Million Miles Away

[Ταξιδευτης]

Eιναι ωρα τωρα που κοιταω τον αδειο τοιχο στο σκοτεινο δωματιο. Εχω ξαπλωσει και καθομαι ακινητος, απολαμβανοντας μια απολυτη, τελεια σιωπη. Ειναι κατακαλοκαιρο και η νυχτα ειναι ζεστη και απνοη- ακινητη σαν και μενα. Στον αερα πλαναται μια γλυκεια μυρωδια απο νυχτολουλουδα και την βραδινη υγρασια απο τα δεντρα και τα λουλουδια που με μεθαει.

Ποσο λατρευω αυτη τη στιγμη… Ειναι σαν να εχει σταματησει ο πλανητης να γυριζει, σαν να εχουν εξαφανιστει ολοι και να βρισκεσαι μονο εσυ ακομα εδω.

Τετοιες στιγμες μου αρεσει να αφηνω το μυαλο να παρει τους δικους του δρομους, να αλητεψει σε πλατειες και στενα, να παει πισω σε προσωπα, καταστασεις και χρονια.

Απο καπου μακρυα πισω απο τις γρυλιες ερχεται μια παλια αγαπημενη μελωδια να με ταξιδεψει. Rory Gallagher και Million Miles Away.

Why ask how I feel,
Well, how does it look to you?
I fell hook, line and sinker,
Lost my captain and my crew.

I’m standing on the landing,
There’s no one there but me,
That’s where you’ll find me,
Looking out on the deep blue sea.

A ρε Rory… Η βραχνη, ζεστη φωνη του ειναι ενα εκατομυριο μιλια μακρυα απο δηθεν, απο ποζεραδες, απο φειμ στορυ και λαικοποπ ξεκουδουνα που το παιζουν ######ι και παιχταραδες, απο κινητες τσοντες που το μονο που τους λειπει ειναι οι οδηγιες χρησεως…
Ενας παλιος ροκας με μισοκλειστα ματια πανω σε μια σκηνη ποτισμενη με αλκοολ και τσιγαρο, να ριχνει την πιο ζορικη μπλουζια με μια παλια κιθαρα και μια φωνη κατευθειαν απο τα πιο βαθια και σκοτεινα υπογεια της ψυχης…
Που εισαι ρε φιλε; Που ειναι ολα αυτα τα τρυφερα και τοσο αγαπημενα χρονια που μεγαλωναμε; Τοτε που τα πιο μικρα ηταν και τα πιο πολυτιμα για εμας… Ενας καινουργιος δισκος βινυλιου η μια κασεττα του αγαπημενου μας συγκροτηματος, ενα ολοδικο μας ραδιοφωνακι, μια καινουργια μπαλα, η συλλογη με τις καρτες υπερατου μας, οι εξερευνησεις μας στο παλιο υπογειο της διπλανης πολυκατοικιας, τα μικι μαους και πιο πολυ απο ολα εκεινο το ΑΚΑΙ!

Ποσο το ειχα λατρεψει εκεινο το πικαπ! Οταν το εφερε πρωτη φορα στο σπιτι του ο ξαδερφος, ειχε μαζευτει ολη η γειτονια και τα φιλαρακια του για να το χαζεψουν. Με ενισχυτη (με γραφικο equalizer παρακαλω!), ξεχωριστα ηχεια, κασετοφωνο, ραδιο… Ειχα μεινει μαγεμενος να το χαζευω! Αλλα παλι οταν εισαι 12 ολα ειναι μαγικα ε;
Εκεινος παροτι μας χωριζαν αλλα τοσα χρονια ηλικιας με ειχε “υπο την προστασια του” και με υπεραγαπουσε παροτι δεν του αρεσε να το δειχνει. “Που εισαι ρε τσογλανε;” μου ελεγε οταν με εβλεπε και στο χαμογελο του εβλεπα ποσο χαιροταν που ημουν εκει, και εγω ψηλωνα 2 μετρα απο την περηφανια μου!

