Το επομενο πρωι ξυπνησα με αυτο το γλυκοπικρο συναισθημα που εχω παντα οταν ερχεται η ωρα του αποχωρισμου φιλων...
Ετοιμασαμε τα πραγματα, τα φορτωσαμε στις μηχανες και χαιρετησαμε τον Παναγιωτη, δινοντας υποσχεση να ξαναβρεθουμε συντομα...
Συντομα ειχαμε βγει στην αδεια Εγνατια με τον καιρο να δειχνει με το μερος μας... Το κρυο και ο αερας αρκετος, αλλα μπροστα στις προηγουμενες μερες μας φαινοντας σαν οι ιδανικες συνθηκες...
Η διαδρομη σημερα ειχε προφανως προορισμο την Αθηνα... Ομως η παρακαμψη των Τεμπων αυτη τη φορα ηταν κατι που επιζητουσαμε, μιας που η βαρετη και αθλια "Εθνικη" δεν ειχε να μας προσφερει τιποτα το ιδιαιτερο...
Θα βγαιναμε στο υψος της Κατερινης και απο τον παλιο επαρχιακο θα πηγαιναμε προς Ελλασωνα και απο εκει Τυρναβο, Λαρισσα και μετα Βολο, Λαμια και Αθηνα.
700 χιλιομετρα. Οχι και ασχημα...
