Συνέχεια προς λίμνη , το σκηνικό είναι έτσι, και κοντά στη λίμνη κατεβαίνοντας προσθέτουμε και λίγες πέτρες στην εξίσωση. Ώρα για παιχνίδι και πάλι, και φτάνουμε στη λίμη όπου κάνουμε μια στάση, επίσης για να την απολαύσουμε (αυτός δεν είναι άλλωστε ο σκοπός μας ;; )
Φεύγουμε από εκεί και πάμε από το χωριό Μεσινο, κόβουμε αριστερά μέσα και μέσα από ενα δύσκολο και πετρώδες περιβάλλον ανεβαίνουμε προς Ζήρεια. Δεν ήταν εύκολο, αλλά χωρίς απώλειες ανεβαίνουμε και συνεχίζουμε. Το τερραιν εδώ είναι πετρώδες, πολύ πετρώδες έως το σημείο που βγαίνουμε στον κεντρικό χωματόδρομο που περνάει από όλο το βουνό και κόβουμε αριστερά. Και εδώ μιλάμε για πέτρες κλπ, αλλά σε πιο λογικά πλαίσια. Προορισμός μας ήταν να περάσουμε το καταφύγειο και στη συνέχεια να κατέβουμε προς τα κάτω, απένταντι προς Παναγία των Βράχων, αλλά κάνουμε ένα λαθάκι και κατεβαίνουμε πιο νωρίς κόκοντας αριστερά. Μετά από ένα δύσκολο κομμάτι κατηφορικό, στενό με πολύ πέτρα και μέτριο οπτικό ενδιαφέρον κατα βάση, φτάνουμε στο χωριό Στενό, όπου και απολαμβάνουμε τον καφέ μας στη μικρή πλατεία του χωριού.
Παράλληλα έχει ξεκινήσει μια φωτιά στο απέναντι βουνό , στα Έλατα, και υπάρχει μια σχετική αναστάτωση. Αφου πίνουμε τον καφέ μας και ξεκουραζόμαστε συνεχίζουμε σε λίγη άσφαλτο έως το κόψιμο αριστερά για Ταρσό, και στη συνέχεια Παναγία των Βράχων. Το σκηνικό γίνεται πολύ όμορφο καθώς το χώμα είναι πατημένο και έχει μερικά σημεία που χρειάζεται μεγάλη προσοχή, αλλά σε αφήνει να παίξεις εαν θέλεις, ή να κοιτάξεις το τοπίο, καθώς έχεις ανέβει σε υψόμετρο, τα βράχια είναι τεράστια μπροστά σου, σου δείχνουν πόσο μικρός είσαι.. Το κομμάτι εκεί λέγεται και τα «Μετέωρα της Κορινθίας» καθώς οι βράχοι είναι λές και μεταφέρθηκαν από εκεί.. Προσθέστε σε αυτό το καφέ-πορτοκαλί που έχει υπάρξει σε όλη την ατμόσφαιρα καθώς οι καπνοί από την φωτια΄πέφτουν ακριβώς μπροστά από τον Ήλιο, και φανταστείτε τι γίνεται.. Χάνεσαι, χαζέυεις. Το να παίξεις με τη μοτοσυκλέτα προσωπικά το βρήκα λίγο μπροστά σε αυτό που έβλεπα, και απλώς ακολουθούσα τον δρόμο..