ μεγάλη προσοχή, σέρβοι κάνανε κάτι προσπεράσεις του θανάτου και έπρεπε να έχουμε τα μάτια μας 314. Η ζέστη μας είχε ξεκάνει και κάτσαμε για ένα αναψυκτικό κάπου μετά το Krusevac σε μια ταβέρνα στη μέση του πουθενά, λίγο πριν βγούμε στον Ε-75.
Η ομάδα είναι όαση..