Εκεινη τη μερα που εφερε το ΑΚΑΙ στο σπιτι μαζευτηκαν ολα τα φιλαρακια του για να το “στησουν”. Τι νομιζατε; Το βαζουμε στην μπριζα και παιζει;; Οοοοχι! Το θεμα ειχε ιεροτελεστια λεμε! Να ξεδιπλωθουν τα καλωδια για τα ηχεια, να βρεθει ο καταλληλος χωρος για το στερεο, να συνδεθουν τα καλωδια, να γινουν οι απαραιτητες ρυθμισεις…
Απομεσημερο κατακαλοκαιρου σαν και αυτα που τοσο αγαπαω ηταν τοτε… Μου εχει μεινει η εικονα του ξαδερφου να προσπαθει να βγαλει ακρη με το “διαστημικο” πανελ του ΑΚΑΙ, ενω ο κολλητος του να στριβει με το στομα (!) το καλωδιο για να το βαλει στο ηχειο και εγω να εκπλησομαι που δεν τον χτυπαει το ρευμα!

Ποσα παρτυ θυμαμαι με αυτο το στερεο… Δεκαετια 80, και τα παρτυ στα σπιτια ηταν στην ημερησια διαταξη. Αν τα παιδια δεν εβγαιναν να πανε στη Barbarella η στην Β52 η σε καποιο μπαρακι στη Χρεμωνιδου η τη Φορμιωνος, κανονιζαν παρτυ στο σπιτι!
Μαζευοταν ολη η παρεα του ξαδερφου και γινοταν ο χαμος! Αν προσθεσεις και τα φιλαρακια που εφερναν τα αδερφια του τοτε το σαλονι τιγκαριζε! Εγω, παροτι ο μικροτερος της παρεας μου εριχνε καμια δεκαετια ημουν η μασκοτ της υποθεσης. Με εβαζαν να καθομαι διπλα στο ΑΚΑΙ και εγω παρακολουθουσαν μεσα στο ημιφως τα φωτακια του να παιζουν χαρουμενα στο ρυθμο της μουσικης.

Η προετοιμασια ξεκινουσε απο νωρις… Μεγαλες σακουλες με πατατακια και γαριδακια εμπαιναν στα μπωλ, κασες με μπυρες στο ψυγειο, και βεβαια το σημα κατατεθεν: Τζονυ με cola, ολα στριμωχνονταν στο μακροστενο συνθετο του σαλονιου.
Ο μεγαλος τοιχος φιλοξενουσε τα ποστερ με την Ορνελλα Μουτι, οι κασσετες με τις συλλογες απο τις τελευταιες επιτυχιες ερχονταν φρεσκιες φρεσκιες απο το δισκαδικο της γειτονιας, τα βινυλια εμπαιναν σε ταξη, μαντιλια η πετσετες εμπαιναν πανω στα πορτατιφ του σαλονιου για τον απαραιτητο ατμοσφαιρικο φωτισμο, τα επιπλα εξοριζονταν στο μπαλκονι και οι γονεις εξοριζονταν στην κουζινα!

Σαντρινα, Big in Japan, Final Countdown, αλλα και τα “Παπακια”, οι Scorpions, o Rory, και ολοι οι παλιοι ροκαδες ζουσαν μεσα στα αυλακια των βινυλιων του ΑΚΑΙ με το σαλονι τιγκα στον καπνο απο τα τσιγαρα και πιτα στον κοσμο που γελουσε, επινε, χορευε, φλερταρε, ΖΟΥΣΕ.
Θυμαμαι τον ξαδερφο μου με κουλ και σοβαρο υφος να εχει στο ενα αυτι τα ακουστικα του στερεο και να κανει προγραμμα στο παρτυ, με το Τζονυ, τα Camel και τον σκαλιστο Zippo διπλα του, την χρυση καδενα στο λαιμο, τα κοκκαλινα photogrey γυαλια του και εγω να τον χαζευω μαγεμενος… Μα ποσο τυπας ειναι λεμε;

Και καποια στιγμη το παρτυ τελειωνε και τα φιλαρακια εφευγαν… Ο ξαδερφος μου ειχε το σαλονι για υπνοδωματιο οποτε την επεφτε στο ντιβανι διπλα στο ΑΚΑΙ με τα ακουστικα στα αυτια και εγω με τα αδερφια του πηγαιναμε στο μεσα υπνοδωματιο να κοιμηθουμε. Ποσο μου αρεσαν αυτες οι φασεις μιλαμε! Ποσο μου λειπουν!

