Για να κάνουμε κράτηση στο Ντουμπρόβνικ δεκαπενταύγουστο ούτε συζήτηση. Πριν να φύγουμε από την Ελλάδα κάναμε μια μικρή έρευνα αγοράς για δωμάτιο και οι τιμές ξεκινούσαν από 120 € για κάτι τρύπες. Επομένως ψάξαμε στις γειτονικές περιοχές και καταλήξαμε στο Cavtat το οποίο ήταν γύρω στα 20 km νοτιότερα.
Φτάνοντας ο Βασίλης έκατσε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο αλλά εγώ κατέβηκα στην παραλία από κάτω για ένα μπανάκι στα νερά της Αδριατικής. Μου βγήκε όμως κάπως ακριβό. Δεν ήθελα να πάρω το κράνος μου για να μη το φορέσω με τα αλάτια και στην επιστροφή είχε μπλόκο ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο. Ήταν δύο πολιτσμάνοι κι εγώ έκανα το παγώνι και μπήκα στο ξενοδοχείο. Ο μικρότερος από αυτούς ήρθε μέσα και με έψαχνε. Κατεβαίνοντας τους εξηγώ την αλήθεια πως φοράω κράνος παντού και πως σήμερα ήταν η μοναδική φορά. Ο ένας εκ των δύο, 40 χρονών περίπου με άκουγε με προσοχή και έδειχνε να το σκέφτεται ο πιτσιρικάς όμως ήταν αδιάλλακτος, ''send him to the bank, it's still open" έλεγε συνέχεια στον άλλο. Η πλήρωνα επί τόπου 66 € ή μετά από λίγες μέρες το ποσό διπλασιαζόταν οπότε δεν το σκέφτηκα καθόλου. Καλά να μου κάνουν όμως, είπαμε χωρίς κράνος ούτε για κατούρημα.
Κι αυτή είναι μια παραλία της κροατικής ριβιέρας. Δεν ήταν κι άσχημη
For your eyes only..
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, χώνεψα την κλήση, ντους και βουρ για το Ντουμπρόβνικ με το Βασίλη.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν παρκάρισμα στο κάστρο και εξερεύνηση του. Εδώ έμαθα ότι τα τείχη από την πλευρά της ξηράς προστατεύονται με μια πρόσθετη σειρά λοξών τειχών αντιστήριξης ως άμυνα έναντι πυρών του τότε πυροβολικού
Πολλά σκαλοπάτια όμως. Και καλά τώρα τα βλέπαμε από την πάνω πλευρά, στο τέλος όμως θα έπρεπε να τα ανέβουμε
Ένα πολύ γραφικό ταβερνάκι μέσα στο κάστρο
Κι εδώ ο Βασίλης μπροστά στο δικό τους 5x5. Η μάλλον 3x3. Από εδώ ξεκίνησαν ο Boban και ο Vlaovic..