Διδακτικόν πόνημα περί …καβαλαρίας!

[N4pSt3R]

Μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ...

Easy riders: Διδακτικόν πόνημα περί …καβαλαρίας!

Στα δεκατέσσερα καβάλησα για πρώτη φορά μοτόρι.
Ο πατέρας ενός φίλου είχε μια Φλορέττα (Sachs νομίζω ήταν ή μήπως Zundapp και όταν έπεφτε για ύπνο την παίρναμε και κατηφορίζαμε την Εθνικής Αντιστάσεως μέχρι το Κλειστό και μετά παραλία.
Επάνω της έμαθα τι εστί συμπλέκτης και ταχύτητες.

Στα δεκαπέντε καβαλούσα τη Honda του ξαδέρφου μου, CB 250 του 1975, με σηκωμένο τιμόνι, ίσιο δίσελο και δύο εξατμίσεις (ουάου).
Ήδη ήταν κλασικό μοντέλο και εγώ έκανα τις τσάρκες μου πάντα βράδυ, στενό με στενό, μέχρι το Λωτό και το Βίρτζιν.

Στα δεκάξι, καλοκαίρι για δουλειά στην Αθήνα, στα αυθαίρετα των Μεσογείων, «έπαιζα» με τη νεοφερμένη σκοτώστρα της Yamaha, το RD 350, που είχε φέρει ένας συνάδελφος από τα καράβια.
Η ρημάδα η στροφή εκεί κοντά στα Σπάτα, ήταν πιο κοφτή απ’ ότι φαινόταν (όσο φαινόταν μέσα στα σκοτάδια, τρεις τα ξημερώματα) και αφού τζαρτζάρισα για είκοσι μέτρα ένα συρματόπλεγμα, στουκάρισα απάνω σ’ ένα φράκτη.
Με πήγαν στον Ευαγγελισμό, αλλά δε «εφημέρευε» και έτσι μ’ έστειλαν στον Κυανό Σταυρό.
Ο Χρήστος ο συνάδελφος που είχα από πίσω, ήταν πιο σοβαρά και έμεινε ένα μήνα στο ΚΑΤ.
Πάει το RD, πάνε και τα μεροκάματα.
Εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισα ότι ήμουν πολύ μικρός (και αρκετά …μαλακούλης ακόμα) για να ξαναπιάσω τιμόνι δίτροχου με κάμποσα ατίθασα άλογα και ακόμα πιο μικρός για να με κλαίνε (όσοι θα με κλαίγανε).
Γύρισα τη μίζα στο off και στο εξής καβαλούσα τρένα, λεωφορεία, αερόπλανα και γιώτα χι.

Παλιά οι σωστοί πατεράδες λέγανε στους γιούς τους: «Θα τελειώσεις από φαντάρος και μετά θα πάρεις μηχανάκι. Να πήξει το μυαλό σου πρώτα».
Εγώ θυμήθηκα να πάω φαντάρος στα εικοσιεννιά μου.
Αφού λοιπόν έπηξε το μυαλό μου, έπηξα κι εγώ (πλήρωσα και έξι μήνες πρόσθετη θητεία για το καθυστερημένο υπηρετείν) μόλις απολύθηκα έπεσα ξανά στα «σκληρά».
Πήρα το XJ 900 της Yamaha, με γυμνούς τους κυλίνδρους, μικρό φέρινγκ στη μούρη και τέσσερις σε μια εξατμίσεις.
Αναστέναξε η ευθεία προς τη Χιλή.
Με έβριζαν όλα τα Εργατικά.
Βλέπεις δεν είχε φανάρια τότε και μόλις έπαιρνες λίγο πλαγιαστά τη στροφούλα στον ΕΟΤ, τις κάρφωνες μία μία και φρένο πάταγες στην Ακαδημία.
Πολλές φορές άκουσα φευγαλέα να με στολίζουν οδηγοί, πεζοί και περίοικοι: «Μαλάκα, μαλακισμένο, μαλακοτρίφτη, μαλακοτάδε, μαλακοδείνα», γενικά ήταν μεγάλη η ποικιλία των μαλακοειδών επιθέτων που σερνόταν στον αχό της, τέσσερις σε μία , εξάτμισής μου.

Δίδαγμα: Είναι αρκούντως βαρύ να σε στολίζουν τόσο πολύ και τόσοι πολλοί και μάλιστα να το αξίζεις.
Ξαναθυμήθηκα ότι στο στρατό πρέπει να «έπηξε» το μυαλό μου και έτσι σταμάτησα να ηχορυπαίνω τη δυτική πλευρά της πόλης.