Οπως μου λειπει και αυτος… Ενα τετοιο καλοκαιρινο βραδακι ηταν θυμαμαι του ’87 που πηγε απο το μπαρακι την κοπελια του σπιτι με το μηχανακι και δεν γυρισε ποτε. Ενα ταξι λενε ηταν υπευθυνο που σταματησε μεσα στη μεση του δρομου και εκεινος χτυπησε πανω και επεσε στο κρασπεδο του πεζοδρομιου. Κρανος; Ποιο κρανος; Ποιος φορουσε τοτε κρανος ρε δικε μου;

Απο τοτε το ΑΚΑΙ σιγησε, τα παρτυ σταματησαν, οι φιλοι σωπασαν, το σαλονι αδειασε…
Και οταν μετα απο χρονια τα πραγματα ηρθαν παλι σε μια ισσοροπια τιποτα δεν ηταν πια το ιδιο. Το στερεο δεν επαιζε πια τερμα γκαζια Rory αλλα σιγομουρμουριζε σκυλαδες της τελευταιας εσοδειας, τα παρτυ ειχαν πια μετατραπει σε χλιαρες συγκεντρωσεις της παλιας παρεας στο σπιτι για κουβεντουλα, ποτακι, αντε και κανενα χαρτακι, η Ουρσουλα ειχε ξεθωριασει στον τοιχο και το σαλονι ηταν πια ενα σημειο συναντησης της παρεας πριν την βραδυνη εξοδο για ενα ποτακι η καμια ταβερνουλα. Η ψυχη ειχε χαθει.

Η συλλογη με τα βινυλια αρχισε να εξαφανιζεται δεξια-αριστερα με την γνωστη μεθοδο του “δανεικα και αγυριστα” και το παλιο ΑΚΑΙ τελικα μαλλον απο τη θλιψη του επαψε να παιζει τελειως.

Τωρα τα πραγματα ειναι τοσο διαφορετικα ρε φιλαρακι… Χαμενη αθωοτητα, χυδαιοτητα και φτηνια παντου, MP3 με 0.99, fastfood σχεσεις, free to go ειδυλια που κρατανε μεχρι να βρεθει ο επομενος εραστης, κοριτσια που δεν σου μιλανε πια στο δρομο, αγορια που δεν φλερταρουν πια, ολα για το ευκολο χρημα και το εγω μας, ολα για παρτη μας πλεον…

Ολα ιδια μοιαζουν και ομως ολα ειναι αλλιως πια…
Πες μου ρε δικε μου, πως μοιραζονται τα χρωματα, οι βαριες ουσιες των ψυχων μας του τοτε με τα ματαιοδοξα τσοφλια τριγυρω του τωρα;

Ευτυχως ομως υπαρχει ΚΑΤΙ που κραταει τις ψυχες και τις παλιες μας ζωες ακομα ζωντανες…
Βαζω το παλιο δερματινο, μποτες, τα παλια κομμενα γαντια… Δεξι ποδι πανω απο τη σελα, κλωτσημα σταντ, κλειδι στο ON, δυο μιζιες και ξαφνικα ο χρονος μετραει αναποδα! Και θα περασω να παρω τον κολλητο και στο σπιτι σου θα ειναι η ωρα που τα πρωτα μπλουζ θα εχουν μπει στο ΑΚΑΙ και τα ζευγαρακια θα χορευουν στο ημιφως αγκαλιασμενα…