145 ημέρες σε ακινησία και πήρε μπροστά με την πρώτη

[Translatoras]

Έχω καιρό να γράψω εδώ και είπα να επανέλθω με κάτι ευχάριστο...για μένα τουλάχιστον .

Η λευκή κυρία έμεινε παρκαρισμένη 5 μήνες (από 10 Δεκέμβρη 2011)
σε ένα θαλασσοβρεγμένο, ανεμοδαρμένο και ηλιοψημένο πεζοδρόμιο της Πειραϊκής.

Μοναδική της συντροφιά, η χιλιοκατουρημένη από σκυλιά κουκούλα της
και ο παρακείμενος φανοστάτης που έχασε τις 2 από τις 3 λάμπες του,
εξαιτίας των ανηλεών νοτιάδων.

Χθες το απόγευμα είπα να βγάλω τη μπαταρία να τη βάλω για φόρτιση,
μήπως και καταφέρω να κατέβω Καλαματα για την ψήφο.

Πρωτού βάλω το κλειδί στη σέλα ακούστηκε μια υποσυνείδητη φωνούλα:
"Δεν δοκιμάζεις να τη βάλεις μπροστά;;;"

Έβαλα το κλειδί στο διακόπτη και το γύρισα,
με τη σιγουριά του ιατροδικαστή που ξεκινάει την αυτοψία.

Τι εντυπωσιακά λαμπάκια, τι ηδονικά γουργουρίσματα, τι ανακουφιστικά κλατς-κλουτς ήταν αυτά που ακούστηκαν από τα σωθικά της;;;

Κάθισα 1 λεπτό περίπου και χάζευα το σκονισμένο κορμί της, τις καφέ μπρονζέ δισκόπλακές της, τα οξειδωμένα μαμά-κάγκελα και πήρα την απόφαση...


...πατάω το κουμπί με χέρι τρεμάμενο και τα πάντα σβήνουν για 1 δευτερόλεπτο.

Ήθελα να αναφωνήσω "Πάει το όνειρο!" αλλά δεν πρόλαβα.
Δυό κλωτσιές από τα έμβολα και οι δεκαοχτούρες πέταξαν τρομαγμένες από τον ευκάλυπτο.

Μέχρι σήμερα το ρεκόρ κατείχε ένα Άφρικα 15 Μαίων
με 60 ημέρες χειμερίας νάρκης υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες.

Ομολογώ ότι ο πήχης πήγε αρκετά ψηλά.

Να είστε όλοι καλά.....