Άρχισα να το παίζω και καλά ώριμος και συνειδητοποιημένος καβαλάρης, κάτι σαν τον Peter Fonda στο φιλμ Easy Rider που είχαμε δει πιτσιρικάδες στο Άστρον (αν κι εγώ γουστάριζα το συμπρωταγωνιστή Dennis Hopper).
Σχάρα με βαλίτσα, tank-bag στο ντεπόζιτο, κομμένα γάντια, κράνος, μπαλάσκες, καραβάνα και ντογρού για τον Άρδα με το ταίρι στο δίσελο.
Μπάνιο στο ποτάμι, μπύρες, σουβλάκια και μια μπόρα, μα τι μπόρα.
Μιλάμε ότι άνοιξαν οι ουρανοί.
Μάπα οι μονώσεις μου, ποιος να τις δει και που να περισσέψει χρόνος από τη λεζάντα, καπούτ τα ηλεκτρικά.
Ψάχνε να βρεις μάστορα στην Ορεστιάδα, να χαλάσει το σαββατόβραδό του για την πάρτη σου…

Δίδαγμα: Η μηχανή θέλει ζόρι και λεπτομερή έλεγχο κάθε μέρα. Μην την αμελείς, για να μη σε πουλήσει.

Καλοκαιράκι απόγευμα, κατηφορίζοντας από Διδυμότειχο, στην αρχή των στροφών για Ψαθάδες (σήμερα είναι highway, τότε ήταν ο Ζάλογγος).
Το κράνος στο χέρι, από μέσα άνεση απόξω εμφάνιση, ακούς την πρώτη βροντή και «η κλήση σας προωθείται».
Ακούς τη δεύτερη βροντή πριν τις στροφές και συνεχίζεις αμέριμνος «born to be wild».
Μετά άρχισαν να πέφτουν τα φουντουκοχάλαζα, να γλιστράνε τα λάστιχα που δεν άλλαξες, να παλεύεις να κρατηθείς στο δρόμο, να μην έχει ένα μέτρο στο πλάι να σταματήσεις και το κεφάλι σου να δέχεται δεκάδες «βόλια» από ψηλά.
Μέχρι να βγεις δεξιά στους Ψαθάδες, το χαλάζι σταμάτησε κι εσύ μούσκεμα και με το κεφάλι κουδούνι, χάσκεις σα βλάκας.

Δίδαγμα: Φοράμε πάντα το κράνος, δεν τσουλάμε με φθαρμένα λάστιχα και δε γράφουμε το Θεό όταν φωνάζει από πάνω…

Ντάλα μεσημέρι καλοκαιρινό στο βόρειο Έβρο, 37-38 βαθμοί στο θερμόμετρο, δεξιά κι αριστερά χωράφια με δίμετρες-τρίμετρες καλαμποκιές και τα μπεκ-σιντριβάνια να ρίχνουν νερό μέσα στο δρόμο.
Βγάζεις το κράνος και απολαμβάνεις τα απανωτά δροσερά ντους ενώ οδηγάς.
Παράδεισος!
Μέχρι που βρέθηκε η μέλισσα-τέλειος σκοπευτής-καμικάζι κι εσύ ζαλισμένος να την κοιτάς στον καθρέφτη καρφωμένη στο μέτωπό σου με το κεντρί ακριβώς στο δόξα πατρί.

Δίδαγμα: Είπαμε, φοράμε πάντα το κράνος κι αν θέλουμε ντουζ στα μπεκ, ξεκαβαλάμε κύριος.

Κατεβαίνοντας την κατηφόρα από τη Μαρώνεια, φοράς κράνος, (ναι-ναι-ναι-φοράς κράνος), μπουφάν με το φερμουάρ μέχρι το στήθος και αίφνης δύο μέλισσες μαζί, σε χτυπούν ακριβώς στο στέρνο που άφησες ακάλυπτο, μπαίνουν μέσα στο μπουφάν, στριμώχνονται στα πλαϊνά και σου αλλάζουν τον αδόξαστο.

Δίδαγμα: Στην εξοχή φοράμε μπουφάν και το κλείνουμε μέχρι πάνω παλικάρι μου. Οι σαγιονάρες, τα αμάνικα μπλουζάκια και τα σορτς είναι για την παραλία.

Τελικά το 900άρι το XJ το πούλησα για να πάρω Jeep.
Ξέρω ότι σας τη σπάω, αλλά έστω κι έτσι, καλό καλοκαίρι, με τα μυαλά στο κεφάλι μας, πάντα κράνος και οι ταρζανιές στις πίστες.
Μόνο έτσι η μηχανή θα σας αγαπήσει και θα σας εμπιστευτεί.
Είναι σαν την ξύπνια γκόμενα.
Θέλει να είναι σε σίγουρα χέρια, να ξέρουν πότε δίνουν γκάζια και πότε πατάνε φρένο.
Για να καβαλήσεις, πρέπει να αξίζεις.
Αλλιώς θα σε πετάξει να μετρήσεις οικόπεδο.

Δεν ξέρω ποιος το έγραψε αλλά σίγουρα κάπου τον έχω πετύχει...

[napgeo]

..........

[MOYTPO]

....και συ μωρε αδερφακι μου πολυ γκαντεμης εισαι!!!!!!!!!!!

[frits]

Ωραίο Στέφανε....

[asotosios]

διδακτικον...!!!

[steliosx]

Ωραίο !!

[spitiko]

Καπως ετσι ειναι και σημερα τα πραγματα.

[zandesiro]

[yns]

Διδακτικότατο αλλά αν δεν πάθεις δεν μαθαίνεις.. Τουλάχιστον αυτό ίσχυε για μας τότε.. τώρα οι πιο νέοι δεν έχουν δικαιολογίες!

[xurxes]