2μιση ώρες στο Παναχαϊκό

[Ionlab]

Σήμερα ανέβηκα πήγα για μια χαλαρή χωμάτινη βολτούλα στο Παναχαϊκό. Και κατέληξα να γυρίζω 2,5 ώρες στο βουνό.
Ήμουν και μόνος γιατί δεν ήξερα ότι υπάρχει και άλλη ειδοποίηση πέρα από το πμ, οπότε έχασα και την ευκαιρία να είμαι με ένα συμφορουμίτη παρέα στην περιπέτεια.

Στα 15+ χρόνια που είμαι Πάτρα ποτέ δεν είχα ανέβει στο Παναχαϊκό, μέχρι σήμερα!!! Η διαδρομή απλή:
Πάτρα - ΠΕΟ - στροφή για Αρσάκειο/Σελλά - στροφή στην πινακίδα για αιολικό πάρκο.

Μέχρι την στροφή για το αιολικό πολύ ωραία ασφάλτινη στριφτερή διαδρομή (η οποία συνεχίζει μέχρι Λόγγο). Ότι πρέπει για να ζεστάνεις τα λάστιχα....
Η ανάβαση για το αιολικό είναι ότι πρέπει για αρχάριους στο χώμα όπως εγώ αφού είναι στρωτή και φαρδιά χωρίς λακούβες....Η θέα απλά υπέροχη.











Αφού φτάσουμε στο αιολικό πάρκο μου είχαν πει να συνεχίσω μέχρι το παλιό καταφύγιο και μετά λίγο πιο πέρα είναι το νέο καταφύγιο και κατηφορίζουμε προς Ελεκύστρα. Τα κατάφερα και βρήκα το παλιό καταφύγιο...



Συνέχισα λοιπόν στον ίδιο δρόμο για να βρω το νέο....

Ο δρόμος ξεκίναγε κάπως έτσι....





Από μακριά φαινόταν ότι είναι καλός αλλά πλεόν ποτέ δεν θα κρίνω το πώς είναι ένας δρόμος από το πως φαίνεται από μακριά. Πολλή πέτρα η οποία δεν είναι τόσο ότι με προβλημάτισε αλλά πιο πολύ φοβόμουν πόσα κομματάκια θα γίνουν οι τουριστικές μπότες που φόραγα έτσι και χρειαστεί να πατήσω κάτω με δύναμη.



Επίσης ήλπιζα να μην φτάσω σε κανα κατηφορικό στενό αδιέξοδο και δεν μπορώ να γυρίσω την μηχανή, αλλά με καθυσήχαζαν οι ροδιές από 4x4 που φαίνονταν σε σημεία...Ευτυχώς που είχα προνοήσει και είχα χαμηλώσει την πίεση στα λάστιχα γιατί το μπροστινό μου είναι τελειωμένο και θα γκέλαρε παντού....

Η διαδρομή γινόταν όλο και πιο δύσκολη με διάσπαρτες μεγάλες πέτρες αλλά όχι τόσο δύσκολη ώστε να νιώθω ότι κινδυνεύω για κάτι χειρότερο από κανά σπασμένο πόδι, οπότε συνέχισα. Προφανώς ένα μαθηματάκι από κάποιον έμπειρο στο χώμα θα ήταν χρήσιμο, όπως επίσης χρήσιμο θα ήταν και ένα σετ επισκευής ελαστικών, αν και στο αιολικό υπήρχε παρκαρισμένο αυτοκίνητο στο κέτρο ελέγχου...

Η θέα περιττό να πω ότι ήταν ανεπανάληπτη με περάσματα μέσα από δένδρα, πηγές κτλ. Λίγο το ABS με παίδεψε γιατί δεν θυμάμαι πως απενεργοποιήται αλλά λύθηκε το πρόβλημα βγάζοντας την ασφάλεια.



Είχα αρχίσει λίγο να ανησυχώ γιατί δεν έβλεπα πολιτισμό μέχρι που είδα στο βάθος αυτό...





Ασφαλτος....μακριααα....οπότε αναθάρρησα λίγο γιατί δεν ήθελα με τίποτα να γυρνάω βράδυ σε αυτούς τους δρόμους....

Τελικά το μακριάααα ήταν πολύ πιο κοντά και βγήκα σε μια πηγή ...






Ο δρόμος απο χωματόδρομος είχε γίνει πλεόν τσιμεντένιος και τελικά άσφαλτος....



Η ταμπέλα στο σημείο αυτό έλεγε...



και κατηφόρισα στον Γλαύκο....

Απίστευτα όμορφη διαδρομή και ότι πρέπει για προπόνηση φαντάζομαι και βελτίωση τεχνικής...Βέβαια ήλπιζα ότι συνολικά θα μου έπαιρνε καμιά ωρίτσα η βόλτα αλλά χαλάλι....αφού δεν έπεσα κιόλας...Απλώς σε ένα πολύ κατηφορικό κομμάτι με πολλή και χαλαρή πέτρα την ακούμπησα κάτω γιατί η πίσω ρόδα είχε βαλθεί να περάσει μπροστά . Γρατζουνιά καμιά...οπότε τέλος καλό όλα καλά....

Ελπίζω κάποια άλλη φορά μεσα στην εβδομάδα που έρχεται να κάνω την διαδρομή με κανά συμφορουμίτη που γνωρίζει τα κατατόπια έτσι ώστε να καταφέρω επιτέλους να φτάσω στο καταφύγιο...(το νέο).

Sorry για την ποιότητα των φωτογραφιών αλλά είναι ότι καλύτερο μπορεί να βγάλει το κινητό...υποτίθεται θα είχαν και geo tagging για να χαζεψω μετά την διαδρομή στο Google Earth αλλά ώς συνήθως ο Μερφυ με έχει καταραστεί....